Το ερώτημα του τίτλου είναι γενικό. Δεν είναι όμως το βασικό και το πρωτεύον. Την απορία μας πρέπει να την ξεκινάμε ως εξής, "πότε άρχισε να μας αρέσει κάθε τι παλιό".
Όσον αφορά εμένα όσο μεγάλωνα, την προσοχή μου την τραβούσαν οι μοντέρνες συσκευές, οι νέες ιδέες, τα πρωτότυπα σχέδια. Γενικά μου άρεσε να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα που δεν υπήρχαν ως τότε στην καταναλωτική μας δράση.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και αυτή η πρόοδος με κούρασε. Διαπίστωνα πως αυτή η ανανέωση δε μου κάνει καλό. Δε με κάνει να νιώθω καλύτερος άνθρωπος, ούτε με γέμιζε ψυχικά.
Αναζητούσα την χαρά. Την όμορφη διάθεση που μου πρόσφερε κάποτε ο καταναλωτισμός αυτός. Την ανακάλυψα στα παλιατζίδικα. Οι καταναλωτικές μου τάσεις δεν προσβλήθηκαν. Το χρήμα εξακολουθεί να φεύγει από την τσέπη αλλά όχι για κάτι καινούργιο, αλλά για κάτι παλιό...
Κάτι που μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια, το νησί ή το χωριό, το σχολείο, τις παρέες της γειτονιάς, το σπίτι της γιαγιάς...
Σε άλλους θυμίζει παλιές ταινίες, άλλες εποχές, καλλιτέχνες των δρόμων, δουλειές λογοτεχνών τυπωμένες κι όχι εκτυπωμένες, ταξίδια παλιών περιηγητών, πόλεμοι...
Η τάση προς το ρετρό είναι κι ένα ενδιαφέρον προς την ιστορία ενός τόπου ή ενός γεγονότος. Η αναζήτηση μιας πιο σφαιρικής εικόνας για την πορεία των τελευταίων χρόνων.
Είναι μία ευχάριστη καταναλωτική συνήθεια, η οποία μετατρέπεται σε εθισμό σε όποιον την ανακαλύψει...
Τώρα που ανοίγει ο καιρός αξίζει μία βόλτα από τα παλιατζίδικα της πλατείας Αβησσυνίας στο Μοναστηράκι...
Τα πολύχρωμα παλιά αντικείμενα έχουν μεγαλύτερη αξία από τα απρόσωπα γκρίζα προϊόντα των πολυεθνικών στις βιτρίνες της Ερμού.
We love retro!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Όπως αρέσει σε όλους μας η νοσταλγία...
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν κατεβαίνω Αθήνα δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνω μια βόλτα απο εκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλισαβέτα
η αγαπημενημου βολτα τις κυριακες με καλο καιρο.....θελει ομως προσοχη......καποιοι δεν πανε για βολτα ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτης Δ.
Νομίζω πως παντού κάποιοι κατεβαίνουν στους δρόμους με άλλους σκοπούς... Δεν είναι μόνο το Μοναστηράκι επικίνδυνη περιοχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να είμαι ειλικρινής από την εποχή γυμνασίου λυκείου είχα μια ροπή στο παλιό...η μουσική που άκουγα ήταν όχι της εποχής, οι συναυλίες ήταν από συγκροτήματα που αν και σύγχρονα χρονικά οι αναφορές τους σε ήχους ήταν πιο παλιές, το σινεμά που παρακολουθούσα δεν ήταν μοτερνο ....οπότε ούσα πιστή στο ρετρό ακόμα και τώρα τουλάχιστον για μένα μου αρέσουν πολλά παλιά πράγματα,οι παλιοι φίλοι, οι παλιοί καιροί, οι παλιοί καλοί τρόποι,το παλιό σινεμά, τα παλιά βιβλία, η παλιά Αθήνα χωρίς να περιφρονώ όμως και πολλά όμορφα σύγχρονα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι στην ταινία Midnight in Paris έχει μία καλή ατάκα-απάντηση γι' αυτό!:)Δυστυχώς σήμερα λείπει η κριτική σκέψη. Από το παρελθόν μπορούμε να διδαχθούμε πολλά για το μέλλον. Δε μου αρέσει όταν κατά περιόδους υπάρχουν αφοριστικές τάσεις είτε προς το ένα είτε προς το άλλο. Είμαστε και τα δύο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Pansofix και cinemarion. Για να έχεις την τάση στο παλιό πρέπει να σε τραβάει κάτι. Η μουσική, τα παιδικά σου χρόνια, οι εμπειρίες κτλ. Σίγουρα δεν αφορίζουμε το μοντέρνο ούτε στο κείμενο ούτε στα σχόλια από κάτω. Απλά βρίσκουμε ένα ιδιαίτερο και όμορφο νόημα στο παλιό. Αρκεί να χει κάτι να μας πει... Κάτι να μας διδάξει... Ή κάτι που θα μας ερεθίσει ώστε να ψαχτούμε περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=qYN9sKzgrto&feature=youtu.be
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλισαβέτα
Τέλειο... Μπράβο... Αυτά είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήσιγουρα οι επιρροες είναι ζωτικής σημασίας οσον αφορα το ποιος είσαι, ως ενα βαθμο ισως σε καθοριζουν κιόλας...αλλά η ψυχή του καθενός βρίσκει νόημα εκει που για εκείνη υπάρχει...για μένα δε συγκρίνεται η μουσική για παραδειγμα των doors ή του gallagher ή μια ταινία του χιτσκοκ στο σινέ ψυρρή με τυρόπιτα και αναψυκτικό...αλλά και πάλι δε θέλω να διαλέξω πλευρά προτιμώ να διαλέγω ο,τι μου "κάνει" και αν είναιπαλιό έχει καλώς είναι γνωριμα τα μέρη αν πάλι είναι μοντέρνο...μπράβο του τα κατάφερε να ριζώσει κάπου που το παλιό έχει ισχυρό προβάδισμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αλλά η ανάρτηση δεν ανέβηκε για να γίνει σύγκριση του παλιού με του μοντέρνου, αλλά για να δοθεί μία αίγλη στην αξία του παλιού. Φυσικά και είναι τρομερή απόλαυση να παρακολουθείς παλιές κινηματογραφικές ταινίες στα θερινά της Αθήνας πίνοντας γκαζόζα και τρώγοντας τυρόπιτα. Έτσι έχω απολαύσει δύο αριστουργηματικές ταινίες "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων" και το "Ραντεβού στο Παρίσι". Πίστεψέ με ήταν από τις λίγες φορές που πήγα σινεμά και είπα πως τον ευχαριστήθηκα με όλη τη σημασία της λέξεως...
ΑπάντησηΔιαγραφήναι το καταλαβαίνω απλά η αναγωγή στο αντίθετο κάποιες φορές βοηθάει να ισχυροποιηθεί το επιχείρημα...όσο για το Ραντεβού στο Παρίσι το έχω δει στο σινέ Θησείο αλλά οχι με τυροπίτα...αλλά πατατάκια τσακιρης και αναψυκτικό. Η αίγλη της αξίας του παλιού είναι για μένα μη συγκρισιμο μεγεθος, είναι κάτι σα θεμελιο , βαση και πρόταση ολα μαζι περιεργα μπερδεμένα και ταυτόχρονα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καμία περίπτωση δεν εννοούσα ότι εσείς αφορίζεται κάτι. Γενικά μιλώντας το είπα. Είναι και ο γραπτός λόγος που δε βοηθά να φαίνονται όλες οι λεκτικές αποχρώσεις.:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχα.... Καλησπέρα σας. Δεν έγινε καμία παρεξήγηση. Μ' αρέσει που στις αναρτήσεις μου ξεκινάνε όμορφοι διάλογοι με αντιρρήσεις, απόψεις, ιδέες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την γνώμη μου αυτοί οι διάλογοι αξίζουν περισσότερο.
Σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.