Όταν η ελευθερία χάνεται, έρχεται ο φόβος...

Αυτές τις μέρες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας έχουν βομβαρδίσει με το θέμα των μεταναστών ή για να το θέσω καλύτερα των λαθρομεταναστών. Πριν από μήνες έχοντας την συζήτηση αυτή με δικούς μου ανθρώπους ενοχλήθηκα στην ιδέα πως ήταν θετικοί σε μία πρόταση σαν αυτή που πλέον πραγματοποιείται. Με ενοχλούσε περισσότερο που άκουγα ανθρώπους με αριστερή ιδεολογία να το θεωρούν ως μόνη λύση την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Μετά από καιρό διαπίστωσα και μόνος μου πως ήταν η μόνη λύση στην κατάσταση που φτάσαμε. Όμως είναι μία απάνθρωπη λύση.
Πριν από 70 χρόνια καταδικάζαμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Κι εδώ το ίδιο θα συμβεί. Φυσικά δε θα υπάρχουν τα καταναγκαστικά έργα, ούτε οι εκτελέσεις αλλά και μόνο που κλείνεις ανθρώπους σαν τα ποντίκια σε έναν χώρο, το βρίσκω τραγικό. Αλλά δυστυχώς είναι και η μόνη λύση πλέον αν θέλουμε να λύσουμε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα που μπορεί να μας πετάξει έξω και από τη συνθήκη Σένγκεν.
Είκοσι χρόνια είχε παραδοθεί το κέντρο στο χάος. Οι περιοχές υποβαθμίστηκαν, οι τιμές ακινήτων έπεσαν. Όσοι πρόλαβαν να αγοράσουν, αγόρασαν. Πλέον το κέντρο θα αλλάξει μορφή. Θα γίνει ένας μεγάλος πεζόδρομος. Οι ναρκομανείς και το παραεμπόριο βοήθησαν όσο μπόρεσαν στο να πλουτίσουν κάποιοι και τώρα πρέπει να διωχθούν για να "καθαρίσει" ο τόπος.
Πως μπορεί να πετύχει αυτό;
Με τον φόβο...
Η αλήθεια για μας είναι πως καταβάθως θέλουμε να φύγουν οι λαθρομετανάστες αλλά δε το δείχνουμε, κυρίως όσοι έχουμε  μία αξιοπρέπεια. Δε φταίνε εξάλλου μόνο εκείνοι για την παρακμή του κέντρου. Είκοσι χρόνια οι αρχές το 'χουν αφήσει στην τύχη του. Όμως θέλουμε κι εμείς να ανασάνουμε. Να απολαμβάνουμε ξανά τη νυχτερινή μας βόλτα στο κέντρο της πόλης. Διεκδικώντας κάποια αυτονόητα πράγματα καταντάμε να ακουγόμαστε σαν ρατσιστές. Ντρέπομαι όταν λέω πως ίσως έτσι λυθεί το πρόβλημα αυτό.
Όμως χθες ένιωσα τον φόβο των ανθρώπων αυτών και πραγματικά στεναχωρήθηκα. Πηγαίνοντας προς το σπίτι από την δουλειά κόβω δρόμο από ένα στενό που ενώνει την Καλλιρρόης με την Φραντζή. Εκεί βρίσκεται μία μονοκατοικία που κατοικείται από πολλούς μετανάστες. Τους έβλεπα χρόνια τώρα που μπαινόβγαιναν από κει με τα μικροπράγματα που πουλάνε στο Θησείο και στο Μοναστηράκι. Τους παρατηρούσα που χαλάρωναν στο μπαλκόνι. Τα ρούχα τους απλωμένα στέγνωναν κάτω από τον Αθηναϊκό ήλιο.
Και τώρα; Τελευταία φορά που πέρασα το σπίτι ήταν ερμητικά κλειστό. Τα παντζούρια κατεβασμένα. Καμία κίνηση ούτε στην πόρτα, ούτε στο μπαλκόνι. Όταν έφτασα όμως κοντά άκουσα το κλάμα ενός μωρού μέσα από κει.
Η καρδιά μου σφίχτηκε...
Χαμήλωσα το βλέμμα και συνέχισα το δρόμο μου προς το σπίτι.