Πριν από 13 χρόνια καιγόταν το Βελιγράδι...

Πρόσφατα ακούγοντας ένα low-bap μουσικό κομμάτι που μου πρότεινε ένας ξάδελφός μου, με συγκίνησε ο εξής στίχος: "... ήμουν κι εγώ παιδί όταν βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι..." .

Ένα γεγονός που έχει γραφτεί ήδη στην ιστορία, και 'γω πλέον μέλος μίας γενιάς που έζησε έναν πόλεμο κοντά της.

Μεγαλοβδομάδα του 1999 κι ενώ απολάμβανα τις Μεγάλες μέρες της Χριστιανοσύνης, κάποια άλλα παιδιά της ηλικίας μου τρέχανε για να αποφύγουν τις έξυπνες βόμβες που εκτός από κυβερνητικούς και στρατιωτικούς στόχους, χτυπούσαν και καραβάνια προσφύγων και ειρηνευτικής βοήθειας. Τα βράδια (όταν πραγματοποιούνταν τα χτυπήματα) διακόπτονταν συνέχεια τα τηλεοπτικά προγράμματα για να μας μεταδώσουν τις τελευταίες εξελίξεις...

Νυχτερινά πλάνα, εκρήξεις, φωνές, ερασιτεχνικές λήψεις που δείχνανε τον Πύργο του Βελιγραδίου να καίγεται. Κι εγώ παιδί στον καναπέ να τα βλέπω όλα αυτά με ένα μεγάλο ερώτημα σχηματισμένο στο βλέμμα μου, "Γιατί;".

Ο ελληνικός λαός στάθηκε δίπλα στο λαό της Σερβίας. Αξιόλογη η κίνηση της Α.Ε.Κ. (που θα την αναφέρω σε λίγο καιρό), η οποία πήγε στο γήπεδο της Παρτιζάν για ένα φιλικό παιχνίδι κατά του πολέμου. Ένα παιχνίδι που ποτέ δεν έληξε...

Ομάδες Ελλήνων από διάφορες περιοχές της Ελλάδος ανέβαιναν με πούλμαν στο Βελιγράδι για να συμβάλλουν στις ανθρώπινες αλυσίδες πάνω στις γέφυρες με μεγάλη ψυχική δύναμη. Μια φοβερή εικόνα που δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.

Στην Ελλάδα πραγματοποιούνταν συναυλίες αλληλεγγύης προς τον Σερβικό λαό (σας παρουσιάζω εδώ την συναυλία που οργάνωσε ο Μίκης Θεοδωράκης).

Κι ενώ η Ελλάδα τασσόταν υπέρ του σερβικού λαού, ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός εξωτερικών της χώρας μας έδινε τα αεροδρόμια καθώς και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.

Και μην ακούσω πως δεν είχε άλλη επιλογή. Στον πόλεμο του Ιράκ, η Τουρκία ενώ ήταν ήδη στο Δ.Ν.Τ. αρνήθηκε να δώσει τα αεροδρόμιά της στην Αμερική για τις επιδρομές της. Μπορεί τότε η Τουρκία να έχασε έναν σύμμαχο (την Αμερική) αλλά κέρδισε τον σεβασμό αρκετού κόσμου.

Ας τις θυμόμαστε αυτές τις επετείους για να μην επαναληφθούν.

Αξίζει να διαβάσετε τον διάλογο που είχα με έναν Σέρβο συνομήλικό μου όταν πήγα στο Βελιγράδι. Η ψυχική δύναμη αυτών των ανθρώπων με χει συγκινήσει πολύ και μου δίνει τη δύναμη στο να μη με γονατίσει η κρίση που περνάμε τα τελευταία δύο χρόνια. Ο διάλογος είναι εδώ.

Το Βελιγράδι και το Νόβι Σαντ που γνώρισα (Βελιγράδι 1, Βελιγράδι 2, Νόβι Σαντ ).