Δε με ξάφνιασε το έγγραφο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου. Ως μαθητής είχα βρεθεί θεατής σε μία παρόμοια κατάσταση. Βέβαια στη δικιά μου περίπτωση οι διαφορές δεν ήταν φυλετικές αλλά οικονομικές. Το δημοτικό μου σχολείο τύγχαινε να βρίσκεται ανάμεσα σε ένα αστικό διαμέρισμα και σε δύο προσφυγικές συνοικίες της πόλης της Χίου. Αυτό είχε ως συνέπεια στη τάξη μου να βρίσκονται παιδιά ευκατάστατων οικογενειών αλλά και φτωχότερων στρωμάτων. Κάποιοι γονείς έδειχναν (σε μικρότερο βαθμό βέβαια) την δυσφορία τους για το μαθητικό "μωσαϊκό" των τάξεων. Πρόσχημα της δυσαρέσκειά τους ήταν η δυο ταχυτήτων τάξη. Οι καλοί-πλούσιοι μαθητές θα αναγκαζόντουσαν να κόψουν ταχύτητα για να μπορούν να τους ακολουθήσουν οι μέτριοι και κακοί - φτωχοί συμμαθητές τους. Στη συνέχεια ακολουθούσαν παράπονα μικρότερης σημασίας όπως οι ψείρες. Όμως η αλήθεια είναι πως ο κυριότερος παράγοντας που τους ενοχλούσε ήταν να βλέπουν τα παιδιά τους ανάμεσα σε δεύτερης μοίρας παιδιά.
Ευτυχώς η συμπεριφορά τους αυτή δε μπόλιασε στις παιδικές μας ψυχές. Την ώρα της γυμναστικής μοιραζόμασταν όλοι σε δυο ισοδύναμες ομάδες (προσωπικά ήμουν ο χειρότερος ποδοσφαιριστής του σχολείου) και παίζαμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Στο σχηματισμό των ομάδων δεν κοιτούσαμε ποιοι είναι πλούσιοι και ποιοι φτωχοί αλλά ποιοι είναι καλοί παίκτες και ψηλοί. Στα διαλείμματα όλοι μαζί συμμετείχαμε στις "παράνομες" κόντρες με τις μπίλιες και τις τάπες κάτω από την ανοχή των δασκάλων, ενώ στα πεζούλια τα κορίτσια αντάλλαζαν μεταξύ τους αυτοκόλλητα και χαρτάκια που έκαναν συλλογή. Ούτε εκεί υπήρχε η ρετσινιά της διαφοράς του φτωχού και του πλούσιου.
Οι ευχάριστες συνέπειες της ισοπέδωσης της αστικής μας ταυτότητας γίνονταν ακόμα πιο έντονες όταν τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές του Πάσχα, παίρναμε τα ποδήλατά μας κι ανεβαίναμε στις προσφυγικές συνοικίες όπως της Τουρλιωτής και της Αγίας Κατερίνας, διότι εκεί υπήρχαν ακόμα αλάνες για να παίξουμε με τα υπόλοιπα παιδιά. Βλέπετε εμείς μεγαλώναμε σε περιφραγμένους κήπους κι επιζητούσαμε τα άδεια κι ελεύθερα χωράφια που υπήρχαν ακόμα δίπλα στους δρόμους των προαστίων της πόλης.
Με όπλο την παιδικότητά μας είχαμε νικήσει τότε τον εκκολαπτόμενο φασισμό της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Όταν πήγα Γυμνάσιο και Λύκειο, άρχισε ένα νέο κύμα ρατσισμού από τους γονείς. Νέα θύματα ήταν τα παιδιά από την Αλβανία. Σήμερα σε όλες τις σχολικές αίθουσες, ο αριθμός των παιδιών με αλβανική καταγωγή είναι υπολογίσιμος και σχεδόν ισάξιος με αυτόν των ελληνόπουλων. Δεν έχω ακούσει πλέον κάποιον να γκρινιάζει για την ύπαρξη Αλβανών μέσα στην αίθουσα ή Αλβανών μαθητών που κρατούν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις.
Σήμερα η ελληνική οικογένεια βρήκε έναν νέο εχθρό για τα παιδιά της. Το ρατσιστικό μίσος εκφράζεται ενάντια στα προσφυγόπουλα. Παιδάκια που γλίτωσαν από τους βομβαρδισμούς στην Συρία, τους πυροβολισμούς των Τούρκων στα σύνορα και τα κύματα του Ανατολικού Αιγαίου, γίνονται σήμερα θύματα ρατσισμού από Έλληνες γονείς. Η ντροπή είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν η κίνηση αυτή πραγματοποιείται από μία προσφυγική πόλη όπως είναι αυτή του Ωραιοκάστρου.
Σίγουρα θα υπάρξουν αντιδράσεις κι από άλλες περιοχές της Ελλάδος, μιας κι ο φασισμός δεν εδράζεται μόνο στο Ωραιόκαστρο. Θα ήθελα πάρα πολύ να έβλεπα όλους αυτούς τους φοβισμένους γονείς, να έλεγαν το όχι κοιτώντας στα μάτια τα προσφυγόπουλα τα οποία επιθυμούν να αφήσουν εκτός σχολείου. Είμαι σίγουρος πως δε θα τολμούσε κανείς να αρνηθεί σε ένα παιδί την μόρφωσή του.
Η ταπεινή μου συμβουλή σ' αυτό το θέμα είναι η εξής, σε όσα σχολεία υπάρξουν ρατσιστικές αντιδράσεις σαν αυτή των γονέων του Ωραιοκάστρου, να συσπειρωθούν και οι υγιείς γονείς, οι οποίοι θα ζητούν με τη σειρά τους να προβούν σε κατάληψη των σχολείων σε περίπτωση που ένα παιδί βρεθεί εκτός παιδείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου