Η καρδιά του σκύλου

Το κινηματογραφικό γεγονός της τρέχουσας εβδομάδας (πιθανότατα και του φθινοπώρου) είναι το αριστουργηματικό έργο του Χιλιανού σκηνοθέτη Πατρίτσιο Γκούζμαν, "Νοσταλγώντας το φως" (παραγωγής 2010). Έχοντας δει πρόσφατα το συγκεκριμένο κινηματογραφικό διαμάντι (και με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα το απολαύσω και σε μία από τις σκοτεινές αίθουσες που το προβάλει αυτές τις μέρες), αποφάσισα να επιλέξω την προβολή μίας άλλης ταινίας που εισχώρησε διακριτικά στις αθηναϊκές βραδιές. Αναφέρομαι στην ταινία "Η καρδιά του σκύλου" της περίεργης περσόνας Λόρι Άντερσον.

Οι λόγοι της συγκεκριμένης επιλογής ήταν ισχυροί για να με οδηγήσουν στον αγαπημένο μου Μικρόκοσμο. Είναι η μεγάλη μου αγάπη για τα σκυλιά αλλά και οι φόβοι μου για τον θάνατο. Η Λόρι Άντερσον, επηρεασμένη από τον θάνατο του αγαπημένου της σκύλου, αναθεωρεί ορισμένες καταστάσεις κι απόψεις στη ζωή της κι αποφάσισε να τις μοιραστεί μαζί μας μέσα από μία πειραματική ταινία στην οποία μπλέκονται εικόνες, σκίτσα, προσωπικά ντοκουμέντα και περίεργες μελωδίες. Δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν απελπιστικό παρ' όλες τις καλές προθέσεις που πιθανότατα μπορούσε να χει η δημιουργός.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Πρώτα απ' όλα η Λόρι Άντερσον μας περνάει με έναν έξυπνο τρόπο την αλλαγή της καθημερινότητας των Αμερικανών μετά την 11 Σεπτέμβρη του 2001. Ο τρόμος στα βλέμματα των ανθρώπων εξαφανίστηκε μόλις δέχτηκαν να θυσιάσουν την ελευθερία τους για την εθνική ασφάλεια. Έκτοτε χιλιάδες φορτηγά μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες δεδομένων σε μία φαραωνική εγκατάσταση στη μέση της ερήμου (N.S.A.). Ορθές οι παρατηρήσεις της αλλά δε ταιριάζουν πουθενά με το δράμα του αγαπημένου της σκύλου.

Στη συνέχεια περνάει σε μορφή κειμένου πάνω στην οθόνη αποφθέγματα του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, τα οποία ναι μεν ερέθιζαν το μυαλό γεννώντας νέους προβληματισμούς αλλά δυστυχώς δεν έδεναν πουθενά μέσα στην ταινία. 

Τέλος μεγάλο ενδιαφέρον είχε η ερμηνεία της θιβετιανής φιλοσοφίας σχετικά με τον θάνατο και τους νεκρούς. Αυτό ίσως να ήταν και το μοναδικό κομμάτι του έργου που με άγγιξε και με γέμισε σκέψεις και προβληματισμούς. 

Δυστυχώς μόνο αυτά άξιζαν. Από εκεί και πέρα, η οθόνη γέμισε από τον υπέρτατο ναρκισσισμό της δημιουργού κι από σκέψεις αβάσιμες κι αόριστες. Προσπαθεί να καλύψει τα εσωτερικά της συμπλέγματα με φιλοσοφίες "made in USA", γεμίζοντας τις πειραγμένες λήψεις με πειραματική μουσική. Με λίγα λόγια επικρατεί ένα χάος. 

Το χειρότερο όμως είναι πως από την μεριά μου ως θεατής, αντιλήφθηκα μία εκμετάλλευση της δημιουργού πάνω στο αγαπημένο της τεριέ, με αποκορύφωμα μία φιλανθρωπική συναυλία στην οποία το τυφλό της σκυλί έπαιζε πιάνο, με τα χαχανητά του κοινού να σβήνουν τις ανορθόδοξες μελωδίες του ζωντανού. Οργίστηκα πολύ βλέποντας το θαμπό βλέμμα του σκύλου που προσπαθούσε να καταλάβει το που βρισκόταν και ποιοι γελούσαν με τη παρουσία του. Σ' αυτό το σημείο η ταινία έχασε κάθε ίχνος εκτίμησης. 

Στους τίτλους τέλους διαπίστωσα πως η Λόρι Άντερσον ήταν η σύζυγος ενός σπουδαίου κι αγαπημένου ροκά, του Λου Ριντ. Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες της Λόρι Άντερσον να κουβεντιάζει με φίλους, και να μοιράζεται μαζί τους σκέψεις και προβληματισμούς καθώς εκείνοι την ενθαρρύνουν λέγοντάς της με ενθουσιασμό, "ωραία αυτά που λες, να τα κάνεις ταινία". 

Κάπως έτσι, από κάποιες περσόνες γεννιούνται κάποιες ταινίες που αμέσως ξεχνιούνται.  

Παρ' όλα αυτά αναγνωρίζω την διακριτικότητά της απέναντι στη μνήμη του συζύγου της Λου Ριντ, τον οποίον και μνημονεύει μέσα από μία φράση του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, στην οποία ο αυτόχειρας συγγραφέας έλεγε ότι «κάθε ερωτική ιστορία είναι μια ιστορία φαντασμάτων»...

Βαθμολογία: 3/10