Καλό σου ταξίδι Θάνο

Οι ποιητές έχουν ένα χάρισμα. Διαλέγουν μόνοι τους τον τρόπο που θα ζήσουν. Διαλέγουν όμως και οι ίδιοι τον τρόπο που θα πεθάνουν. Επιλέγουν τον δικό τους θάνατο. Κι αυτό που τους κάνει αθάνατους.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας είχε τραγουδήσει τον θάνατό του, μέσα από το μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Ουράνη, "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι". Μόνος του, αντιμέτωπος με το κρύο χέρι του θανάτου, έδινε αξία σε απλά πράγματα της καθημερινότητας που έχουμε απαξιώσει. Τους θορύβους του δρόμου, το φύσημα του ανέμου, τον ήχο της βροχής. Μόνος του ανάμεσα σε βιβλία κι έπιπλα. Δεν τον φόβιζε όμως ο θάνατος. Με αυτόν τα είχε συμφωνήσει παλιότερα. Αυτό που τον τρομάζει είναι η λήθη. Είναι η κουβέντα μεταξύ φίλων που ο ένας ρωτάει τον άλλον για κάποιον παλιό γνωστό για να λάβει την απάντηση πως αυτός έχει προ πολλού πεθάνει. Κι έτσι να δοθεί ο επίλογος για έναν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Όμως ο Θάνος έχει μία μεγάλη ιστορία. Άφησε ένα πλούσιο έργο πίσω του παρά το σύντομο πέρασμά του από την επίγεια ζωή. Έγινε ο σύγχρονος ποιητής όλων των καταραμένων και κατατρεγμένων της δικιάς μου γενιάς. Ήταν ο ρομαντικός οραματιστής που μας τραβούσε από το αυτί για να μας δείξει το θαύμα της ζωής, κάθε φορά που την απαξιώναμε όταν τα βρίσκαμε δύσκολα και πληγωνόμασταν για ανούσια καθημερινά πράγματα. 

Είμαι βέβαιος πως από σήμερα το πρωί έχει πιάσει μία καλή θέση ψηλά στον ουρανό. Εξάλλου μια χαρά τα είπανε με τον βαρκάρη όταν βάλανε να τα πιουν. Και σίγουρα ο βαρκάρης τον αγάπησε όπως τον αγαπήσαμε κι εμείς. Όμως ήρθε η στιγμή που τον χτύπησε απαλά στον ώμο και του είπε "Ας πηγαίνουμε. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε στο δρόμο". Κι έτσι έγινε...

Καλό σου ταξίδι Θάνο...