Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Επικεντρώσου στο πρόβλημα



Τους τελευταίους μήνες εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών αποφάσισα να πηγαίνω στη δουλειά το πρωί με τα πόδια. Ένα εικοσάλεπτο πρωινό περπάτημα συνοδευόμενο άλλες φορές με βροχή, άλλες με κρύο και πλέον με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, είναι ό,τι πιο όμορφο και υγιές για να αρχίζει κανείς την μέρα του.
Ότι πιο όμορφο, να βλέπεις την πόλη να ξυπνάει. Αυτό πίστευα μέχρι πρόσφατα. Η σημερινή κατάσταση μ' αναγκάζει να αναιρέσω απόψεις που κάποτε ήταν σωστές. Καθώς κατηφορίζω προς την Καλλιρρόης έξω από μία πολυκατοικία έχουν στριμωχτεί έπιπλα, σακούλες και κούτες. Από την άλλη πλευρά ένας μεγάλος καναπές έχει μετατραπεί σε κρεββάτι, όπου συνήθως κοιμάται ένας νεαρός ενώ στην καρέκλα ακριβώς δίπλα του μία γυναίκα σκεπασμένη ως το πρόσωπο με μία κουβέρτα προσπαθεί να βολευτεί σε μία καρέκλα καθώς κοιμάται καθιστή.
Κάθε φορά που περνάω και τους βλέπω σ' αυτήν την κατάσταση σκύβω το κεφάλι και συνεχίζω την πορεία μου. Η παρακμή της κοινωνίας μας, μου προκαλεί ντροπή που ακόμα δουλεύω και έχω μία στέγη πάνω από το κεφάλι μου.
Ένα από τα πρωινά η γυναίκα αυτή είχε ξυπνήσει. Με παρατηρούσε επίμονα, μιας και ήμουν ο μόνος που κατέβαινα εκείνη την ώρα την κατηφόρα. Την κοίταξα κι εγώ. Την θυμήθηκα. Είναι η γυναίκα που βλέπω κάθε μεσημέρι ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία μου να στέκεται ώρες και να δέχεται σακούλες με τρόφιμα από περαστικούς που μάλλον γνωρίζουν το πρόβλημά της.
Ως τώρα όσοι την έβλεπαν από το μπαλκόνι μου και με ρωτούσαν ποια είναι, εγώ κουνούσα τους ώμους μου δηλώνοντας την άγνοιά μου.
Πλέον ξέρω.
Κι εκείνη γνωρίζει ότι το ξέρω.
Το βλέπω στα μάτια της κάθε μεσημέρι που γυρνάω από την δουλειά και την βλέπω να με κοιτάει από τη γωνία της. Με κοιτάει με οργή.
Οργή για την απραξία μου.
Οργή για την αδιαφορία μου.
Οργή που της φέρθηκε η ζωή άδικα σε αντίθεση με άλλους.
Κι εγώ από την πλευρά μου προβληματισμένος. Γνωρίζω πλέον την κατάσταση της. Δεν είναι πια μία άγνωστη ζητιάνα της γειτονιάς μου. Είναι μία γυναίκα που της κάνανε έξωση και δε μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Πρέπει να την βοηθήσω όσο μπορώ.
Όμως το χάσμα τον τάξεων έχει γίνει θεόρατο. Και όσο δε κάνουμε τίποτα για να καλύψουμε το κενό αυτό τόσο πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να βρεθούμε μέσα σ' αυτό.
Πρόβλημα λοιπόν έχουμε όλοι...
Ας το αντιμετωπίσουμε...

14 σχόλια:

  1. ‎......................η πρώτη αντίδραση βουβαμάρα και σοκ...μετά..κάτι πρέπει να κάνουμε ...αν είμαστε άνθρωποι...

    Ελισαβέτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το θέμα είναι αν αυτό που πρέπει να κάνουμε, το κάνουμε από υποχρέωση ή από καλή θέληση. Θα χρησιμοποιήσω την έννοια των στίχων ενός τραγουδιού των αγαπημένων μας pink floyd, όπου αναφέρουν πως η κοινωνία πατάει πάνω σε ένα λεπτό στρώμα πάγου. Μία λάθος κίνηση κι όλα θα γίνουν θρύψαλα καθώς όλοι μας θα πέφτουμε στο κενό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. άσχημο αλλά ωραίο.καταλαβαίνεις τι εννοώ.

    Αμελι Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το άσχημο για μένα δεν είναι το θέμα αλλά η ένταση που αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στις τάξεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντοτε υπήρχε ταξική διαφορά απλά η δεδομένη κατάσταση της Ελλάδας σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία που έχουμε αναπτύξει, την ενισχύουν. Κάποιοι αναγκαστικά πηγαίνουν πιο πίσω από όσο πήγαιναν ενώ στην ίδια γραμμή κάποιοι άλλοι προχωρούν.

    Αμελί Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει ακόμα αυτός ο λεπτός πάγος που πατάει η κοινωνία σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χρήζει μεγάλης ανάλυσης αυτό.

    Αμελι Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μέχρι να ολοκληρωθεί η ανάλυση αυτή ο πάγος θα χει ήδη σπάσει. Και τότε θα ναι που θα λέμε πως έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μια κυρία σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση είπε κάποτε σε μια άλλη καλοβαλμένη αλλά αδιάφορη κυρία ότι "εδώ που είσαι ήμουνα αλλά και εδώ που είμαι εγώ μπορεί να φτάσεις". Πολλοί συζητάνε για το πως πρέπει να συμπεριφερθείς σε τέτοιες καταστάσεις, όταν ένας συνάνθρωπος σου είναι σε ανάγκη. Εγώ πάλι σκέφτομαι τι είδους ανταπόκριση θα γύρευα από τους γύρω μου αν εγώ ήμουν σε ανάγκη...διότι αυτό φυσικά, όπως και όλα τα πράγματα ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο!
    Άλλοι θέλουν στοργή, άλλοι κατανόηση, άλλοι πάλι θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι, άλλοι να τους ακούν να γκρινιάζουν, άλλοι θέλουν ένα μαγικό χέρι να τους βάλλει κάπου καλύτερα και άλλοι θέλουν να τους αφήνουν στην ησυχία τους...Ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά είναι πως δε μπορείς να γυρνάς την πλάτη σου, να στρέφεις αδιάφορα το βλέμμα και να σφυρίζεις αμέριμνα. Βέβαια λίγο ως πολλοί όλοι μας μπορεί κάποτε να το κάναμε και κάποιοι από μας να το μετανιώσαμε κιόλας...η ουσία είναι όμως μία: "Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις".
    Κοντά στο σπίτι μου είναι ένας πολύ καλός κύριος με το σκυλάκι του...κάθε μέρα είναι εκεί...με κρύο, με βροχή, με χιόνι...δεν παραπονιέται, δεν παρακαλάει απλά δανείζεται ένα μικρό πεζούλι με το σκύλο του...Τις μέρες που χιόνισε στο Λονδίνο πηγαίνοντας στο μπακάλικάκι για ανεφοδιασμό τον είδα εκεί... Βγαίνοντας του άφησα μερικά πακέτα με μπισκότα...και φεύγοντας τον άκουσα να μου φωνάζει ευχαριστώ σχεδόν τραγουδώντας από τη χαρά του...γυρνώντας για να του χαμογελάσω τον βλέπω να μοιράζεται τα μπισκότα του με το σκύλο του...και λέω
    «ο άνθρωπος τελικά σε πείσμα όλων ακόμα και στη δυσκολότερη - θλιβερότατη κατάσταση είναι μεγαλειώδες ον»...
    Γυρνώντας στην ιστορία της κυρίας που ανέφερες και με βάση την παραπάνω πιστεύω ότι όταν ο άνθρωπος διατηρεί τις αρετές του, την ηθική και την αξιοπρέπεια του, καμιά κυβέρνηση, με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις, μπορεί σοβαρά να τον βλάψει ως οντότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ όμορφη η κίνησή σου, και αρκετά ανθρώπινη η αντίδραση του δικού σου άστεγου. Μάλλον οι Ευρωπαίοι άστεγοι κρατάνε μία αξιοπρέπεια αλλά και μία ανθρωπιά. Κάτι που σβήνει συνήθως στους δικούς μας άστεγους. Βλέπεις η γενική αποδοκιμασία σε αναγκάζει να γίνεσαι επιθετικός για να αμυνθείς...
    Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στα δύο άκρα. Τον έχω ικανό για όλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σίγουρα ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο! Δυστυχλως ή ευτυχώς έτσι πάει αλλά αυτό είναι που κάνει και τη ζωή τόσο απρόβλεπτα ενδιαφέρουσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μόνο οι μοιρολάτρες δε βρίσκουν τη ζωή ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή