Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011
Μεσάνυχτα στο Παρίσι!
Θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα...
Είναι η πρώτη φορά που αρχίζει μία ταινία και δε μιλάει κανείς.
Να ναι η μουσική;
Να ναι η πόλη;
Να ναι όλα μαζί;
Είναι η μαγεία του Παρισιού. Όλοι μας έχουμε στην καρδιά μας το Παρίσι είτε το χουμε επισκεφθεί είτε όχι. Όλοι μας αγαπάμε το Παρίσι είτε μας άρεσε είτε όχι.
Πριν δύο χρόνια είχα επισκεφθεί το Παρίσι. Η αλήθεια είναι πως η πόλη αυτή είναι ένας μύθος. Ένας μύθος που διαρκεί μέχρι να δεις την κορυφή του Πύργου του Άιφελ. Μετά το Παρίσι γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Όλα όσα έβλεπες σε ταινίες, σε αφίσες, σε εξώφυλλα είναι πλέον μπροστά σου. Μπορείς να τα φωτογραφίσεις, να τα αγγίξεις ή να τα προσπεράσεις.
Για μένα το Παρίσι απομυθοποιήθηκε. Γιατί; Είδα και την σκοτεινή πλευρά του. Διαπίστωσα πως δεν είναι ένας παράδεισος. Είναι ένα υπέροχο χαλί που κρύβει πολύ σκόνη από κάτω του. Ενώ έχω τόσα ακόμα μέρη που θέλω να επισκεφθώ σ' αυτήν την πόλη αποφάσισα να μη το επισκεφθώ ξανά στο άμεσο μέλλον πιστεύοντας πως υπάρχουν και καλύτερες ή ενδιαφέρουσες πόλεις που αξίζει να πάω.
Δυό χρόνια μετά από αυτήν την επίσκεψη που μου άλλαξε την εικόνα για το Παρίσι, εμφανίστηκε ο Γούντι Άλλεν με την αριστουργηματική ταινία του "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" να με διαψεύσει. Να μου πει να προσγειωθώ και να διαπιστώσω πως όλες οι πόλεις έχουν τα καλά και τα κακά τους. Όμως ένα είναι το Παρίσι. Και αν θες να ζήσεις τη ζωή σου έλα εδώ.
Το Παρίσι έγινε η μητρόπολη του κόσμου για πολλές δεκαετίες. Πόσες εποχές γεννήθηκαν, άκμασαν και πέθαναν εκεί. Πόσοι διανοούμενοι πήγαν να ζήσουν εκεί. Πόσοι ρομαντικοί ρισκάρουν και πάνε να ζήσουν στην πόλη αυτή. Γιατί;
Διότι θέλουν να ζήσουν αυτές τις εποχές που αναζητάει ο ήρωας της ταινίας. Και το Παρίσι τις έχει διατηρήσει καλά. Σε κάθε στροφή της πόλης μεταφέρεσαι από την Belle epoque στην Ρομαντική περίοδο και από κει πάλι στο σήμερα. Είναι μία πόλη μουσείο.
Και ας ρθούμε και στην ταινία. Μάλλον δε χρειάζεται να πω πολλά. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο με άγγιξε όταν με ωθεί να γράψω τέτοιο πρόλογο... Μέχρι να δω το Μεσάνυχτα στο Παρίσι έλεγα πως αγαπημένη μου ταινία από αυτές που έχει κάνει ο Γούντι Άλλεν είναι οι Διασημότητες. Πλέον η νέα μου φάνηκε πιο ώριμη και πιο διαβασμένη. Πολύ έξυπνη. Πολύ "μορφωτική". Ο Γούντι Άλλεν έχει τρομερές γνώσεις όχι μόνο πάνω στην μουσική αλλά πάνω σε κάθε μορφή τέχνης και αυτό φαίνεται από την τελευταία του ταινία.
Νομίζω πως από τότε που ξεκόλλησε από την Νέα Υόρκη ξαναβρήκε την ζωντάνια και την φρεσκάδα που είχε στην δεκαετία του '70 και '80. Τότε έλεγε πως δε θα αφήσει ποτέ την Νέα Υόρκη. Έφτασε όμως να επαναλαμβάνεται. Έκανε την αρχή με το Match Point, συνέχισε στην Βαρκελώνη με το Vicky, Christina, Barcelona και μεγαλούργησε που αλλού... στο Παρίσι με το Μεσάνυχτα στο Παρίσι.
Αξίζει να το δείτε...
Εγώ από δω σας προσφέρω τα πρώτα τρία λεπτά που μας γύρισαν για λίγο στην Πόλη του Φωτός και πιστέψτε με για λίγο νιώσαμε την βροχή να κυλάει στο πρόσωπό μας και ένα χαμόγελο έσκασε μόλις είδαμε τον Πύργο του Άιφελ να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα κτίρια, λες και είμασταν εκεί.
Αυτό για μένα είναι τέχνη.
Να σε ταξιδεύει κυριολεκτικά...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς!
ΑπάντησηΔιαγραφή+φωνω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλε, καλησπερα καταρχην. Θα διαφωνησω καθετα. Απογοητευτηκα απ' τον Woody. Ανυπαρκτη πλοκη, μετριο παιξιμο απ' ολους, ιδιως απ' τον Wilson, τον οποιο συμπαθουσα ως παρτενερ του Stiller στα gags τυπου Starsky & Hutch. Φοβερη φωτογραφια, δε λεω αλλα δεν παυει ν' αποτελει τη γαρνιτουρα. Το φαγητο ηταν ανοστο, δυστυχως. Δες το Drive. Εχει κατι απ' το αρωμα του αξεπεραστου Taxi Driver. Πολυ αξιολογη δουλεια για τη στειρα εποχη μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Έλα ρε. Καλησπέρα. Με στεναχωρείς. Η ταινία ήταν για μένα η καλύτερή που χει κάνει τα τελευταία 20 χρόνια. Ο Wlson ήταν η έκπληξη διότι έπαιξε αρκετά καλά για μένα. Μουσική και φωτογραφία δε διαφωνούμε. Όσο για την πλοκή που την θεωρείς ανύπαρκτη, θα θελα να σου πω πως καταφέρνει να περάσει όλη την μαγεία αυτής της πόλης μέσα από το σενάριο που εσύ θεωρείς κενό. Με στεναχωρείς πολύ που δε σ'αρεσε. Σίγουρα θα γούσταρες να ζούσες και συ εκείνην την εποχή. Ίσως πιο μετά την δεκαετία του 30. Σωστά; Όσο για το Drive το είδα. Πολύ καλή μουσική, πολύ ωραίες ερμηνείες, καλό στόρυ αλλά δε συγκρίνεται με το Μεσάνυχτα στο Παρίσι. Το ένα το απολαμβάνεις μέσα στο σινεμά (το Drive) ενώ το άλλο σε ακολουθεί αρκετό καιρό μέσα στο μυαλό σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά μαγική, γλυκιά σαν macarons και πλημμυρισμένη από τη λάμψη της πιο ρομαντικής πόλης του κόσμου!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγγελική Ν.
εγω αυτο που κατάλαβα ειναι "κατσε στην εποχη σου και μην ονειρευεσαι τα παλιά" ή "καθε περυσι και καλυτερα"..... μια πεζη εξηγηση απο εναν πεζο γαϊδαρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Αυτό είναι το υπέροχο στις ταινίες του Γούντι Άλλεν. Πως δημιουργεί τέλειους σινεφίλ διαλόγους. Μόλις μου κανες like κύριε γάιδαρε (πριν πρίγκιππα της Νάπολης χαχαχαχα) περίμενα το σχόλιο σου. Να υποθέσω πως δε τραγουδούσες στα νιάτα σου το "Νοσταλγός του Ροκ εν Ρολ. Αγγελική κατάφερες και πέρασες μέσα σε δύο σειρές όσα πέρασα εγώ σε μία ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήβρηκα την ταινια πολυ καλη, αλλα δεν καταλαβαινω γιατι ο Ουιλσον επαιζε σαν μετενσαρκωση του Γουντι Αλεν... μιλαμε για τρελη κόπια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Μα αν δεις και σε άλλες ταινίες του Γούντι Άλλεν (π.χ. Διασημότητες, Έρωτας και τίποτα άλλο κτλ) όλοι οι πρωταγωνιστές παίζουν σαν μετενσάρκωση του Γούντι Άλλεν. Εδώ και οι Σκάρλετ Γιόχανσον στο Scoop έκανε τον ίδιον... Κάτι έχει αυτός σαν σκηνοθέτης με τους ηθοποιούς που συνεργάζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήολα τα λεφτα η σκηνη στο μουσειο που ο πρωταγωνιστης αναλυει τον πινακα του Πικασο.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
το ιδιο ακριβως ελεγα τις προαλλες σε κατι φιλους, οτι και η θεα Σκαρλετ γινεται "Γουντι" στις ταινιες του τιτανοτεραστιου Αλεν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
και στο Matchpoint
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Ναπολιτάνε ξέρεις πως εμείς οι δυό σε όλα συμφωνούμε εκτός από τα αθλητικά. Καλά η σκηνή στο μουσείο ήταν όλα τα λεφτά. Τον έστειλε τον μουσάτο ξερόλα. Να σας πω την αμαρτία μου ζήλεψα το χάρισμα που είχε να γυρνάει πίσω στο χρόνο, σε εποχές που ήθελε. Επίσης πολύ γέλιο είχε η σκηνή με τον ντεντέκτιβ που βρέθηκε τετ α τετ με τον Λουδοβίκο. "Ποιός είσαι και τι θες εδώ;" "Συγνώμη πήρα λάθος στροφή..." χαχαχα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιωργο, περι ορεξεως...τα γνωστα. Δεν προσπαθω να σε πεισω. Καλυτερη ταινια της τελευταιας 10ετιας του Woody ειναι κατ' εμε το Match Point. Eξαιρετικη πλοκη, φοβερο σασπενς, αρτια -ως συνηθως- σκηνθεσια, ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΙ διαλογοι, που ξεφευγουν απ' το κλασικο intellectual style & ΜΟΝΑΔΙΚΟ, πραγματικα, ψυχογραφημα των ηρωων. Ηταν κατι διαφορετικο απ' τη γνωστη του συνταγη γι αυτο κ εκανε τοση αισθηση. Οk, το Midnight... σε ταξιδευει στο μαγικο Παρισι της Belle epoque αλλα δεν εμβαθυνει. Στερειται βαθους κ πλατους η ταινια, δε σε προβληματιζει, ουτε σε ιντριγκαρει. Απ' τον Woody εχω ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ απαιτησεις, διοτι εκεινος με κακομαθε...χεχε! Oπως κ να χει θα συνεχισω να βλεπω 1 φορα το χρονο το Annie Hall & το Μanhattan, που τις θεωρω μακραν τις κορυφαιες δημιουργιες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
"Mεταξυ μας" εχω κλεψει κ ατακες απ' το Annie Hall, για να τις χρησιμοποισω σε πρωτο ραντεβου με κοπελα. Με τιμα το γεγονος; χεχε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Α και ο μουσατος ξερολας που αναφερεις, ειναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ως Brian Clough στο "Τhe damned United".
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Ο μουσάτος μ΄άρεσε στην ταινία Βασίλισσα που έκανε τον Τόνι Μπλερ. Το Annie Hall δε το χω δει αλλά το Μανχάταν είναι τέλειο... Ειδικά η τελευταία φράση της κοπελίτσας στο Γούντι Άλλεν ακουγόταν για καιρό στο μυαλό μου. "Δείξε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους". Το βλέμμα του Γούντι Άλλεν εκεί ήταν όλα τα λεφτά. Έχεις δίκιο. Μας έχει κακομάθει όλους μας αυτός ο άνθρωπος και πράγματι είχε κάνει μία κοιλιά τα τελευταία χρόνια (προ Match Point). Το θέμα είναι πως κοιτάς μια ταινία. Αν την αναλύεις με βάση την λογική τότε το Match Point ήταν καλύτερο. Αν την κοιτάς με βάση τον ρομαντισμό ή την νοσταλγία (πιο συναισθηματικά) τότε το Μεσάνυχτα στο Παρίσι είναι το καλύτερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες το The Damned United OΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, μιας κ' εισαι ποδοσφαιροφιλος. Θα με θυμηθεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Έχει σχέση με τον Ολυμπιακό; χαχαχα... θα το κατεβάσω να το δω και θα σου πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΖζζζζζζζζζζζζζ πολύ βαρετή μου ακούγεται σαν ταινία... αλλά ήδη την έχω βάλει να κατεβαίνει. Οπότε περίμενε εντυπώσεις τις επόμενες μέρες. Όσο για το ντέρμπυ μπορώ να πω πως απολαύσαμε θέαμα αλλά αξίζαμε την νίκη. Δε πειράζει... Μου χει φύγει ο παλιός φανατισμός όπως βλέπεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Ειχατε σαφη υπεροχη αλλα ησασταν αστοχοι κ επιπολαιοι. Καλο ματς, οπως κ να 'χει. Επιτελους, ειδαμε λιγο γρηγορο τεμπο κ οχι συνεχως φρου φρου. Απο καινουργιες ταινιες, περιμενω τη νεα του Sean Penn, σε λουκ Robert Smith & της Μeryl Streep ως Τhatcher. Toυ Trier την τελευταια την ειδες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Κάτσε ο Σον Πεν κάνει τον Ρόμπερτ Σμίθ; Διότι εμένα μου φάνηκε σαν αποτυχημένο τραβεστί. Και εγώ θέλω να δω την Σιδηρά Κυρία. Το Μελαγχολία του Τρίερ το κατέβασα και θέλω να το δω... Είναι πρώτο στη λιστα με τα υπόψην...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε νομιζω να κανει το Smith, το λουκ μοιαζει καταπληκτικα. Ισως εχει παρει στοιχεια απ' τη ζωη του. Διαβασα οτι αναφερεται σε ξεπεσμενο rock star, οχι πως ο Smith εχει ξεπεσει, μια χαρα επαγγελματιας ειναι. Kαπου διαβασα πως ετοιμαζεται κ για hall of fame induction...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Μπορεί να μην έχει ξεπέσει ο Σμίθ αλλά ο Σον Πεν περνάει μία φάση κρίσης ηλικίας στυλ Μπίλ Μάρεϊ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ, ισως να χεις δικιο. Εχει δωσει αξιομνημονευτες ερμηνειες την τελευταια 10ετια. Τον Gary, ομως, δεν τον ακουμπαει επουδενι. Δε μπορω να 'μαι αντικειμενικος μαζι του. Τον θεωρω τον κορυφαιο κινηματογραφικο ηθοποιο απ' τα 80s κ επειτα. Ας οψεται το αλκοολ... www.youtube.com/watch?v=arMXYEDuWPg
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Χαχαχαχα.... Πρώτες αγάπες και παντοτινές που λένε... Δε τη ξέρω αυτήν την ταινία. Αγνώριστος ο Ολντμαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβως!!! O ανθρωπος ΕΙΝΑΙ ο Sid Vicious, δεν τον υποδυεται. Ακομα κ ως comissioner Gordon, ειναι εκπληκτικος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
οταν προκειται για σινεμα δεν μπορω να μην κανω παρεμβαση, η κριση ηλικας του Μπιλ Μάρεϊ ειναι στην πραγματικοτητα κριση ηλικίας των χαρακτηρων που υποδύθηκε, "Χαμενοι στη μεταφραση", "Τσακισμενα λουλουδια". Για τον Γκαρι Ολντμαν εχω να πω πως αν και ειναι καταπληκτικος ηθοποιος, γνησιο τέκνο της Βρετανικης θεατρικης σχολής, εκανε πολλες λαθος επιλογες στον κινηματογραφο. Κατα την ταπεινη μου γνωμη, ο καλυτερος ηθοποιος απο τα '80's μεχρι σημερα ειναι ο Ντανιελ Ντει Λούις, ο ανθρωπος παιζει χωρις αντιπαλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Την τελευταια 10ετια εχει κανει ευκολες επιλογες, Haryy Potter, Batman κλπ. Δε μπορεις να τον ψεξεις γι αυτο, ομως. Αν διαβασεις συνεντευξεις του, παραδεχεται πως οι ρολοι σε blockbuster ταινιες ηταν απολυτα συνειδητη του επιλογη. Εχει χαλαρωσει ως ανθρωπος, εχει, επιτελους, βαλει σε ταξη τους δαιμονες του κ θελει να περναει πολυ χρονο με τα παιδια του. Συμφωνω πως ο Lewis εχει ανωτερη φιλμογραφια αλλα το παιξιμο του Gary σε ταινιες οπως Immortal Beloved, Romeo is Bleeding, Dracula, True Romance, Sid & Nancy ειναι μακραν ο,τι καλυτερο εχω δει στο cinema μετα τα θρυλικα 70s του De Niro. Σκοπιμα δε συγκαταλεγω στις ανωτερω ταινιες το Leon, διοτι θεωρω το παιξιμο του αρκετα flashy κ επιτηδευμενο. Τεραστιοι καλλιτεχνες αμφοτεροι. Δινω μικρο προβαδισμα στον Gary, καθοτι ειναι ο απολυτος κινηματογραφικος χαμελεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω και με τους δυό σας διότι και τον Ντάνιελ Ντέι Λούις και τον Γκάρι Όλνταν συμπαθώ το ίδιο. Νομίζω πως στο θέμα επιλογών ρόλων το προβάδισμα το χει ο Ντέι Λούις αλλά κανείς δε μπορεί να ξεχάσει την ερμηνεία του Όλντμαν ως Δράκουλα. Μ' αρέσει που ο Γούντι Άλλεν προκαλεί μιά τόσο ενδιαφέρουσα κουβέντα. Γι' αυτό λατρεύουμε Γούντι Άλλεν!
ΑπάντησηΔιαγραφή