Η τζάζ μουσική ήταν δυσάρεστη στη ναζιστική ιδεολογία διότι συνδεόταν με τον μεγάλο εχθρό, την Αμερική. Το χειρότερο ήταν ότι εκτελέστηκαν αρκετοί Αμερικανοί ( Εβραίοι κυρίως) και Αφρικανοί μουσικοί γι' αυτόν τον λόγο!
Την είχαν αποκαλέσει ως μουσική των νέγρων όπως επίσης και εκφυλισμένη μουσική "entratete musik".
Όμως η τέχνη δε μπορεί να ελεγχεί. Η τέχνη δεν έχει όρια. Όταν σε κάποιον απαγορεύεις ένα κίνημα τέχνης (μουσικό, λογοτεχνικό, εικαστικό κτλ), τον εξιτάρεις να το αναζητήσει. Να ανακαλύψει μόνος του γιατί είναι παράνομο. Και μόλις διαπιστώσει την παράνοια της απαγόρευσης να το λατρέψει. Να το αφομοιώσει και να γίνει ένα με αυτό.
Η νεολαία δεν ελέγχεται πάντα. Σε περιόδους πολέμου αρκετοί νέοι δεν υπάκουσαν νόμους και χόρευαν στους ρυθμούς της τζαζ και του σγουίνγκ στη ναζιστική Γερμανία. Τότε έπαιζες την ζωή σου κορώνα γράμματα.
Αυτοί οι νέοι ήταν οι ήρωες της καθημερινότητας. Ήταν οι επαναστάτες της ζωής.
Νέοι και νέες που αν ζούσαν σήμερα στην Ελλάδα θα μας έπιαναν από το χέρι και θα μας ζητούσαν έναν χορό. Έναν χορό που θα έδιωχνε κάθε μαύρη σκέψη από το μυαλό μας.
Πλέον το χουμε ξεχάσει αυτό. Δε ξέρουμε τι θα πει ζωή και δεν αγωνιζόμαστε γι' αυτήν.
Από ένα σχολείο άκουσα σήμερα το πόσο βαριέται να επισκέπτεται το μουσείο και το κάθε μουσείο. "Μόνο πέτρες βλέπουμε, αγάλματα χωρίς κεφάλια, που είναι το σπουδαίο;". Φυσικά αυτήν την άποψη δεν έχουν όλοι νέοι. Αν ίσχυε αυτό πρώτος θα έπεφτα από τα ψηλά τείχη της Ακρόπολης.
Είναι όμως εφιαλτικό που μία μεγάλη μερίδα της νεολαίας δε βρίσκει το νόημα της Τέχνης και της Έκφρασης, ούτε γνωρίζει ότι απο κει μπορεί να πηγάζει η Επανάσταση!
Χάθηκε λοιπόν η ελπίδα για μια ριζοσπαστική αλλαγή;
Χάθηκε η ορμή της επανάστατικότητας;
Χάθηκε το όραμα;
Ο καιρός θα δείξει...
Το μόνο που μου δίνει ελπίδα είναι πως η νέα γενιά δε θα γίνει κακομαθημένη όπως έγινε η δική μας. Θα σκληραγωγηθεί λόγω των καταστάσεων και αυτό ίσως να φέρει μία πρόοδο σ' αυτόν τον τόπο.
Στην δικιά μου κακομαθημένη γενιά θα θελα να θυμήσω πως κάποτε το καθεστώς των Ναζί φοβήθηκε και κυνήγησε τα επαναστατικά καλλιτεχνικά κινήματα εκείνης της εποχής...
Είχε τους λόγους του...
http://www.youtube.com/watch?v=COJH-cPJ2so
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Hehe.... Αγορίνα περίμενα από δύο άτομα να κάνουν πρώτοι σχολιασμό στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Ο ένας ήσουν εσύ και ο άλλος ο Δημήρτης (με τον οποίον ξιφομαχήσαμε για το θέμα αγαπημένου ηθοποιού). Η ταινία αυτή είναι εξαιρετική.
ΑπάντησηΔιαγραφήμε το που διαβασα το αρθρο σου αυτη η ταινια μου ηρθε στο μυαλο! ειναι γεγονος πως ενα μερος της νεολαιας αδιαφορει για την τεχνη, την ευθυνη ομως την εχουν οι γονεις που δεν εχουν δωσει στα παιδια τις βασεις για να την εκτιμησουν. οσο για την κακομαθημενη γενια στην οποια ανηκουμε, εκτιμω πως η κριση μονο καλο μπορει να κανει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Μα είναι η μοναδική ταινία που μας παρουσιάζει αυτήν την καλλιτεχνική επανάσταση. Χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου στο θέμα κακομαθημένης γενιάς διότι η πλειοψηφία έχει μάθει να κρύβεται (και θα εξακολουθήσει να το κάνει) πίσω από το δάχτυλό της....
ΑπάντησηΔιαγραφήμπήκα στα σχόλια να αφήσω λινκ για τα σουινγκοπαιδιά! κακομαθημένη δε λες τίποτα, όλα στο πιάτο και εέτοιμα...καλό βράδυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Νέστορα. Σ'ευχαριστώ για την τιμή. Αλλά το link που θες να αφήσεις ποιό είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήSwing Kids, μια ΜΕΓΑΛΗ ταινια για τη δυναμη της μουσικης. Ταινια για ρομαντικες ψυχες! Φιλτατε, Γιωργο, οπως σου ειχα ξανατονισει στις ατερμονες φανταρικες μας συζητησεις, αισθανομουν τροπον τινα "απροσαρμοστος" απεναντι στην κυρια ταση της νεολαιας, που προσταζε διασκεδαση κ σκορπισμα αντι ψυχαγωγιας, καλπικο lifestyle, ναρκισσισμο και σπαταλη του ελευθερου χρονου στις καφετεριες. Απ' τη μερια μου, προτιμουσα να ΓΕΜΙΖΩ την ψυχη μου με μουσικες νοτες, να εξερευνω τα μυστικα του ρυθμου κ των τυμπανων, τα οποια ερωτευτηκα απο μωρο παιδι. Πλεον, μετα τη σαρωτικη ελευση της χρηματοπιστωτικης κρισης κ της μεταλλαξης, που ολοφανερα υφισταται ο καπιταλισμος, σκεφτομαι οτι τελικα ημουν τυχερος κ υγιης, που αισθανομουν "εκτος κλιματος". Μακαρι η οικονομικη κριση να επιφερει δραστικες αλλαγες στα ηθη του τοπου μας, διοτι θαρρω πως ειχαμε παρει ΠΟΛΥ ΣΤΡΑΒΟ δρομο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
εεεε... εννοούσα οτι μπήκα ν' αφήσω λινκ για το swing kids, αλλά με πρόλαβε ο Ευαγόρας!
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως η μουσική, όπως και η τέχνη γενικότερα, είναι όντως ένας τρόπος "συσπείρωσης" και "αφυπνισμού" του κόσμου, ειδικά σε περιόδους βαθιών κρίσεων, είτε οικονομικών είτε οτιδήποτε άλλο.
αγγαρεία το μουσείο, εξάρτηση το fb, τίτσου στο πανεπιστημιακό καφέ, τάβλι στα υπόλοιπα, ψευδοαγανάκτηση το καλοκαίρι, αγανάκτηση 2½ μήνες μετά κατά των καταλήψεων.
η αλήθεια είναι οτι δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για τη νέα γενιά τώρα που το σκέφτομαι :-(
www.youtube.com/watch?v=T0apbeC8Gz8&feature=related Ποιος προωθει πρωτοπορους καλλιτεχνες, που πανε την τεχνη μπροστα; Ολα τα μεσα πλασσαρουν την fast food αισθητικη για γνωστους λογους... Μετα εχουν το ΘΡΑΣΣΟΣ να διατυμπανιζουν, ως δηθεν ειδημονες, οτι η μουσικη εχει κορεστει κ πλεον παραγονται αναμασηματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Πρώτα απ' όλα θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου που απάντησε και ο Δημήτρης στην ανάρτηση μου αυτή. Με έχει κακομάθει μιας και κάθε φορά που αναφέρω κάτι που έχει σχέση με την μουσική και κυρίως την τζαζ είναι ο πρώτος που θα πει την άποψή του. Αυτή τη φορά σε πρόλαβε ο Ευαγόρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και θέλω να σου πω πως και γω την ίδια στάση κρατούσα σε καιρούς όμορφους και οικονομικά άνετους. Το αποτέλεσμα; Να κινούμαι τώρα πιο άνετα σε σχέση με άλλους που είχαν μάθει αλλιώς. Αυτό είναι ένα απο τα ελάχιστα καλά που μου χει προσφέρει αυτή η κατάσταση.
Θα επιμείνω και στην εξής άποψη. Μέσα από τέτοιες κρίσεις όσο άσχημες κι αν είναι ξεπηδάνε τρομερές ευκαιρίες. Αν ήσουν εκτός καπιταλιστικού κλίματος και ψευδαισθήσεως μιάςζωής μες στα κλαμπ και τις καφετέριες, μπορείς να διακρίνεις τις ευκαιρίες αυτές και να τις αξιοποιήσεις. Η τέχνη είναι μία από τις ευκαιρίες αυτές...
Όσο για την μουσική, η επιφανειακή τέχνη ανακυκλώνεται και έτσι γίνεται πιο βαρετή και αδιάφορη. Γι' αυτό υπάρχει τόση γρίνια στον χώρο αυτό. Η ποιοτική όμως μουσική (π.χ. τζαζ) ανανεώνεται και θα ανανεώνεται διότι έχει γερές βάσεις...
Φίλε Νέστορα συμφωνώ και μαζί σου στην μαζική αδιαφορία και αποχαύνωση της νέας γενιάς. Ως νέα γενιά δε αναφέρομαι στους φοιτητές. Και αυτή η γενιά έχει καεί όπως και η δική μου. Αναφέρομαι στα πιτσιρίκια που ξεκινάνε τώρα το σχολείο. Που ξεκινάνε τώρα την κοινωνική τους ζωή. Αυτά τα παιδιά σκληραγωγούνται στις νέες συνθήκες ζωής. Και από αυτά τα πιτσιρίκια περιμένω κάτι καλύτερο. Όσο για μας... ας πορευθούμε στον στραβό δρόμο που μας χάραξαν και συνεχίζουμε να χαράζουμε κι εμείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς όμως κάποιοι από μας έχουμε βγει εκτός πορείας και αυτό μου δίνει κι άλλες ελπίδες...
Παρακαλώ, ας μην κατηγορούμε τα παιδιά που δεν ενδιαφέρονται. Και βέβαια βαριούνται στα μουσεία! Μα τι βλέπουν; Σκέψου το λίγο. Πέτρες χωρίς κεφάλια! Υπάρχει διαδραστική εκμάθηση; Καθηγητές με γνώσεις και πάθος; Λεφτά για ξεναγούς, να εξηγήσουν τι θέλουν να πουν αυτές οι πέτρες; Ανάθεση εργασιών; Βλέπουν λοιπόν πέτρες κι ευκαιρία για τσιγάρο και λίγη εκτόνωση καταπίεσης από τον καθ'όλα ανιαρό και ανούσιο καθημερινό σχολικό φόρτο. Τα παιδιά, σε μικρή ηλικία είναι θύματα ενός συστήματος. Και σε μεγάλη ηλικία εξακολουθούν να είναι, απλά έπρεπε να ξέρουν καλύτερα για να ξεφύγουν. Δεν τα καταφέρνουν όλα όμως, λόγω του συστήματος, και των γονιών εντάξει. Μεγαλώνοντας είδα παιδιά που έβλεπαν πέτρες να βλέπουν μετά ιδέες. Και παιδιά που έβλεπαν αγάλματα της αρχαίας Ελλάδας, να βλέπουν μετά παντού "πέτρες" σαν αυτές που είχαν τελικά στα κεφάλια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ πως τα παιδιά δε φταίνε από μόνα τους για την αδιαφορία τους προς τα αρχαία και γενικά τον πολιτισμό. Όλο το σύστημα είναι σάπιο και δυστυχώς αρχίζει να γίνεται έντονος ο θόρυβος του σπασίματος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως κάθε άτομο που αδιαφορεί για τα πνευματικά έχει και μεγάλη ευθύνη για το επίπεδο του...