Persepolis

Υπάρχουν φορές που θες να δεις μιά ταινία αλλά δε τα καταφέρνεις διότι την χάνεις στο σινεμά ή κλείνει το βίντεο κλάμπ της γειτονιάς ή δε την παίζει η τηλεόραση. Η ταινία χάνεται σιγά σιγά στο μυαλό σου και μπαίνει στην λίστα των ταινιών που θες να δεις. Και ξαφνικά ένα βράδυ ανοίγεις από βαρεμάρα τη τηλεόραση και την βλέπεις να παίζει στο κρατικό κανάλι. Είσαι επίσης τυχερός που την βλέπεις από την αρχή. Την απολαμβάνεις και με τους τίτλους τέλους επιβεβαιώνεις τους λόγους που την θεωρούσες αξιόλογη και ενδιαφέρουσα.
Όμως το Περσέπολις που είδα χθες είχε κάτι ακόμα. Από μόνο του ήταν μία ταινία επανάσταση. Μία ταινία που παρουσιάζει τον καθημερινό αγώνα για ελευθερία. Μία ταινία αυτοβιογραφική που προσπαθεί να αφυπνήσει τους δυτικούς πως κάποιοι λαοί παλεύουν για τα δικαιώματα που εμείς τα έχουμε δεδομένα.
Η ζωή μιας κοπέλας που ζει μία επανάσταση, έναν εμφύλιο πόλεμο που είχε πάνω από ένα εκατομύριο νεκρούς, ένα καθεστώς αυστηρό και απάνθρωπο και δύο γονείς που θέλαν να την δουν ελεύθερη και δυναμική. Ένα κορίτσι που μέσα του έκρυβε μεγάλη ένταση. Ένα κορίτσι που έλεγε τα πάντα με το όνομά τους. Ένα κορίτσι που έφυγε στη Δύση για να ζήσει το όνειρό του κουβαλώντας εμπειρίες και ριζοσπαστικές απόψεις.
Μία ταινία αριστουργηματική...
Μία ταινία που μόνο μία Ερτ1 έχει τα κότσια να προβάλει στις οθόνες μας. Ένα κανάλι που κλείνει τη στιγμή που η ΝΕΤ δίνει 8 εκατ. ευρώ για να αποβλακωνόμαστε με το ποδόσφαιρο. Να γιατί αυτός ο τόπος δε θα πάει ποτέ μπροστά.
Γιατί ποτέ μας δεν αγωνιστήκαμε.
Γιατί τα βρήκαμε όλα έτοιμα...