Γράμμα στον καλό μας άνθρωπο...

Αγαπητέ μου άνθρωπε Θανάση,

άκουσα τα λόγια σου χθες από την ταινία του Αγγελόπουλου, με τα οποία περιέγραφες με μεγάλη ειλικρίνεια τον αργό θάνατο του έθνους. Έχεις απόλυτο δίκιο καλέ μου άνθρωπε. Τα λόγια σου συγκλόνισαν τόσο εμένα όσο και αρκετούς γνωστούς μου και μη, που είδαν αυτό το βίντεο. Σε έχουμε συνηθίσει στο μυαλό μας ως έναν χαρούμενο και ανέμελο άνθρωπο που προσφέρεις γέλιο και διασκέδαση. Όταν όμως μιλάς αληθινά, πονάνε οι ψυχές μας και σφίγγεται η καρδιά μας, διότι κύριε Θανάση τα χεις ζήσει αυτά και ξέρεις. Ξέρεις πως πεθαίνουμε. Το κακό είναι πως κανείς δε το βλέπει παρα μόνο ελάχιστοι.
Στην αρχή της εβδομάδας αναρωτιόμουν αν η πρόσκληση για παγκόσμιο ξεσηκωμό της 15ης Οκτωβρίου είναι μία ακόμη μόδα ή πραγματικά η αρχή μίας επανάστασης. Ήθελα να το πιστέψω. Το πίστεψα και πήγα. Τα λόγια σου που άκουσα χθες με ξεσηκώσανε περισσότερο.
Δυστυχώς κύριε Θανάση είναι πολύ αργά.
Έχουμε πεθάνει εδώ και καιρό ως έθνος και δε το χουμε πάρει χαμπάρι. Το πτώμα μας έχει σαπίσει για τα καλά και η δυσοσμία είναι έντονη σε όλους τους δρόμους. Αλλά κανείς δε θέλει να το καταλάβει. Του αρέσει να ζει στον επικίνδυνο κόσμο της άγνοιας.
Χθες λοιπόν στο Σύνταγμα είχε κόσμο. Όχι σαν το καλοκαίρι. Πλέον έχει χαλάσει ο καιρός και από την άλλη ήταν και ένα μεγάλο ντέρμπι του σάπιου ελληνικού πρωταθλήματος. Ποιος να βγει έξω;
Το θέμα όμως δεν είναι γιατί δε βγήκε ο κόσμος. Το ερώτημα είναι αλλού. Χθες ήταν η πρώτη φορά που δεν είδα ΜΑΤ. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική, για να μη σου πω ανύπαρκτη. Ο κόσμος όμως ήταν στην Αμαλίας και οι υπόλοιποι στην πλατεία να ακούν κάτι παρακμιακά συγκροτήματα της κακιάς ώρας. Ο κόσμος καιρό τώρα λέει και θέλει να καταλάβει την Βουλή. Χθες γιατί δε το έκανε που μπορούσε;
Είμαστε κότες. Το χω καταλάβει καιρό τώρα.
Χθες όμως έμαθα πως είμαστε πολύ καλά πειραματόζωα.
Η κυβέρνηση τα κατάφερε. Έριξε τόσο ξύλο και τόσα χημικά όλο αυτό το καιρό που στη συνείδηση του Νεοέλληνα έχει περάσει η ιδέα πως η Βουλή είναι ένα Άβατον και αν κινηθεί προς τα κει θα τις φάει, ίσως και να σκοτωθεί...
Μετά από πολλούς μήνες πειραμάτων η κυβέρνηση ήθελε να δει τα αποτελέσματα. Άφησε την Βουλή απροστάτευτη. Κι όμως κανείς δε κινήθηκε εναντίον της. Λίγοι φτάσανε ανενόχλητοι μέχρι τον άγνωστο στρατιώτη και γυρίζανε απορημένοι γιατί δε βλέπανε πουθενά αστυνομικό. Και όλοι οι υπόλοιποι στην πλατεία κάνανε "Επανάσταση".
Επανάσταση του κώλου...
Ναι. Είμαι σκληρός αλλά είμαστε ένας λαός του κώλου. Η ντροπή την πραγματικών Ελλήνων που με θράσος υιοθετήσαμε το όνομά τους.
Καλέ μου άνθρωπε έφυγες την κατάλληλη στιγμή από αυτόν τον κόσμο. Έφυγες γιατί δεν άντεξες να ακούσεις τον θόρυβο από τον θάνατο αυτής της σάπιας κοινωνίας. Σε καταλαβαίνω.
Απλά πλέον έχω απογοητευτεί και εγώ.
Είχα ρωτήσει έναν μεγαλύτερό μου αν φοβόταν όταν ζούσε στη χούντα. Μου είχε πει πως αν δεν πήγαινες κόντρα στο σύστημα δε σε πείραζε κανένας. Μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να το κάνουμε και μεις αυτό σιγα-σιγα διότι αυτό μας αξίζει.
Η χούντα που ζούμε μας αξίζει. Και αφού αγαπάμε την ζωή μας ας πάψουμε να τους πηγαίνουμε κόντρα και ας απολαύσουμε έναν βιασμό που δε μπορούμε να αποφύγουμε.

Ελπίζω να σαι καλά εκεί ψηλά, και να μη κλαις για την κατάντια μας...
Την αξίζουμε.