Πρωινό Σαββάτου σε μία χώρα μπουρδέλο.
Ήδη μετράμε έναν ακόμα νεκρό από τη μέρα που μπήκαμε στο ΔΝΤ. Οι απεργίες όχι μόνο κακό δε κάνουν στην κυβέρνηση αλλά γονατίζουν κι άλλο τον κόσμο. Δε μπορείς να πιείς έναν καφέ στο μπαλκόνι σου από την δυσοσμία των σκουπιδιών. Δε μπορείς να φτάσεις στην ώρα σου ή έστω εύκολα στη δουλειά λόγω των ακινητοποιημένων συγκοινωνιών. Δε μπορείς να πας στο νησί σου να δεις τους δικούς σου ανθρώπους διότι η Π.Ν.Ο. το παρατραβάει με τα πλοία δεμένα στα λιμάνια.
Ως που θα τραβήξει η κατάσταση;
Ως πότε θα ταλαιπωρούμαστε σε αυτήν την απαράδεκτη χώρα;
Δε μπορούμε να απολαύσουμε πια τίποτα. Η μιζέρια και η κατάθλιψη μας έχει διαλύσει...
Ακόμα και ένα τελευταίο τσιγάρο, σαν αυτό που έκανε ο γιός του Καντάφι δεν αρκεί για να μας φτίαξει έστω και λίγο την διάθεση.
Ποιός ο λόγος να ζούμε λοιπόν εδώ;
Απόλυτα ταυτίζομαι πλέον με τις απόψεις σου...Ας κάνουμε κάτι λοιπόν...πρέπει να αλλάξει ριζικά το σκηνικό.Ολοι εμείς οι άνθρωποι που σκεφτόμαστε και θελουμε το καλύτερο αύριο ας μπορέσουμε να κάνουμε κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Η πρώτη πρόταση σε ανήσυχους πολίτες είναι αποφασιστικότητα στο να κάνουμε κάτι. Αλλά το θέμα είναι στο ποιός μας ακολουθεί και γενικά ο όχλος μέχρι που μας αφήνει στο να κάνουμε το αύριο καλύτερο. Διότι καλή η θέληση και τα όνειρα αλλά η αδιαφορία του κόσμου είναι ισχυρότερη μ' αποτέλεσμα να σε γονατίζει ευκολότερα από τις απεργίες των συνδικαλιστών και τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.
ΑπάντησηΔιαγραφή