"Τους κάνουμε τον βίο αβίωτο"

Πριν από λίγο καιρό ήταν πρώτο θέμα σε γνωστό περιοδικό. Ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας απαιτούσε να κάνουν οι αρχές τον βίο αβίωτο σε όσους επιδιώξουν να περάσουν τα σύνορα της Ελλάδας. Όσοι μετανάστες μίλησαν τότε για ρατσιστικές συμπεριφορές και βασανιστήρια από αστυνομικούς, αμέσως κατηγορήθηκαν ως ψεύτες. Δυστυχώς όμως οι ιστορίες τους ξεχάστηκαν μιας κι ακολούθησαν άλλα σκάνδαλα (και θα ακολουθήσουν κι άλλα). Αυτό όμως φανερώνει μία πικρή αλήθεια. Η αδιαφορία του ελληνικού κοινού για τέτοια θέματα αποδεικνύει τη ρατσιστική μας φύση.
Οι ιστορίες που είχε δημοσιεύσει η δημοσιογραφική ομάδα του Κώστα Βαξεβάνη θα παρέμεναν ξεχασμένες αν δεν συνέβαινε ένα απάνθρωπο έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Μπορεί να μην έφτανε στα αυτιά μας αν οι λιμενικοί κατάφερναν να πνίξουν όλους τους μετανάστες. Κάποιοι όμως άνθρωποι πάλεψαν και σώθηκαν. Η οργή όμως αυτών των ανθρώπων δε μπορεί να μετρηθεί.
Ένας πατέρας που είδε τη γυναίκα του με τα τρία του παιδιά να πνίγονται αναφέρει πως επίτηδες το λιμενικό τους έριξε στη θάλασσα για να πνιγούν. Οι μαρτυρίες επίσης αναφέρουν πως οι λιμενικοί απειλούσαν με όπλα, έβριζαν, χτυπούσαν και τραβούσαν σε βίντεο τους ανθρώπους που πνίγονταν αρνούμενοι να πετάξουν σωσίβια. Η κτηνωδία του ανθρώπινου είδους στο ύψιστο σημείο. Πραγματικά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αυτοί οι υπάνθρωποι κατέγραφαν σε βίντεο και τύφλωναν με προβολείς, τους ανθρώπους που πνίγονταν. Για ποια ανθρωπιά μιλάμε; Για ποια νοημοσύνη;
Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν αποσπάσματα που έχουμε διαβάσει σε σχολικά και μη βιβλία όπου αναφέρονται στην καταστροφή της Σμύρνης. Οι Έλληνες βουτούσαν στη θάλασσα και κολυμπούσαν προς τα συμμαχικά (και καλά) πλοία για να σωθούν. Οι Σύμμαχοι (ακόμα αναζητώ τους λόγους που τους αποκαλούμε έτσι) όμως προτίμησαν να τους ρίξουν βραστό νερό και να κόψουν με τσεκούρια τα χέρια όσων κατάφερναν να ανέβουν στα πλοία. Κι όλα αυτά με τη συνοδεία μουσικής για να μην ακούγονται οι κραυγές. Αυτά τα καταδικάζουμε. Αυτές είναι πράξεις βάρβαρες. Φυσικά τη ρατσιστική αυτή συμπεριφορά την έζησαν και οι πρόσφυγες και από τους συμπατριώτες τους, διότι το ελληνικό κράτος δεν τους φέρθηκε καλύτερα.
Η ιστορία αποδεικνύει πως η Ελλάδα είναι ένας τόπος αφιλόξενος για την κάθε πονεμένη ψυχή που αναζητάει ένα καλύτερο μέλλον. Αντιθέτως έχουμε μάθει να το παίζουμε φιλόξενος λαός σε ανώτερες χώρες και λαούς διότι έχουμε μάθει να φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας.
Η κομπλεξική μας προσκόλληση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, μας έχει μετατρέψει σε εθνικιστές και κρυφοφασίστες. Η συμπεριφορά μας μπορεί επάξια να συγκριθεί με την Λαμπεντούζα. Τα γαλανά νερά του Αιγαίου έχουν γεμίσει με πτώματα. Κι αυτό συμβαίνει διότι η πολιτική της ακροδεξιά μας κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει την στάση της Ιταλίας και της Ισπανίας πάνω στο θέμα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κανείς πως μετατρέψαμε την Αθήνα, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα σε χαβούζες μεταναστών, εξαιτίας του ότι η Ελλάδα τόσα χρόνια τους φερόταν ανθρώπινα. Συμφωνώ σ' αυτό. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως το πρόβλημα δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι. Το πρόβλημα ξεκινάει από μία χώρα που δε σέβεται τον εαυτό της και αναζητάει τις εύκολες κι απάνθρωπες λύσεις.
Ντρέπομαι ως Νεοέλληνας που βλέπω το Αιγαίο Πέλαγος να μετατρέπεται σε ένα υδάτινο νεκροταφείο όσων αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον σε μία ξένη χώρα.
Εδώ που φτάσαμε οφείλουμε να δείξουμε λίγη ανθρωπιά και να σεβαστούμε την απαίτηση των διασωθέντων, οι οποίοι απαιτούν να βρεθούν τα νεκρά σώματα των ανθρώπων τους. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο τους.