Η δημοκρατία της τηλεόρασης

Τηλεοπτική δημοκρατία· του καναπέ, του αράγματος, του ωχ αδελφέ. Δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι απ' την τρύπα αλλά εάν παρ' ελπίδα το επιχειρήσει κανένας τολμητίας, ας απολαύσουμε την απόπειρα σε απευθείας μετάδοση. Οι αρχαίοι ημών φώτισαν τον κόσμο εφευρίσκοντας την άμεση δημοκρατία. Το πολίτευμα στο οποίο ο δήμος αποφάσιζε απευθείας για τα κοινά. Οποιος αδιαφορούσε χαρακτηριζόταν ιδιώτης, δηλαδή ηλίθιος, και πλήρωνε τα επίχειρα της απραξίας του με τη δημόσια απαξίωση. Στη σύγχρονη εποχή επικράτησε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Εκλέγουμε ανά τακτά διαστήματα εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο και την κυβέρνηση για να εφαρμόσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο θέτουν προηγουμένως υπόψη μας και υποτίθεται ότι εγκρίνουμε.
Ιδιαζόντως αναξιόπιστοι και απατεωνίσκοι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη σχετική εντολή ως λευκή επιταγή, κάνουν του κεφαλιού τους φορτώνοντας τα βάρη στα δικά μας κεφάλια και επιστρέφουν έπειτα από τέσσερα χρόνια προσηνείς και χαμογελαστοί για να υποκλέψουν εκ νέου την ψήφο μας τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Ποτέ δεν κατάλαβα, παρεμπιπτόντως, γιατί τα συμπαθή τρωκτικά θεωρούνται δελεαστικότερα φορώντας τα εν λόγω ιερατικά άμφια και όχι ψημένα στον τέντζερη με τα κρεμμυδάκια, ήτοι στιφάδο. Παραβλέψτε το ότι η απορία που διατυπώνω σχετίζεται με τη γαστρονομία, ενώ ο βίος και η πολιτεία των πολιτικάντηδων προσιδιάζει στη γαστρεντερίτιδα. 
Βαριόμαστε, λοιπόν, κι απλώνουμε την αρίδα μας στο μιντέρι απέναντι από το χαζοκούτι, στο οποίο παρελαύνει το κακό συναπάντημα και τις μεταμεσονύκτιες ώρες η Σάρα και η Μάρα. Η τιβί, όμως, αποσκοπεί σε νούμερα, τα οποία φέρνουν μεγαλύτερα νούμερα που βαφτίζονται πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου. Η τηλεόραση θυμίζει επαρχιακό καφενείο στο οποίο ανέκαθεν κυριαρχεί ο τρελός του χωριού. Μόνο που εν προκειμένω ακόμα κι οι καφετζήδες, οι τηλεαστέρες ντε, αποτελούν μεθοριακές προσωπικότητες. Εμείς τους χαζεύουμε και εν τέλει χαζεύουμε, αποχαυνωνόμαστε πά' να πει, τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουμε ότι μετατρεπόμαστε κι οι ίδιοι σε νούμερα με αρκετά ψηφία.
Ισως γι' αυτό ενώπιον της κάλπης δεν αναγνωρίζουμε παρά τους παροικούντες το γυαλί. Η πραγματική ζωή κονιορτοποιείται από την παντοκρατορία του φτηνού θεάματος. Οι τρελοί του καφενείου μεταβάλλονται εν μιά νυκτί σε βαρύνουσες προσωπικότητες. Ποιους να πρωτοθυμηθούμε; Τον Καρατζαφίρερ; Από ιδιοκτήτης συνοικιακού διαύλου ανακηρύχτηκε βουλευτής, κατόπιν ιδρυτής και πρόεδρος ακροδεξιού κόμματος, έπειτα κυβερνητικός εταίρος για να τον φάει στο τέλος η μαρμάγκα. Ή τα ρεζιλίκια του Αδ-όνειδος, που γλείφει εκεί που έφτυνε, αρκεί να μένει στην επικαιρότητα. Για να μπεις σε Κοινοβούλιο πρέπει να έχεις μπάρμπα στην οθόνη. Πόσω μάλλον δική σου εκπομπή. Τα μετέωρα αποδοκιμάζουν με Ποταμούς νεροποντών στα ηπειρωτικά.

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=201365