50 χρόνια Pink Floyd

της Κατερίνα Καραβία

"Together we stand, divided we fall"

Δεν θα αρχίσω με τα ευκόλως εννοούμενα, όπως ότι οι Pink Floyd είναι μια από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες στην ιστορία της μουσικής ή ότι άλλαξαν καθοριστικά το ρου της μουσικής ιστορίας. Αντίθετα, θα ξεκινήσω ίσως με το μεγαλύτερο τους επίτευγμα, το ότι κατάφεραν μετά από 50χρόνια να ακούγονται και να τραγουδιούνται με το ίδιο πάθος από τους σημερινούς κοινωνικά δικτυωμένους νεολαίους με αυτό που ακούγονταν το ‘73 από τους πατεράδες τους.
Οι Pink Floyd δεν έμειναν στην ιστορία της μουσικής απλά, την έγραψαν, όπως έγραψαν και όλα εκείνα τα συναισθήματα, συναισθήματα μιας ολόκληρης γενιάς.
Όλα ξεκίνησαν πενήντα χρόνια πριν στο Cambridge της Αγγλίας, το 1965, όταν πέντε φοιτητές οι Roger Keith «Syd» Barrett (κιθάρα/φωνητικά), Roger Waters (μπάσο/φωνητικά), Nick Mason (τύμπανα) και Rick Wright (κίμπορντς) σχημάτισαν την μπάντα Sigma 6 που αργότερα μετονόμασαν σε «The Meggadeaths», «The TeaSet», «The Spectrum Five» και τέλος σε «Pink Floyd Sound» από το αγαπημένο τους Blues άλμπουμ των Pink Anderson και Floyd Council.
Οι «Pink Floyd Sound» σύντομα θα γίνουν σκέτο «The Pink Floyd» και θα αρχίσουν να παίζουν σε μικρές underground σκηνές του Λονδίνου χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Mason και ο Waters θα πουν ότι στην αρχή ήταν τόσο κακοί που «εάν πηγαίναμε στην εκπομπή Βρετανία Έχεις Ταλέντο, δε νομίζω ότι θα μας ενέκριναν ούτε καν στη φάση των οντισιόν». Το 1967 και μετά από κάποια πρωτόλεια καλά singles («Arnold Layne», «Candy and A Currant Bun» ) υπογράφουν το πρώτο τους συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρεία EMI. 

Η άνοδος των Floyd και η «πτώση» του Syd Barrett

Έτσι την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το πρώτο τους άλμπουμ το «The Piper at the Gates of Dawn» που μαζί με το «Abbey Road» των Beatles θα αποτελέσουν την αρχή αυτού που αργότερα θα ονομαστεί Progressive Rock. Το «The Piper at the Gates of Dawn» χαρακτηρίζεται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους είδους του, αλλά και της δεκαετίας του, και κατακτά την πέμπτη θέση των Βρετανικών charts.
Μαζί με την επιτυχία εμφανίζονται και τα πρώτα προβλήματα με τον Syd Barrett τον μαέστρο, όπως έλεγαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, της ψυχεδέλειας και του πειραματισμού. Η ασταθή συμπεριφορά του οξυνόταν μαζί με την χρήση διάφορων ψυχοτρόπων ουσιών. Χαρακτηριστικό της κατάστασής του τα λόγια του ιδιοκτήτη του UFO Club στο οποίο εμφανίζονται εκείνη την εποχή: "Τον βρήκα στα αποδυτήρια και είχε τόσο πολύ "φύγει". Ο Roger Waters και εγώ, τον τραβήξαμε από τα πόδια μέχρι έξω στη σκηνή και φυσικά το κοινό τον αποθέωσε, επειδή τον αγαπούσε. Η μπάντα άρχισε να παίζει και ο Syd απλά στάθηκε εκεί. Είχε την κιθάρα του γύρω από το λαιμό του και τα χέρια του ίσα που κρέμονταν προς τα κάτω". Έτσι λοιπόν τον Απρίλιο του 1968 αναπόφευκτα ο Syd Barrett αντικαταστάθηκε από τον David Gilmour.

Η σκοτεινή πλευράς της Σελήνης και το Τείχος

Με τον Waters πλέον στο τιμόνι η μπάντα θα μπει σε μια πιο ώριμη περίοδο της όπου η δημοτικότητά της θα αρχίσει να ανεβαίνει κατακόρυφα. Θα κυκλοφορήσουν το σιγκλάκι "It Would Be So Nice" και τον δεύτερο δίσκο τους το "A Saucerfull Of Secrets" (ο τελευταίος δίσκος που συμμετείχε ο Barrett), το "More" και το τρίτο τους άλμπουμ "Ummagumma". Όλοι οι δίσκοι τους κατακτούν τα charts και παραμένουν για βδομάδες εκεί.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 1973 και στην Σκοτεινή πλευρά της Σελήνης («The Dark side of the Moon»). Αν και υπήρξε το 8ο άλμπουμ τους, καθιερώθηκε σαν έναν κορυφαίο σταθμό στην μουσική τους πορεία και κορυφαίο τους άλμπουμ. Blues, rock και psychedelic στοιχεία ανακατεύονται και δημιουργούν τον μοναδικό ήχο του δίσκου, έναν ήχο που κατακλύζει τον ακροατή και τον ψυχικό του κόσμο με διάφορα συναισθήματα στέλνοντάς τον σε παράλληλες διαστάσεις του ονείρου, των χρωμάτων, της ψυχικής απελευθέρωσης. Το Time και το Money είναι τα δυο τραγούδια του δίσκου που ξεχωρίζουν και συνδεδεμένα πλήρως με τους Floyd. Λέγεται ότι περίπου ένας στους δώδεκα ανθρώπους στον κόσμο έχει ένα αντίγραφο αυτού του δίσκου (και κατά πάσα πιθανότητα μπλουζάκι με το εξώφυλλό του!).
Ακολουθούν το «Wish you were here» (1975) και το «Animals» (1977) τα οποία και θα αφιερώσουν στον Syd. Ειδικά το «Shine On You Crazy Diamond» γράφτηκε πάνω στο φίλο τους που δεν μπορούσε να ήταν εκεί και τον οποίο λέγεται ότι μια μέρα τους επισκέφτηκε καραφλός και παχύσαρκος. Βλέποντας τον σε τραγική κατάσταση τα μέλη της μπάντας δάκρυσαν.
Το 1979 έρχεται το «the Wall» επίσης άλμπουμ - σταθμός στην καριέρα τους και ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, καθώς 4 εκατομμύρια αντίτυπα πωλήθηκαν παγκοσμίως. Είναι ο δίσκος στο οποίο ο Waters κυριολεκτικά «ζωγραφίζει» μουσικά και στιχουργικά και τον οποίο εμπνεύστηκε όταν ένας θεατής σε μια συναυλία τους τον έφτυσε. Ολόκληρο το άλμπουμ, και κυρίως το κομμάτι Another Brick in the Wall, κριτικάρει, στηλιτεύει και αμφισβητεί κάθε απολυταρχικό σύστημα -ιδίως το εκπαιδευτικό – αλλά και κάθε τείχος.

Η αρχή του τέλους -The Final Cut

Το Final Cut κυκλοφορεί το 1983 και γίνεται ανάρπαστο. Είναι εξολοκλήρου παραγωγή του Waters καθώς το συγκρότημα περνά βαθιά κρίση με τον Waters και τον Wright να διαφωνούν σε βασικά μουσικά ζητήματα με τον δεύτερον να δηλώνει ότι θα φύγει από την μπάντα και τον Waters να παίρνει από μόνος του πρωτοβουλίες, την ίδια ώρα που ο Gilmour δεν πολυασχολήθηκε εξαιτίας των διαφωνιών του με τον Waters.
Έτσι το 1984 έρχεται και η επίσημη διάλυση του συγκροτήματος με την αποχώρηση του Waters και την αρχή των δικαστικών διαμαχών για τα δικαιώματα του ονόματος και την μουσικής που κράτησαν πολλά χρόνια μετέπειτα.
Το 2005 ήταν η πρώτη και η τελευταία συναυλία κατά την οποία οι Floyd με την παλιά σύνδεση βρέθηκαν στην σκηνή όλοι μαζί. Ο Wright πέθανε το 2008 ενώ ο Syd είχε πεθάνει το 2006. 
Υπολογίζεται ότι το συγκρότημα έχει πουλήσει γύρω στα 74,5 εκ άλμπουμ στις Η.Π.Α. και πάνω από 300 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως.

Πηγή: left.gr