Ειρωνικές αντιφάσεις...

Έζησα έξι χρόνια φοιτητικής ζωής. Τα περισσότερα απ' αυτά τα πέρασα στους βρώμικους διαδρόμους του Τ.Ε.Ι. Αθηνών κι άλλων σχολών που χρειάστηκε να επισκεφθώ. Τα σκουπίδια έκαναν βουνό στο πάρκο που διέσχιζα μέχρι να φτάσω στη σχολή. Τα καλαθάκια ήταν γεμάτα μ' αποτέλεσμα οι συνομήλικοί μου να πετάνε τα "υπέρβαρα" σκουπίδια τους γύρω απ' αυτά μιας και οι κάδοι απείχαν λίγα μέτρα από το μονοπάτι, κάτι το οποίο τους ήταν μεγάλος κόπος. Οι τοίχοι γεμάτοι κομματικές αφίσες και αγγελίες, οι τουαλέτες τρισάθλιες με μία δυσοσμία που σε ωθούσε να κατουρήσεις στα γύρω δέντρα ή στις καφετέριες που βρίσκονται περιμετρικά της σχολής, τα λιγοστά παγκάκια γεμάτα από καφέδες και γόπες. Μόνο αν ήσουν κι εσύ βρώμικος μπορούσες να κάτσεις κάπου. Όαση όλου αυτού του χάους ήταν η βιβλιοθήκη της σχολής. Ένας χώρος ανοιχτός, φωτεινός, γεμάτος γνώση αλλά και μερικούς ηλίθιους που πάντα κατάφερναν να καταστρέψουν την ηρεμία του χώρου. Θα μου προκαλούσε ευχάριστη έκπληξη η είδηση πως όλα αυτά που μόλις περιέγραψα αποτελούν παρελθόν. Είμαι όμως βέβαιος πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Όλα αυτά τα χρόνια φοίτησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έζησα κάθε κατάλυση των κανόνων και του αλληλοσεβασμού. Η παιδεία για την επερχόμενη κοινή μας ζωή και τον ρόλο μας στον κοινωνικό μας στίβο, ήταν μηδαμινή. Σ' αυτήν την κατάντια δεν είχαν (ή έχουν ακόμα) την ευθύνη μόνο οι φοιτητές αλλά και η αδιαφορία των καθηγητών συνοδευόμενη από έλλειψη προστασίας του χώρου.
Εκείνα τα χρόνια οι καταλήψεις ήταν ένα φαινόμενο σύνηθες, διασκεδαστικό στα πρώτα χρόνια της φοίτησης και κατακριτέο στα τελειώματα μιας και οι τελειόφοιτοι καίγονταν να περάσουν τα τελευταία μαθήματα πριν από το πτυχίο. Η διασκέδαση παύει να υφίσταται όταν αρχίσουν να χάνονται ολόκληρα εξάμηνα. Οι καταλήψεις είναι μία μορφή αντίδρασης κι αγώνα όταν υπάρχουν δίκαιοι λόγοι μα πάνω απ' όλα όταν πραγματοποιούνται από τους ίδιους τους φοιτητές οι οποίοι φέρουν την ευθύνη μα πάνω απ' όλα έχουν την επίγνωση των συνεπειών για τις αποφάσεις τους. Όταν όμως τις σχολές τις καταλαμβάνουν μπαχαλάδικες τότε η κατάληψη είναι καταδικαστέα κι απαράδεκτη.
Πιο απαράδεκτη όμως είναι η στάση των Μ.Μ.Ε. τα οποία από χθες αποφάσισαν να παίξουν το χαρτί της ευσυνειδησίας και της συγκίνησης προς τους συνανθρώπους μας. Κανάλια που δημοσίευαν πριν από λίγα χρόνια φωτογραφίες με τις ναρκομανείς ιερόδουλες που ήταν φορείς του AIDS τώρα φωνάζουν μέσα από τις συχνότητές τους πως θα θρηνήσουμε θύματα μιας και γίνεται διακίνηση ναρκωτικών μέσα στην κατάληψη.
Αν θυμάμαι καλά πριν από τις καταλήψεις όλη η Πανεπιστημίου και συγκεκριμένα το πανέμορφο κομμάτι των σπουδαίων νεοκλασικών συγκροτημάτων της πρωτεύουσας γινόταν έντονη διακίνηση ναρκωτικών. Ένα κομμάτι που θα πρεπε να είναι βιτρίνα μπας κι ομορφύνει λίγο η χαβούζα του αττικού λεκανοπεδίου που θέλει να λέγεται Αθήνα, είχε μετατραπεί σε μία υποβαθμισμένη περιοχή όπως ήταν παλιότερα η Σοφοκλέους και η πλατεία Βάθη. Τότε όμως δεν ενοχλούσε κανέναν η απαίσια κι αποπνικτική εικόνα αυτού του κεντρικού σημείου.
Πόσες φορές διέσχισα τον πεζόδρομο για να ανέβω στην Ακαδημίας και συναντούσα καρφωμένες σύριγγες στα δεντράκια της περιοχής. Πόσους ναρκομανείς προσπερνούσα σε ημιθανή κατάσταση στα σκαλοπάτια των κτιρίων. Τότε γιατί δε συγκινήθηκε κανείς απ' αυτούς που ουρλιάζουν τώρα; Εκτός κι αν διαφέρει ο τρόπος που πεθαίνει κάποιος στο προαύλιο ενός χώρου απ' ότι στα σκαλοπάτια του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος. Πόση ακόμη ειρωνεία επιτέλους;
Κι όπως ανέφερα και παραπάνω, θεωρώ τις ανούσιες καταλήψεις στους πανεπιστημιακούς χώρους καταδικαστέες, άδικες κι επικίνδυνες. Πρώτα απ' όλα θεωρώ ντροπή για κάθε έντιμο αγώνα το κλείσιμο ενός χώρου γνώσεως όσο υπανάπτυκτος κι ανοργάνωτος κι αν είναι. Και είναι πράγματι γεγονός πως μέσα και σ' αυτούς τους χώρους (καταλήψεις) υπάρχει διακίνηση και χρήση ναρκωτικών. Δε περιμένουμε από κανένα κανάλι να μας το υπενθυμίσει ή να μας το δείξει αυτό. Το γνωρίζουμε. Όπως επίσης γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα χρόνια το κέντρο της πρωτεύουσας είναι ένας τεράστιος τόπος παρανομίας και διακίνησης ναρκωτικών. Ο κίνδυνος όμως δεν ελοχεύει μόνο στους δρόμους της Αθήνας. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πως το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αυτά είναι που καίνε τελικά περισσότερο τα εγκεφαλικά μας κύτταρα...