Έχω διαβάσει μόνο δύο βιβλία του Αλπέρ Καμύ, τον "Ευτυχισμένο Θάνατο" και τον "Ξένο". Συμπαθάτε με αλλά δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Από την άλλη όμως δεν έχω διαβάσει τα υπόλοιπα βιβλία του για να έχω μία πληρέστερη εικόνα για το έργο που άφησε πίσω του ο αδικοχαμένος κι αγαπητός αυτός συγγραφέας. Όμως η λιτή γραμμή που συνάντησα στα δυο παραπάνω βιβλία του, την αναγνώρισα μέσα από την ταινία "Μακριά από τους Ανθρώπους" του Νταβίντ Ελοφέν.
Χθες απόλαυσα την γαλλική ταινία στη σκοτεινή αίθουσα του Πτι Παλαί (πρώτη μου επίσκεψη στον συγκεκριμένο κινηματογράφο), η οποία διατηρώντας το παλιό της διακοσμητικό στυλ, με ταξίδεψε δεκαετίες πίσω. Πολλοί λόγοι με οδήγησαν στη χθεσινή κινηματογραφική επιλογή. Πρώτα απ' όλα ήταν η πρώτη φορά που περνιέται βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ στο λευκό πανί των κινηματογράφων. Δε μπορώ να εκφέρω όμως άποψη στο αν ήταν πετυχημένη η μεταφορά του διηγήματος στην μεγάλη οθόνη από τη στιγμή που δεν το έχω διαβάσει.
Όμως μπορώ να μιλήσω με πολύ καλά λόγια για τα υπέροχα τοπία της ταινίας. Η απεραντοσύνη της αλγερινής υπαίθρου πρόσθετε μία μοναδικότητα στους περιπλανώμενους πρωταγωνιστές, οι ερμηνείες των οποίων ήταν εξαιρετικές. Ο αγαπημένος μας Άραγκορν, ο Βίγκο Μόρτεσεν έχει αφήσει χρόνια τώρα την Μέση Γη, προσφέροντάς μας εξαιρετικές ερμηνείες μέσα από δύσκολες επιλογές ταινιών. Ήταν εξαιρετική η χρήση της γαλλικής γλώσσας από τον ηθοποιό, ο οποίος κατάφερε να μας εκπλήξει για μία ακόμη φορά μετά τα "ελληνικά" του στην προηγούμενη δουλειά του (Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου).
Υπέροχη ερμηνεία είχε και ο συμπρωταγωνιστής του, ο Ρεντά Καμπέ. Και οι δύο μορφές στην αρχή μοιράζονται λίγες κουβέντες μεταξύ τους, όμως το βλέμμα τους και οι εκφράσεις τους γεμίζουν την οθόνη νόημα και συναισθήματα που δύσκολα θα μπορούσαν να εκφραστούν σε λίγες γραμμές υποτίτλων. Μπορεί ο Μόρτεσεν να είναι σε καλύτερη μοίρα από τον συμπρωταγωνιστή του, αλλά και οι δυο νιώθουν ξένοι σε μία πατρίδα που έχει ζήσει πολλές μαύρες στιγμές με αρκετές πληγές ανοιχτές. Στη πορεία βλέπουμε πως και οι δύο δεν έχουν καμία μοίρα στην πατρίδα τους. Ένας ακόμη ξεριζωμός που έζησε κι εξακολουθεί να ζει η ανθρωπότητα.
Η ταινία είναι ένα δυνατό αντιπολεμικό έργο, το οποίο υπενθυμίζει τις σφαγές που διέπραξαν οι Γάλλοι στην Αλγερία. Άνθρωποι που ήταν κάποτε μία ομάδα, τώρα αλληλοσφάζονται, οι μεν για την ανεξαρτησία της χώρας τους και οι δε επειδή έχουν επιλέξει τη μεριά των Γάλλων. Πάνω σ' αυτές τις σφαγές, ο Μόρτεσεν προσπαθεί να πείσει τον αιχμάλωτό του, να μην παραδοθεί στην αστυνομία (κάτι που θα τον οδηγήσει στην εκτέλεση) αλλά να αδράξει την ευκαιρία και να κυνηγήσει την μαγεία της ζωής. Στο τέλος θα δοθεί μία δυνατή μάχη μεταξύ του εγωισμού της τιμής και της αξιοπρέπειας με τον εγωισμό για ζωή.
Πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες, η ταινία είναι πλούσια σε υπέροχα πλάνα κι όμορφες φωτογραφίες, οι οποίες μας παρουσιάζουν μία αλγερινή ύπαιθρο πλούσια σε αντιθέσεις κι άγρια ομορφιά και φυσικά την οροσειρά του Άτλαντα να δεσπόζει στο βάθος. Πάνω απ' όλα μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε η διακριτική μουσική ένδυση της ταινίας δια χειρός Nick Cave και Γουόρενς Έλις με μικρές πινελιές από τον δικό μας τον Ψαραντώνη
Κλείνοντας θέλω να μνημονεύσω την τελευταία σκηνή στο σχολείο, η οποία είναι από τις πιο συγκινητικές ανδρικές σκηνές που έχω δει στον κινηματογράφο. Η καρδιά μου σφίχτηκε κι αυτό το θεωρώ ως μία ακόμη επιτυχία στη συγκεκριμένη ταινία.
Η κριτική μου είναι λιτή όπως ήταν και η ταινία. Όμως στην βαθμολογία άνετα μπορώ να της προσφέρω ένα 7 στα 10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου