Τις επόμενες μέρες θα ζήσω στους παλμούς μίας πόλης ιδιαίτερης. Το Βερολίνο δεν είναι από τους προορισμούς που είχα ψηλά στη λίστα. Από την άλλη όμως πάντα με τραβούσε διότι φέρει ακόμα στις γειτονιές της τα σημάδια του τέλους μίας έντονης περιόδου που είχε ονομαστεί Ψυχρός Πόλεμος ενώ στους δρόμους της ακόμα κατακάθεται η σκόνη του χρόνου, του τέλους της Ιστορίας που μέχρι τότε γνωρίζαμε.
Το Βερολίνο έγινε το 1990 η νέα πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μία παρθένα πόλη έτοιμη κι ανεκτική στο να δεχτεί κάθε τι καινούργιο με απώτερο σκοπό να γίνει αγαπητή στους Ευρωπαίους. Αυτό την μετέτρεψε στην πιο εναλλακτική πρωτεύουσα της Γηραιάς Ηπείρου.
Σήμερα λοιπόν ταξιδεύω με την ελπίδα πως το Βερολίνο θα με αγκαλιάσει, θα μου παρουσιάσει τα μυστικά του μέρη και θα μου δείξει τις πληγές της Ιστορίας που άφησε εσκεμμένα έκθετες στους επισκέπτες και τους κατοίκους της για να μην πέσει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα στα ίδια λάθη.
Το άσχημο όμως είναι πως ενώ η Γερμανία με τη σημερινή της πολιτική δείχνει πως δεν έχει βάλει και πολύ μυαλό παρόλο που έχει υποστεί δυο ολέθριες ήττες τον περασμένο αιώνα. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που επισκέπτομαι την πόλη αυτή με μία περίεργη διάθεση.
Το σίγουρο όμως είναι πως θα επιστρέψω πλουσιότερος σε εμπειρίες και εικόνες.
Εις το επανιδείν λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου