Εκνευριστικές κουτοπονηριές ενός καθεστώτος...

Μέχρι χθες θυμάμαι μνημονιακούς πολιτικούς να τσιρίζουν (ένας συγκεκριμένα) ευθαρσώς πως δε δέχονται η τροίκα να τους παίρνει την δόξα των απολύσεων. Ένας τα έλεγε ως υπουργός όταν έκλεινε το ένα νοσοκομείο μετά το άλλο, ενώ όσα απέμεναν ανοιχτά λειτουργούσαν με μειωμένο προσωπικό το οποίο με υπεράνθρωπες προσπάθειες προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις ανάγκες των ασθενών. Μία έξυπνη κομπίνα για να υποτιμηθεί το δημόσιο σύστημα υγείας για να ενισχυθεί παράλληλα ο ιδιωτικό τομέας (όπως κι έγινε). Σήμερα όμως με κουστουμιά και κράνος κατέβηκε να υποστηρίξει τους μεταλλωρύχους που κατέβηκαν από την Χαλκιδική, με τις ευλογίες του αφεντικού τους για να διαδηλώσουν υπέρ των εξορύξεων του χρυσού. Πως γίνεται από την μία να απολύει κόσμο κι από την άλλη να υποστηρίζει κάποιους άλλους εργαζόμενους που αγωνίζονται για την δουλειά τους (για τους συγκεκριμένους το είχε ξανακάνει πάλι πριν από λίγα χρόνια σε μία συγκέντρωση στην Χαλκιδική); Με τι κριτήρια θεωρεί απαραίτητο τον έναν εργαζόμενο κι άχρηστο τον άλλον, ειδικά όταν μιλάμε για μία περίπτωση που οι μεν (αυτοί που είχαν απολυθεί με τις αποφάσεις του) προσέφεραν υπηρεσίες στον τομέα της υγείας ενώ οι άλλοι (αυτούς που υπερασπίζεται) όχι μόνο καταστρέφουν έναν τόπο αλλά το καταδικάζουν σε μόνιμη και μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική κι ανθρωπιστική καταστροφή. Πολύ περίεργα φαίνονται όλα αυτά στο φτωχό μου το μυαλό. 

Από την άλλη έχουμε και τους δημοσιογράφους των μέσων μαζικής ενημέρωσης οι οποίοι συγκινούνται μόνο με το κλείσιμο της εξόρυξης χρυσού στην Χαλκιδική. Αντιθέτως τους βρίσκει παγερά αδιάφορους ο αυξημένος αριθμός των ανέργων (δημιούργημα των μνημονίων) αλλά και του γολγοθά που ζουν μία πλειοψηφία εργαζομένων οι οποίοι είτε δε πληρώνονται στην ώρα τους είτε παίρνουν τα μισά απ' αυτά που δικαιούνται κι αυτά μαύρα με την μόνιμη κι αόριστη απειλή της απόλυσης. Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε συνηθίσει τα μεγάλα κανάλια να καταδικάζουν περιπτώσεις όπως η Χαλυβουργία, της coca-cola και η ΕΡΤ (φέρνω τα δυο αυτά παραδείγματα τώρα στο μυαλό μου). Εκεί οι εργαζόμενοι δεν ήταν κρίμα. Και στις δυο περιπτώσεις τα ΜΑΤ μπήκαν μέσα στους εργασιακούς χώρους κι έδιωξαν τους απεργούς. Δυστυχώς όμως όλα αυτά είναι αδιάφορα κι ανούσια. Για τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. διαπράττεται έγκλημα μόνο με την απόλυση των μεταλλωρύχων σε περίπτωση που διακοπούν οι εργασίες εκεί. Παράξενα πράγματα βρε αδελφέ μου. Πραγματικά ας βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει την κατάσταση. Ας έρθει ένας από τους νεοφιλελέδες ξερόλες και σταλεγάκηδες να κάτσει να μου εξηγήσει πολιτισμένα και ήρεμα για ποιον λόγο υπάρχουν οι παραπάνω έντονες αντιθέσεις. Η αλήθεια είναι πως θα τον φορτώσω παραπάνω δουλειάς μιας και τώρα όλοι τους έχουν πέσει με τα μούτρα στο να ειρωνεύονται κάθε μορφή Αριστεράς που αντιδρά σε όλη αυτήν την ειρωνεία και στην άρνησή της να υποστηρίξει τον "αγώνα" των μεταλλωρύχων. 

Ξέρω πως δε θα βρω άκρη μ' αυτούς. Κάθε κοινωνία κουβαλάει μία μερίδα εκνευριστικών εξυπνάκηδων. Παρ' όλα αυτά θέλω να τους απαντήσω όμορφα κι ωραία. Είναι όντως άσχημο να χάνει κάποιος τη δουλειά του. Το παραδέχομαι και το βιώνω κι εγώ προσωπικά στην αβεβαιότητα και της δικιάς μου επαγγελματικής πορείας. Όμως εδώ έχουμε να ζυγίσουμε δύο σοβαρά θέματα. Το θέμα της δουλειάς και το θέμα της ολοκληρωτικής και μη αναστρέψιμης καταστροφής ενός τόπου. Για συμφέροντα και παιχνίδια λίγων, ένα μεγάλο κομμάτι μιας καταπράσινης κι όμορφης περιοχής της Ελλάδος, θα καταστραφεί ολοκληρωτικά αφήνοντας στις επόμενες γενιές μια γη δηλητηριασμένη, αφιλόξενη κι επικίνδυνη για την υγεία των κατοίκων. Ήδη τα ποτάμια της Χαλκιδικής είναι μολυσμένα και κόκκινα από τα λύματα της εξόρυξης. Μακάρι να βρεθεί μία λύση για τους εργαζόμενους, οι οποίοι δυστυχώς έχουν γίνει μαριονέτες στα χέρια λίγων (συγκεκριμένων), μ' αποτέλεσμα να δέχονται εκείνοι τα πυρά και τις κατάρες των υπολοίπων κατοίκων της περιοχής. Τα συμφέροντα έχουν φέρει μία ολόκληρη τοπική κοινωνία στα πρόθυρα εμφυλιακών συρράξεων. Είναι ντροπή να φαγωνόμαστε για το συμφέρον λίγων. Είναι ντροπή για τα Μ.Μ.Ε. να υποστηρίζουν αυτήν την περιβαλλοντική και οικολογική καταστροφή για λόγους ευνόητους. Αγαπητοί μου νεοφιλελέδες για όλους τους παραπάνω λόγους θα επιλέξω το περιβάλλον και την υγεία των συμπολιτών μου μα πάνω απ' όλα να παραδώσω στις επόμενες γενιές μια πατρίδα υγιή κι ακέραιη. 

Παρ' όλα αυτά θλίβομαι όταν βλέπω το Κεφάλαιο να εκμεταλλεύεται τον αγώνα κάποιων εργαζομένων (συγκεκριμένα των μεταλλωρύχων) και νιώθω οίκτο για τους νεοφιλελέδες που βρίσκουν για μία ακόμη φορά την αφορμή να κράξουν και να ειρωνευτούν (όπως κάνουν πάντα).