Στα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια η περίοδος της Μεγαλοβδομάδας είχε ένα μυστήριο που με μάγευε. Ένιωθα την κατάνυξη γύρω μου κι ας μη πίστευα. Όμως το συναίσθημα των πιστών με συνέπαιρνε κι εμένα στα μυστικά τους πάθη που εναπόθεταν κάθε Μεγάλη Πέμπτη πάνω στη ξύλινη μορφή του Εσταυρωμένου.
Πολλές φορές αναζητούσα τον θεό μέσα στις εκκλησίες αλλά τελικά τον βρήκα στον ουρανό. Το διαπίστωσα ένα δροσερό βράδυ Μεγάλης Πέμπτης καθώς στεκόμουν στον προαύλιο χώρο της Νέας Μονής (στην Χίο). Είχα πάει από τη νότια πλευρά του ναού όπου ήταν πιο σκοτεινά και κοιτούσα από το παράθυρο τον κατάμεστο εσωτερικό χώρο της εκκλησίας. Το φως τον κεριών αντανακλούσε πάνω στο χρυσό φόντο των ψηφιδωτών προσφέροντας έτσι ένα μυστικιστικό φωτισμό από την οροφή προς τους πιστούς. Μάταια όμως. Κανένα κεφάλι δεν υψωνόταν να δει αυτό το δώρο που πρόσφερε εκείνη η στιγμή. Έκανα λίγα βήματα πίσω και κοίταξα την δικιά μου "οροφή". Ήταν γεμάτη από χιλιάδες αστέρια που τρεμόπαιζαν προσπαθώντας έτσι να υποδηλώσουν την παρουσία τους στην αγχωτική και γρήγορη καθημερινότητά μας. Βρήκα ένα πεζούλι κι έκατσα πέρα από κάθε περιττό φωτισμό κι απόλαυσα τα άστρα. Αυτή ήταν η πιο όμορφη Μεγάλη Πέμπτη που έχω ζήσει...
Τα χρόνια όμως πέρασαν. Κι ενώ το ποίμνιο ανέμενε νοερά όλα αυτά τα χρόνια την Μεγάλη Κρίση, στις ζωές μας ήρθε τελικά μία άλλη, η οικονομική. Πλέον άρχισε να βλέπει ο καθένας το δικό του πρόσωπο να σχηματίζεται πάνω στον σταυρό. Ο Γολγοθάς έπαψε να μνημονεύεται μιας κι επανήλθε στις ζωές μας. Άλλοι στάθηκαν τυχεροί αντιμετωπίζοντας μία ομαλή ανηφόρα ενώ σε αρκετούς ο δρόμος ήταν επικίνδυνος κι απροσπέλαστος. Πολλοί τα παράτησαν στα μισά. Οι μέρες της Μεγαλοβδομάδας έχασαν σιγά σιγά την αίγλη τους. Το μυστήριο εξαφανίστηκε και τη θέση του πήρε η αγωνία για ένα μέλλον αβέβαιο.
Το άσχημο είναι πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μέχρι τον Ιανουάριο ζούσαμε ένα καθεστώς αντιδημοκρατικό κι επικίνδυνο. Μόλις άλλαξαν τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή (η οποία δεν έχει διαφοροποιηθεί ιδιαίτερα πέρα από τους πρωταγωνιστές) ο φόβος άρχισε να έρχεται από το εξωτερικό. Οι συνεχόμενοι εκφοβισμοί για χρεωκοπία κι εξόδους από την ευρωζώνη, έχουν φέρει μία απροσδιόριστη κι επικίνδυνη στασιμότητα στις ζωές μας, κι αυτό είναι απάνθρωπο διότι ο χρόνος κυλάει και οι μέρες ξεγλιστρούν αθόρυβα μέσα από τα χέρια μας. Ζούμε τα δικά μας πάθη και το χειρότερο είναι πως δε μπορούμε να προσδιορίσουμε το τέλος αυτών των δύσκολων καιρών που διανύουμε όλα αυτά τα χρόνια. Ο Εσταυρωμένος έχει πάψει να μας συγκινεί όσο κουβαλάμε το δικό μας σταυρό. Δεν μας εμπνέει πια. Η ελπίδα έχει αρχίσει να κουράζει.
Δε μου μένει τίποτα άλλο από το να συσχετιστώ με τον ήρωα της ταινίας Στάλκερ (του Αντρέι Ταρκόφσκι) που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Anatoliy Solonitsyn. Ένας συγγραφέας που έχει χάσει την έμπνευσή του και την όρεξη για δημιουργία, αναζητάει τη σωτηρία του σε έναν τόπο άγνωστο, σε ένα ταξίδι μοναχικό κι επικίνδυνο. Ένας οραματιστής που έχει χάσει το νόημα της ύπαρξής του αλλά δε το βάζει κάτω διότι αγαπάει τη ζωή κι αναγνωρίζει την αξία της. Πλέκει μόνος του ένα ακάνθινο στεφάνι και το τοποθετεί στο κεφάλι του έτοιμος να θυσιαστεί όχι για την σωτηρία της ανθρωπότητας αλλά για την δικιά του ισορροπία και γαλήνη. Υπάρχει όμως ελπίδα;
Ίσως όταν αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, ίσως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου