Στη ζωή μας έχουμε ακούσει πολλές φορές την φράση "ουδείς αναντικατάστατος". Ίσως μία φράση παρηγοριάς για να καταπολεμήσουμε τη θλίψη μας σε έναν χωρισμό ή τον πόνο μας σε μία απώλεια δικού μας προσώπου. Πολλές φορές η φράση αυτή είναι πιστευτή και παρηγορητική. Είναι όμως στιγμές που γνωρίζουμε ότι κάποιες απουσίες αφήνουν τεράστια κενά πίσω τους, τα οποία είναι δύσκολο να καλυφθούν. Ένα απ' αυτά τα πρόσωπα είναι κι ο σκηνοθέτης κύριος Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Η απώλειά του ξαφνική και σκληρή. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που έμαθα για τον άδικο χαμό του. Όμως τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, διαπιστώνω πως το έργο που άφησε πίσω του, του προσέφερε το μεγαλύτερο δώρο της ανθρωπότητας, την αθανασία.
Βλέπω τις φωτογραφίες του και διακρίνω στα μάτια του πεντακάθαρα μία ζωντάνια που δύσκολα μπορείς να δει κανείς σε φωτογραφίες άλλων εκλιπόντων προσώπων. Στο βλέμμα του έχει μείνει άσβεστη η αντίληψη του Βαλκάνιου οραματιστή. Στο λύγισμα της κορμοστασιάς τους διακρίνεται πεντακάθαρα η διαδρομή του σε χώρες των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης. Διότι ο άνθρωπος αυτός ήταν πολυταξιδευμένος. Ήταν ένας πολίτης του κόσμου.
Ένας άνθρωπος γεμάτος εικόνες, εμπειρίες και γνώσεις που ήθελε να τις μεταβιβάσει μέσα από το έργο του. Οι στάσιμες εικόνες του ήταν τα τοπία που είχε συναντήσει στα ταξίδια του. Οι διάλογοι λιτοί και λίγοι όσο αρκεί για να περάσει όλη την ουσία ξεκάθαρα και κατανοητά. Οι ταινίες του δεν ήταν εμπορικές ούτε προϊόν εύκολης και γρήγορης κατανάλωσης. Ήταν όμως ένα δώρο πλούσιο και στολισμένο με την υπέροχη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου.
Ο κύριος Θόδωρος Αγγελόπουλος με έκανε να αγαπήσω την Ιστορία και τα ταξίδια μέσα από τα έργα του.
Το Βλέμμα του Οδυσσέα με ώθησε να ανακαλύψω τα Βαλκάνια.
Η Μία μέρα και μία αιωνιότητα με προβλημάτισε πάνω στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Το Τοπίο στην Ομίχλη μου δίδαξε το πείσμα προς την επίτευξη των στόχων μου και την πραγματοποίηση των ονείρων μου.
Το Λιβάδι που Δακρύζει μου έκανε την ψυχή χίλια κομμάτια και μου την ένωσε ξανά για να αναζητήσω τα δικά μου μονοπάτια αλήθειας μέσα από την Ιστορία.
Το Ταξίδι στα Κύθηρα μου έξυσε τις κρυμμένες πληγές του εμφυλίου πολέμου.
Ο Θίασος μου πρόσφερε μία βόλτα στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδος.
Η Σκόνη του Χρόνου με πέρασε από τα σύνορα για να μου δείξει την πλήξη της ανθρωπότητας μετά το "Τέλος της Ιστορίας" με το εξαιρετικό φινάλε στην πύλη του Βραδεβούργου.
Του χρωστάω πολλά για την προσφορά του αυτή.
Η μνήμη του μένει ζωντανή μέσα κι από τη δικιά μου συνείδηση.
Σαν σήμερα λοιπόν γεννήθηκε αυτός ο άνθρωπος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου