Η Αλβανία ήταν η πρώτη και η τελευταία χώρα του πρόσφατου ταξιδιού. Διασχίσαμε ένα κομμάτι της στις 23 Απριλίου καθώς ανηφορίζαμε προς Μαυροβούνιο και περάσαμε από ένα άλλο στις 8 Μαΐου καθώς επιστρέφαμε Ελλάδα. Έτσι αποκτήσαμε μία εικόνα για τον γείτονά μας. Η κυριότερη εντύπωση είναι πως η Αλβανία είναι μία χώρα των αντιθέσεων και φυσικά θύμιζε έντονα την Ελλάδα της δεκαετίας του '80.
Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν όμορφες (00:08-00:14). Αφού περάσαμε τα σύνορα στην Κακαβιά, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το βορρά. Οι δρόμοι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και οι οδηγοί τηρούσαν τις αποστάσεις ασφαλείας και τα όρια ταχυτήτων της κάθε περιοχής. Επίσης εντύπωση μας έκανε πως σε όλες τις πινακίδες των χωριών, το όνομα ήταν γραμμένο στα αλβανικά και στα ελληνικά.
Η πρώτη μεγάλη πόλη που διασχίσαμε ήταν το Αργυρόκαστρο. Δυστυχώς δε γνωρίζαμε πόσο όμορφο είναι αυτό το μέρος, αλλιώς θα το είχαμε σημειώσει στο πλάνο μας για μία στάση. Αρκεστήκαμε να θαυμάσουμε την παλιά πόλη και το κάστρο με το ρολόι μέσα από το αυτοκίνητο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το φυσικό τοπίο ήταν όμορφο. Ψηλά βουνά και καταπράσινα λαγκάδια που τα διασχίζει ο ποταμός Δρίνος.
Καθώς όμως προσεγγίζαμε την πόλη Φιέρ, το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Το τσιμέντο αντικατέστησε τη φύση. Οι οδηγοί έγιναν πιο επιθετικοί ενώ πιτσιρικάδες στην άκρη του δρόμου έτειναν τα χέρια τους προς τ' αυτοκίνητα, με διάφορα προϊόντα. Επίσης σε πολλά κιόσκια με ζαρζαβατικά υπήρχαν σημαίες της Μεγάλης Αλβανίας, του ΝΑΤΟ και της Αμερικής, μαζί με τις σημαίες της Αλβανίας. Επίσης η αντίθεση γινόταν πιο έντονη μιας και στους δρόμους της Αλβανίας κυκλοφορούσαν ή ακριβά αμάξια ή παλιά κάρα που τα έσερνα μουλάρια.
Η εικόνα αυτή μας συνόδεψε μέχρι την πρώτη μας στάση, το Δυρράχιο (00:15-01:33). Το Δυρράχιο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αλβανίας και μία από τις αρχαιότερες της χώρας (κατοικείται τα τελευταία 2.700 χρόνια). Υπήρξε ως αποικία της Κορίνθου και της Κέρκυρας, με την ονομασία Επίδαμνος. Μετέπειτα, όταν την κατέλαβαν οι Ρωμαίοι, άλλαξαν το όνομά της επειδή το θεωρούσαν δυσοίωνο (έκρυβε μέσα του την λέξη κατάρα damno). Από τότε γεννήθηκε το Dyrrachium, η πόλη δηλαδή που βρίσκεται ανάμεσα σε δύσκολα όρη, αναφερόμενοι στους απόκρημνους βράχους της περιοχής.
Η παλιά πόλη του Δυρραχίου, είναι εμπλουτισμένη από μερικές καλλιτεχνικές πινελιές, αποτέλεσμα μίας πρόσφατης Biennale (00;15-00:30). Τα ζωγραφιστά σοκάκια της πόλης μας έβγαλαν στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο (00:34-00:50), το οποίο είναι και το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Χτίστηκε τον 2ο αιώνα κι είχε χωρητικότητα 18.000 θέσεων. Στα μετέπειτα χρόνια του ένα κομμάτι του μετατράπηκε σε εκκλησία διακοσμημένη με ψηφιδωτά του 6ου αι., ενώ η αρένα χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο. Το αμφιθέατρο ερήμωσε τον 7ο αι. κι ανακαλύφθηκε τυχαία το 1966.
Δίπλα στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο στέκουν τα παλιά τείχη της πόλης (00:55-01:04) και το Φατίχ τζαμί (01:05-01:14), το οποίο χτίστηκε στη θέση μιας βυζαντινής εκκλησίας, από τον Σουλτάνο Μεχμέτ ΙΙ το 1502.
Πέρα απ' αυτά τα δύο αξιοθέατα, η πόλη έχει στην προκυμαία της έναν βενετσιάνικο πύργο του 15ου αι., ο οποίος έχει μετατραπεί σε καφετέρια. Ανάμεσα στις πολεμίστρες του, απολαύσαμε το καφέ μας, αγναντεύοντας την πύλη της Αδριατικής θάλασσας (01:14-01:33).
Επόμενη στάση της ημέρας ήταν η πόλη Σκόδρα (01:35-02:18). Η συγκεκριμένη πόλη είναι ένα από τα σημαντικότερα κι αρχαιότερα μέρη της Αλβανίας. Αξιοθέατα της πόλης είναι το κάστρο Ροζάφα και το τζαμί Εμπού Μπέκερ (01:40-01:50) που βρίσκεται στο κέντρο της. Αρκετά κτίρια της πόλης δείχνουν το εκπαιδευτικό και πολιτιστικό παρελθόν της. Μέχρι σήμερα η πόλη φημίζεται για τις Ισλαμικές της σπουδές. Η Σκόδρα ήταν η τελευταία μας στάση πριν περάσουμε τα σύνορα για Μαυροβούνιο.
Την Αλβανία την επισκεφθήκαμε ξανά την μέρα της επιστροφής. Αφού φύγαμε πρωί από την Ποντγκόριτσα (Μαυροβούνιο) και περάσαμε τα σύνορα, κάναμε μία στάση για καφέ στα Τίρανα (02:20-02:58), πρωτεύουσα της Αλβανίας με 800.000 κατοίκους.
Αν και Κυριακή, οι δρόμοι ήταν μπλοκαρισμένοι από χιλιάδες αυτοκίνητα κι εκατοντάδες παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ. Ο περιορισμένος μας χρόνος δε μας άφησε το περιθώριο να γνωρίσουμε την πόλη πέρα από την αναγεννημένη πλατεία Σκεντέρμπεη, μ' αποτέλεσμα να μην έχουμε μία πλήρης εικόνα γι' αυτήν. Απ' αυτά που παρατηρήσαμε όμως μέσα από το αμάξι, ήταν μία χαώδης ανοικοδόμηση, με ελάχιστο ελεύθερο δημόσιο χώρο για τους κατοίκους (ότι συνέβη και στην Αθήνα τις δεκαετίες '60 κι '70).
Η Αλβανία άρχισε πάλι να ομορφαίνει καθώς κατεβήκαμε ξανά στα νότια και προσεγγίσαμε την λίμνη Οχρίδα, σύνορο της Αλβανίας με τα Σκόπια. Με φόντο τα βουνά των Σκοπίων, κατηφορίσαμε προς την Κρυσταλοπηγή κι επιστρέψαμε στην Ελλάδα.
Παρατηρώντας την Αλβανία και τους κατοίκους της, διαπιστώσαμε πως η Ελλάδα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τους γείτονές μας σε θέματα οργάνωσης και συμπεριφοράς, διότι οι υπόλοιπες χώρες που επισκεφθήκαμε βρίσκονται με διαφορά σε πολύ καλύτερη θέση. Μέσα από την όψη της Αλβανίας, είδαμε τις δικές μας αδυναμίες και τα λάθη τα οποία επιμένουμε να επαναλαμβάνουμε, έχοντας την ανόητη εντύπωση πως ανήκουμε στη Δύση.
Μία εξόρμηση στην Αλβανία ίσως να μπορούσε να μας ανοίξει λίγο τα μάτια, μιας κι εκεί μπορούμε να ανακαλύψουμε τα δικά μας λάθη αλλά και την εικόνα που δείχνουμε σε όσους επισκέπτονται τη δικιά μας χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου