Χθες βράδυ παρακολούθησα με μεγάλη προσήλωση το τελευταίο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου. Ο ανεξάρτητος (με όλη τη σημασία της λέξεως) αυτός δημοσιογράφος μας έχει βάλει τα τελευταία χρόνια σε ένα νέο είδος ενημέρωσης, τελείως διαφορετικό από τα σκουπίδια που μας πλασάρουν τα συστημικά κανάλια. Μέσα από τις δουλειές του μας παρουσιάζει μία κατάσταση που κρύβεται εντέχνως πίσω από ξύλινους λόγους κι ακατανόητες ορολογίες που βιαίως έχουν προστεθεί στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.
Στο νέο του εγχείρημα μας παρουσιάζει τον ύπουλο ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καθώς και τους μηχανισμούς με τους οποίους ελέγχει τα πολιτεύματα των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Ένας θεσμός που δε γνωρίζει και δε δέχεται τίποτα δημοκρατικό, διότι πολύ απλά ιδρύθηκε για να εξυπηρετεί το τραπεζικό σύστημα.
Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε με αφορμή το οικονομικό πραξικόπημα του περασμένου καλοκαιριού, ένα γεγονός που είναι ακόμα νωπό στην ελληνική κοινωνία. Ο δημιουργός μας εξηγεί για ποιο λόγο η τούμπα του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται τόσο σε ένα αιφνιδιαστικό ευρωπαϊκό πραξικόπημα αλλά σε μία προσχεδιασμένη εξέλιξη τόσο από τις εγχώριες μαριονέτες (νυν και πρώην κυβερνήσεις) όσο κι από εξωτερικούς παράγοντες (Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη, Βερολίνο).
Για να μας πείσει στο σκεπτικό του, μας αναλύει παλιότερα "πραξικοπήματα" που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, ξεκινώντας με την Ιταλία και την αντιδημοκρατική πτώση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το σχέδιο είχε τεθεί σε εφαρμογή από τη στιγμή που ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές οικονομικής λιτότητας από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Από εκείνη τη στιγμή σκηνοθετήθηκε μία οικονομική ασφυξία στην Ιταλία, απειλώντας της παράλληλα σε χρεοκοπία, αυξάνοντας τα spreads. Ήταν θέμα χρόνου να ανέβει στο τιμόνι της χώρας ένας τεχνοκράτης, ο οποίος στη συνέχεια προδόθηκε από τον πιο στενό του συνεργάτη.
Στη συνέχεια ακολουθεί το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Μία ακόμη δημοκρατική κυβέρνηση βρέθηκε εμπόδιο στα σχέδια της ΕΚΤ. Εκεί χρησιμοποιήθηκε ένας άλλος τρόπος εκβιασμού. Η ρευστότητα του ELA, για να ακολουθήσει μετά το παράδειγμα της Κύπρου, μίας χώρας με το χαμηλότερο χρέος στην Ευρώπη (άρα δεν είναι πρόβλημα το χρέος), όπου εκεί εφαρμόστηκε το κούρεμα των καταθέσεων. Μέσω Κύπρου, οι Ευρωπαίοι χτύπησαν τους Ρώσους. Οι σημερινές αναφορές των συστημικών καναλιών για την έξοδο της Κύπρου και της Ιρλανδίας από τα μνημόνια, είναι αβάσιμες και γελοίες.
Κι ερχόμαστε στην Ελλάδα. Μέσα στο ντοκιμαντέρ ξεσκεπάζεται ένα μεγάλο κομμάτι των υπαίτιων της οικονομικής μας κατάστασης. Πρώτος απ' όλους είναι ο πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος της Εθνικής μας Τράπεζας, ο οποίος παίζοντας το ρόλο ενός σύγχρονου Εφιάλτη, προδίδει τη χώρα μας στην Φρανκφούρτη. Μάλιστα με δικές του δηλώσεις επιβεβαιώνει την προδοτική του αυτή συμπεριφορά. Αντί να καθαιρεθεί από τη θέση του, συνεχίζει το ρόλο του αυτό, αναπτύσσοντας παράλληλα μία καλύτερη συνεργασία με την τωρινή κυβέρνηση.
Στη συνέχεια, ο Άρης Χατζηστεφάνου αποδεικνύει πως η επιλογή του δημοψηφίσματος δεν ήταν τόσο αγνή από τον σημερινό πρωθυπουργό αλλά χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για να κλείσουν οι τράπεζες και να εφαρμοστούν τα capital controls (ενέργειες που ήταν ήδη προσχεδιασμένες), με το σκεπτικό πως μέσα από το δημοψήφισμα θα επικρατούσε οριακά το Ναι. Αυτό πίστευε και ήλπιζε η κυβέρνηση. Να όμως που ο κόσμος δεν τρομοκρατήθηκε ούτε από τις κλειστές τράπεζες ούτε από την τρομοκρατία των βοθροκάναλων και των λοιπών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Κανείς όμως δε γνώριζε το βασικότερο, πως κι αυτή η κυβέρνηση ήταν πουλημένη.
Το "This is not a Coup" είναι ίσως το πιο ώριμο έργο του Άρη Χατζηστεφάνου. Παρατηρώντας την πορεία του μέσα από τα έργα του αλλά και μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές, διαπιστώνει κανείς πως ο συγκεκριμένος δημιουργός είναι μία από τις ελάχιστες ανεξάρτητες φωνές στο χώρο της δημοσιογραφίας και είναι ευτύχημα να τον παρακολουθούμε διότι έχει πολλά ακόμα να μας προσφέρει στο μέλλον. Η τελευταία του δουλειά πρέπει να προβάλλεται συχνά όχι μόνο μέσα από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση αλλά και μέσα από τις σχολές που πλάθουν τα νέα γρανάζια αυτού του συστήματος, διότι καλό είναι να γνωρίζουν την πραγματική λειτουργία όρων και μηχανισμών που μαθαίνουν απλά ως έννοιες και θεωρίες.
Καθ' όλη τη διάρκεια της προβολής, ένιωσα πολλές φορές το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Τα χέρια μου σφιγγόντουσαν σε μία γροθιά και τα χείλη μου συγκρατούσαν με δυσκολία βρισιές και κατάρες που ήμουν έτοιμος να εκτοξεύσω προς την οθόνη. Επίσης μέσα απ' αυτήν την προβολή κάλυψα ένα μεγάλο μέρος αποριών που έχω συγκεντρώσει τους τελευταίους μήνες.
Μία απορία μου έχει μείνει ακόμα αναπάντητη, η οποία όμως μπορεί να απαντηθεί μόνο από μας. Ως πότε θα επιμένουμε στην παραμονή μας σ' αυτό το αντιδημοκρατικό άρμα της υποτιθέμενης Ενωμένης Ευρώπης;
Δείτε το οπωσδήποτε!
Βαθμολογία: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου