Εθισμός στη βαρβαρότητα

του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου

Έχουν περάσει μόλις 48 ώρες και η σφαγή 60 Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας έχει ήδη απομακρυνθεί από το επίκεντρο της ειδησεογραφίας.
Σε μια βδομάδα θα ανήκει απλώς στο μακρύ κατάλογο των φρικαλεοτήτων που έχουν συμβεί τα προηγούμενα 70 χρόνια στη Μέση Ανατολή.
Αυτός ο εθισμός στη φρίκη δεν είναι μια τυχαία διαδικασία. Σε μεγάλο βαθμό είναι μια σταθερά στην επικοινωνιακή διαχείριση των διεθνών συρράξεων.
Παλιά, μέχρι περίπου το Βιετνάμ, οι στρατιωτικές δυνάμεις που υλοποιούσαν βομβαρδισμούς ή επιθέσεις κατά αμάχων επιδίωκαν να απομακρύνουν τις κάμερες των φωτογράφων από τα σημεία των συγκρούσεων. Ήθελαν να το κρύψουν και συνήθως αποτύγχαναν. Δημοσιογράφοι και φωτογράφοι έγιναν διάσημοι και πήραν βραβεία χάρη στην δουλειά τους για να αποκαλύψουν στον κόσμο όσα κυβερνήσεις και στρατιωτικές ηγεσίες απέκρυπταν.
Από μια στιγμή και μετά, το παιχνίδι άλλαξε. Ο αρχικός Πόλεμος του Κόλπου το 1991 ήταν η πρώτη πολεμική αναμέτρηση σε απευθείας μετάδοση. Οι κάμερες έδειχναν καθαρά τους βομβαρδισμούς στη Βαγδάτη και μπορεί να μην έκαναν ζουμ στα ερείπια αλλά όλοι αντιλαμβάνονταν ότι υπήρχαν άνθρωποι, άμαχοι στο πεδίο ρίψης των βομβών.
Ακολούθησε η Γιουγκοσλαβία, ο δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου, οι εικόνες από τη Ρουάντα, οι συνεχείς ειδήσεις από τα Κατεχόμενα, την Ιντιφάντα και τους νεκρούς και τραυματίες Παλαιστίνιους, οι θηριωδίες του ISIS και της Αλ Κάιντα όπως η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους αλλά και οι χωρίς αναστολές βομβαρδισμοί μέσα στις πόλεις από τους αντιπάλους των τζιχαντιστών, Αμερικανούς και Ρώσους.
Το 1968 η φωτογραφία από ένα κοριτσάκι καμένο από ναπάλμ άλλαξε την στάση της αμερικανικής κοινής γνώμης για το Βιετνάμ. Σήμερα αν είναι μόνον ένα δεν αποτελεί είδηση. Οι δεκάδες νεκροί τραβάνε την προσοχή για λίγες μέρες. Σύντομα θα χρειάζονται εκατοντάδες για το ίδιο προσωρινό αποτέλεσμα δημοσιότητας.
Αυτά όλα έχουν αναλυθεί από θεωρητικούς, συνδέονται και με τη «θεραπεία του Σοκ» και άλλες ιδεολογικές πρακτικές της ανθρωπιστικής και φωτισμένης Δύσης.
Η Παλαιστίνη ξεχωρίζει μέσα σε αυτή την απαρίθμηση γιατί έχει μια αντοχή, μια διαχρονικότητα που φέρνει δέος. Τα Κατεχόμενα εδάφη είναι κατεχόμενα εδώ και 51 χρόνια και όμως δεν έχουν σταματήσει να βράζουν. Αλλού σε τόσο διάστημα, μια ζωή, οι πληγές κλείνουν είτε με συμβιβασμό είτε με παραίτηση του ηττημένου. Στα Κατεχόμενα δεν παραιτείται κανείς. Δεν πρόκειται μόνον για τον μηχανισμό της Χαμάς, που προφανώς συμμετέχει στις τελευταίες συγκρούσεις.
Πριν 40 χρόνια ήταν η οργάνωση της PLO, πριν 20 χρόνια άλλες κινήσεις που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή. Αν η Χαμάς ηττηθεί πολιτικά (με τις ακραίες ισλαμιστικές της θέσεις) θα προκύψει μια άλλη οργάνωση να ηγηθεί των Παλαιστινίων.
Οι Παλαιστίνιοι δεν παραιτούνται αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν ενδιαφέρεται.
Η απόφαση Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ αποτελεί στήριξη της πιο σκληρής γραμμής στο Ισραήλ, αυτής που υπονομεύει την λύση των δυο κρατών. Η ΕΕ τηρεί ίσες αποστάσεις ακόμη και μπροστά στις σφαγές, εγκλωβισμένη όχι μόνον στις περιφερειακές ισορροπίες της αλλά και στην αδυναμία της στην Άμυνα και Εξωτερική πολιτική.
Οι Παλαιστίνιοι φωνάζουν στις διαδηλώσεις «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Έχουν δίκιο, το έχει δείξει η ιστορία της περιοχής. Προφανώς υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το τι ακριβώς θα ήταν μια δίκαιη λύση στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Υπάρχει και δεν το ξεχνάμε το δικαίωμα και του Ισραήλ να υπάρξει ως κράτος, το ζήτημα των περιουσιών των προσφύγων Παλαιστινίων, το πρόβλημα των εποίκων που αποσπούν καλλιεργήσιμη γη από τη λίγη που έχει απομείνει για τους Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα.
Αλλά κανένα πολιτισμένο κράτος δεν μπορεί να ασκεί πολιτική πυροβολώντας παιδιά στο σωρό.
Το όριο αυτό θα έπρεπε να είναι απόλυτο.
Το ότι δεν είναι, το ότι η διεθνής κοινή γνώμη αποκτά σταδιακά εθισμό ακόμη και σε αυτό, σημαίνει ότι βυθιζόμαστε διαρκώς βαθύτερα στη βαρβαρότητα.

Πηγή: metasximatismos.gr