Η άνοδος της βαρβαρότητας

του Γιώργου Ν. Οικονόμου

Από τα πιο ολέθρια σφάλματα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα ήταν η συμμαχία με τη λαϊκιστική, εθνικιστική, θρησκευτική, συνωμοσιολογική Δεξιά του Πάνου Καμμένου (ΑΝ.ΕΛΛ.), συμμαχία που συνετέλεσε στη νομιμοποίηση αυτού του ρεύματος. Η νομιμοποίηση αυτή είχε ξεκινήσει με την κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, που έδωσε υπουργικές θέσεις σε γνωστά στελέχη του ακροδεξιού ΛΑΟΣ (Γεωργιάδης και Βορίδης).
Εν συνεχεία, το ρεύμα νομιμοποιήθηκε από τον πρώην πρόεδρο της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, απέχοντας ελάχιστα από αυτό, έδωσε επίσης ανώτατες θέσεις στα ίδια στελέχη και στον Μπαλτάκο. Τέλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ανίκανος και εγκλωβισμένος, επισφράγισε την «αναγκαιότητα» του ρεύματος ενσωματώνοντας στελέχη του στη Ν.Δ. και χρίζοντας τον Γεωργιάδη αντιπρόεδρο του κόμματος!
Από την άλλη, η εθνικιστική ρητορεία του σταλινικού ΚΚΕ, που συνεργάζεται χρόνια τώρα με τη Γαρυφαλλιά Κανέλλη και ευκαιριακώς με άλλα λουλούδια του εθνικιστικού-θρησκευτικού μπαξέ (όπως λ.χ. τον Ζουράρι, ο οποίος τώρα συνεργάζεται με τους ΑΝ.ΕΛΛ.), καθώς και η συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια της ΛΑ.Ε., της ΚΟΕ και της Ζωής Κωνσταντοπούλου θολώνουν ακόμη περισσότερο το τοπίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν συνέχισε και επιβεβαίωσε τις προηγούμενες νομιμοποιήσεις του εθνικιστικού-θρησκευτικού ρεύματος, βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα. 
Επιβεβαίωσε τη διαπίστωση των τελευταίων χρόνων για κρίση της αντιπροσώπευσης, των κομμάτων, των ιδεολογιών και για ρευστοποίηση των συνόρων μεταξύ Αριστεράς, Κέντρου και Δεξιάς. Αρα, το μέλλον προδιαγράφεται σαφώς: η Ακροδεξιά θα είναι μόνιμη κυβερνητική συνιστώσα, μειοψηφική σήμερα και πλειοψηφική αύριο, αφού από το 2010 διαδραματίζει σημαντικό ρόλο τόσο στον δημόσιο λόγο όσο και στις κομματικές και κυβερνητικές επιλογές.
Η νομιμοποίηση του εθνικιστικού ρεύματος ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1990, όταν όλα σχεδόν τα κόμματα συνεισέφεραν στην εθνικιστική υστερία με το Μακεδονικό, αργότερα στον εθνικιστικό-θρησκευτικό παροξυσμό υπέρ των Σέρβων σφαγιαστών των Βαλκανίων Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και στα συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Οι παλαιότερες καταβολές του ανάγονται στο ιδεολόγημα της «εθνικοφροσύνης» του Εμφυλίου, του μισαλλόδοξου μετεμφυλιακού καθεστώτος, των Ανακτόρων και των δύο δικτατοριών.
Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα είναι εξαιρετικώς δύσκολη έως κρίσιμη σε όλους τους τομείς. Η βία εισβάλλει όλο και πιο πολύ στον δημόσιο βίο με κύριους υπευθύνους τις κυβερνήσεις, το Κοινοβούλιο, τη δικαστική εξουσία και οπωσδήποτε την αντιπολίτευση, την Εκκλησία και όλους εν γένει τους θεσμικούς παράγοντες που υποτίθεται ότι συντελούν στη διαμόρφωση και τη διατήρηση του κράτους δικαίου, της κοινωνικής ασφάλειας και ειρήνης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι άθλιες κομματικές ύβρεις εντός και εκτός Κοινοβουλίου και η ανικανότητα για κάθαρση στα ποικίλα σκάνδαλα. Επίσης η ακροδεξιά τρομοκρατία: πυρπόληση του κοινωνικού χώρου Libertatia, επίθεση σε άλλους αντίστοιχους χώρους και κυρίως η δολοφονική επίθεση στη «Φαβέλα» του Πειραιά εναντίον της δικηγόρου της οικογένειας του Παύλου Φύσσα από φιλοναζιστικά τάγματα.
Υπάρχει επίσης συνεχής βία στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, με τελευταίο παράδειγμα την εισβολή στο γήπεδο του οπλισμένου ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ. Καταλήψεις και βανδαλισμοί σε δημόσια κτίρια και εμπορικά καταστήματα. Θρησκευτική και φασιστική βία εναντίον θεατρικών παραστάσεων, εκθέσεων ζωγραφικής και έργων γλυπτικής. Καθεστώς δικαστικής και αστυνομικής ασυλίας στους παρανομούντες.
Ρατσιστικές και φιλοναζιστικές απόψεις μητροπολιτών που στρέφονται κατά μειονοτήτων και αθωώνονται από το δικαστήριο. Τελευταίο δείγμα, η προκλητική αθώωση του μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου για το ρατσιστικό, φασιστικό, ομοφοβικό και μισαλλόδοξο κήρυγμά του. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι έχουν διαταραχθεί η εγγύηση των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και η απόδοση δικαιοσύνης.
Αυτά συμβαίνουν σε μια άσχημη διεθνή συγκυρία, με μια κοινωνία διχασμένη, χωρίς συνεκτικό ιστό, παθητική και ανεκτική στη βία και την τρομοκρατία των μνημονίων, των απολύσεων, της ανεργίας, της διαρκούς περικοπής μισθών και συντάξεων, της φτωχοποίησης και επιρρεπή σε κάθε είδους εκφυλιστικά φαινόμενα, όπως η είσοδος στη Βουλή του Καμμένου, του Λεβέντη και των τραμπούκων νεοναζιστών.
Ταυτοχρόνως ένα μέρος της γοητεύεται από αγύρτες τύπου Αρτέμη Σώρα των 600 δισ. (!) και ένα άλλο, από τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τη συνωμοσιολογία των εθνικιστικών συλλαλητηρίων. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποτελείται από παραιτημένα, φοβισμένα, απογοητευμένα άτομα, λεηλατημένα από την επέλαση του καταναλωτισμού και του θεάματος, του εθνικισμού και της θρησκείας, βυθισμένα στον ατομικισμό και στην ιδιώτευση, πρόσφορα σε ακροδεξιά κηρύγματα. 
Μετά την εφησυχαστική και παραπλανητικά «ομαλή» περίοδο της Μεταπολίτευσης, η χώρα έχει εισέλθει σε μια περίοδο έντονης ανασφάλειας, φοβίας και κατάθλιψης, σε μια κατάσταση που προοιωνίζεται μια νέα βαρβαρότητα, η οποία ενδημούσε μέχρι το 1974. Η Ελλάς είναι υποψήφια σε μια ακροδεξιά στροφή η οποία θα επιφέρει ανυπολόγιστες καταστροφές, διότι υπάρχει μεγάλο έλλειμμα παιδείας, αγωγής, κουλτούρας και δημοκρατικής παράδοσης.
Τα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται και απειλούν την ομαλότητα με εκτροπή προς την παλαιόθεν οικεία βαρβαρότητα. Από τη στιγμή όμως που οι αρμόδιοι θεσμικοί παράγοντες και σύμπασα η Αριστερά όχι μόνο δεν αποτελούν εμπόδιο σε αυτήν τη στροφή αλλά την ευνοούν, τότε η μόνη ανάσχεσή της είναι ο διαφωτισμός, η αυτοάμυνα, η κοινωνική επαγρύπνηση και η κινητοποίηση. Οι καιροί ου μενετοί.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών