Καλό (εκλογικό) μήνα!

Πρωτομαγιά! Μία μέρα που έχουμε ξεχάσει πως δεν είναι αργία αλλά απεργία. Αν και στις μέρες μας μπορούμε να λέμε πως η ανεργία νικάει την απεργία. Θες, δε θες, δε δουλεύεις. 

Ιδιαίτερη μέρα επίσης διότι όλοι οι αγώνες που είχαν πραγματοποιηθεί κάποτε για τα αυτονόητα δικαιώματα που εμείς (η δικιά μου γενιά) τα βρήκαμε έτοιμα, πήγαν χαμένοι. Εκεί που κάποτε είχαμε απαιτήσεις στην εύρεση δουλειάς, τώρα παρακαλάμε για ένα μεροκάματο. 

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012. Κανείς δε θα το πίστευε πως θα φτάναμε εδώ. Και το άσχημο είναι πως μέρες σαν την σημερινή τις αφήνουμε να περνάνε έτσι. Με τους νέους καιρούς σίγουρα αυτή η μέρα δε θα σημαίνει τίποτα παρά μόνο μία ανάμνηση ότι κάποτε οι άνθρωποι μάχονταν για μία πιο αξιοπρεπή ζωή. 

Όμως ο Μάιος είναι και ο μήνας που όλοι περιμέναμε για τις εκλογές. Φυσικά την ίδια αναμονή είχαμε και για το δημοψήφισμα αλλά μόλις ήρθε κοτέψαμε όλοι. Δημοσκοπήσεις αναφέρουν ως δύο πρώτα κόμματα τον Τσίπρα και τον Καμένο. Από αλλού ακούω πως η Ν.Δ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκεντρώνουν μαζί το 45% των ψήφων. Όπως έχω διαπιστώσει κι από φίλους, σίγουρα η βραδιά των εκλογών θα ναι πιο ενδιαφέρουσα από τον ευρωπαϊκό τελικό των δύο αιωνίων της ερχόμενης Κυριακής (μακάρι να περάσει ο θρύλος). Σε λίγες μέρες θα μάθουμε αν τελικά δικαιωνόμαστε για τα δακρυγόνα που ρουφήξαμε όλα αυτά τα δύο χρόνια στην Αθήνα...

Καλό μήνα λοιπόν...