Δε γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Αλλάζοντας λίγο τον τίτλο του αγαπημένου μας τραγουδιού των μαθητικών χρόνων, αλλάζει και όλη η στάση που πρέπει να κρατήσουμε για την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Κάποτε τραγουδούσαμε με μεγάλο πάθος πως γυρίζουμε την πλάτη μας στο μέλλον που πλάθουν κάποιοι άλλοι για τα δικά τους συμφέροντα. Το τραγουδούσαμε σε μία περίοδο οικονομικής φούσκας. Το στομάχι ήταν γεμάτο οπότε είχαμε μία αδιαφορία για τα κοινά, με δικαιολογία πως δεν ευθυνόμαστε εμείς για τα προβλήματα που υπάρχουν. Όμως αυτά τα προβλήματα μπήκαν στο σπίτι μας, στην προσωπική μας ζωή, στην καθημερινότητά μας. Δε μπορούμε να είμαστε πλέον, ευθυνόφοβοι και αδιάφοροι.
Η αλλαγή θα ρθει από την νεολαία. Φυσικά και γελάω εδώ διότι η νεολαία που έχω συναντήσει στο χώρο που εργάζομαι είναι κάτι παραπάνω από αδιάφορη... Φτάνει στο σημείο του θράσους και της καταστροφής.
Όταν όμως βλέπω νέους όπως η Δάφνη Φιλλίδου, να ξεσπούν έτσι στην κάμερα όταν ρωτιούνται για το μέλλον τους, τότε νιώθω μία ελπίδα. Βρίσκω ένα νέο αίμα που δεν είναι αποφασισμένο να μην τα βάλει κάτω. Δε θα ακούσει ούτε θα ξατατραγουδήσει αυτούς τους στίχους που λέγαμε κάποτε ως αριστεροί επαναστάτες.
Αν θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα πρέπει να στραφούμε προς το μέλλον...
Ήρθε ο καιρός (;)...