Η ουτοπία του αγγέλου είναι η αναζήτηση του τρίτου του φτερού...

Ήθελα να γράψω απόψε κάτι για τον κύριο Θεόδωρο Αγγελόπουλου. 

Να εξυμνήσω αυτόν τον άνθρωπο με το Α κεφαλαίο. Τον καλλιτέχνη με το Κ κεφαλαίο. Τον οραματιστή με το Ο κεφαλαίο...

Δεν είναι τυχαίο μάλλον που το μικρό του όνομα είναι Θεόδωρος. Πράγματι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα θείο δώρο.

Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να δω μία ταινία του ξανά, νιώθω πως ανακαλύπτω τον κόσμο για μία ακόμη φορά. Ο ίδιος ενθουσιασμός με κατακλύζει σαν να ανακαλύπτω κάτι για πρώτη φορά. Οι γνώσεις του σχετικά με την ιστορία, την πολιτική, την ανθρώπινη ύπαρξη, με κάνουν να νιώθω πολύ μικρός... Με ωθούν στο να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, νέες ιδέες, λάθη του παρελθόντος, ανθρώπινες ιστορίες, που ίσως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Κάθε φορά που βλέπω μία ταινία του, νιώθω πνευματικά "ορφανός" μετά τον άδικο χαμό του. Ήταν μία ελπίδα της χώρας. Της έδινε μία αξία μέσα από της ταινίες του. Πρόσφερε την ελπίδα πως μέσα από αυτό το μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα, μπορούν να ξεπηδήσουν διαμάντια του παγκόσμιου στερεώματος. 

Πάει όμως, τελείωσε κι αυτό...

Τώρα το μόνο που μας έχει μείνει είναι να βλέπουμε όσες ταινίες πρόλαβε να ολοκληρώσει και να νιώθουμε όλο και μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη για την τύχη αυτού του τόπου να έχει μία προσωπικότητα σαν αυτή του κυρίου Αγγελόπουλου.

Χαίρομαι που υπάρχει η ΕΡΤ ακόμα , και μας προσφέρει πολιτισμό μέσα από το χειρότερο ναρκωτικό κοινωνικής αποχαύνωσης, τη τηλεόραση. Χάρης σε αυτό το κανάλι μπορούμε να απολαμβάνουμε ποιοτικά ακόμα κάποια βράδια και να εμπλουτίζουμε την προσωπικότητά μας με συναισθήματα, γνώσεις και ιδέες που μας προσφέρουν άνθρωποι σαν τον κύριο Αγγελόπουλο. 

Σας ευχαριστώ κύριε Θεόδωρε Αγγελόπουλε!

Σ' ευχαριστώ και σένα ΕΡΤ που μου πρόσφερες ένα ακόμα υπέροχο κινηματογραφικό βράδυ.