Ο δρόμος προς την Νέα Ρώμη

Σε ένα ταξίδι δεν έχει αξία μόνο ο προορισμός αλλά και η πορεία.
Η χθεσινή μεγάλη επιτυχία του Ολυμπιακού μας έκανε να χαμογελάσουμε, να κλάψουμε και να φωνάξουμε δυνατά πως μπορούμε να πετύχουμε σε όλα, αρκεί να το πιστεύουμε κι ας μας θεωρούν αουτσάιντερ.
Για λίγες ώρες ξεχαστήκαμε από το μπάχαλο της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ζήσαμε την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Μόλις ξεκίνησε το τέταρτο δεκάλεπτο και βλέποντας τα απανωτά τρίποντα της ομάδας μας, φώναξα δυνατά και αυθόρμητα "Δε το πιστεύω!"
Όμως φάνηκε πως τα παιδιά το πίστευαν και τα κατάφεραν στο τέλος να μας κάνουν όλους περήφανους και να μας γυρίσουν στην Μεγάλη Πέμπτη του 1997 όταν το σηκώσαμε μέσα στην Ρώμη.
Βλέποντας όμως την φετινή πορεία θα διαπιστώσουμε πως η ομάδα μας είχε άστρο. Κι ας μη φαινόταν στην αρχή.
Το θέμα είναι πως άρχισε να γίνεται αντιληπτό στην πορεία μέχρι που εξερράγη στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού.
Ενός τελικού που θα τον θυμόμαστε για πάντα.
Και μετά τους πανηγυρισμούς ας επιστρέψουμε πάλι στην καθημερινότητα και στα προβλήματά της, αλλά στο μυαλό μας θα υπάρχει κάτι μαγικό...