Γράμμα από έναν αριστερό φίλο

Σχετικά με το κείμενο που έγραψα για την Αριστερά την Παρασκευή (διαβάστε εδώ), ένας φίλος μου έστειλε το παρακάτω mail, το οποίο βρίσκω ενδιαφέρον κι αφού πήρα άδεια από τον ίδιο το δημοσιεύω σήμερα μιας και αύριο έχουμε Πρωτομαγιά. Μία μέρα που για πολλούς έχει χάσει το νόημά της διότι η μέρα αυτή δεν είναι αργία αλλά απεργία.
Το κείμενο που έλαβα ήταν το εξής:

…Είδα αυτά που γράφεις και σου στέλνω μερικούς στοίχους. (Να σημειώσω ότι έχουν γραφεί από πολιτικό εξόριστο στην Μακρόνησο την περίοδο της χούντας). Αυτά τα λίγα για το τι πιστεύω εγώ να είναι "αριστερά"... Η ανάγκη να μάχεσαι και να αισθάνεσαι πως υπάρχει ελπίδα. Δεν είναι ο Τσίπρας, η Παπαρήγα κοκ αριστερά. Αριστερά είναι ο καθένας μας που βλέπει το δίκιο. Που ζει και συμπεριφέρεται με αυτά τα πιστεύω. Που δεν περιμένει ηγέτες να τον βγάλουν από το τέλμα, αλλά που σηκώνεται κάθε φορά και ας ξέρει πως θα ξαναπέσει! Όσο και να ακούγεται ουτοπικό: ΕΜΕΙΣ θα δείξουμε το δρόμο!


Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια.


Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα.


Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε.


Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο πόντο να σε φτάσω!


ΥΓ: Με αριστερή ρητολογία ανέβηκε και το ΠαΣοΚ... αυτά ενδεχομένως να κάνουν και οι Τσίπροπαπαρήγες που θα ακολουθήσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αριστερά δεν μπορεί. Οι άνθρωποι είναι λίγοι! Μένει να ελπίζουμε, όχι σε φωτισμένους ηγέτες πια, αλλά σε συνειδητοποιημένα ΕΓΩ που θα ξεπεράσουν μια για πάντα την ριζωμένη ανθρώπινη ανάγκη για φυλάρχους...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΑΜΕ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ (Το ίδιο προσπάθησε να περάσει - για επικοινωνιακούς λόγους εκείνος - ο Τσίπρας. Δεν μένει άλλη λύση. Δεν πρέπει να αφήσουμε στις ΠΑΣΟΚΟΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ τον πρώτο λόγο. Στην κοινωνία έχουν τον τελευταίο - γιατί όχι και στον σχηματισμό κυβέρνησης...)