Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δ εν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.
Εξαιρετική η σκηνή από την κηδεία του Παπανδρέου όπου ο κόσμος (500.000 να τα βλέπουμε αυτά εμείς οι καναπέδες) φώναζαν "θέλουμε δημοκρατία" ενώ σε έναν τοίχο μια κινηματογραφική αφίσα με την Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, η πρωταγωνιστής με το δάχτυλό στο στόμα ζητάει σιωπή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες τα φίλε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε λέω τίποτα. Το ντοκιμαντέρ τα παρουσιάζει όλα! Πρέπει να το δείτε...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ωραίο ντοκιμαντέρ (δεν το είχα δεί)...για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλισαβέτα
Πραγματικά πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ. Κι εγώ το είδα πρώτη φορά και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως ωραία σκηνή, κριτική του σκηνοθέτη στα του οίκου του. Καταπληκτικό το πώς και το πόσο εντάχθηκε ο "παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος" σε μία διαδικασία αποχαύνωσης. Επίσης πονεμένη ιστορία το ότι όλοι οι κωμικοί αστέρες της εποχής, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ήταν μούγκα στη στρούγκα για τα πολιτικά τεκταινόμενα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, ενώ δεν έλειπαν μέχρι και οι υποστηρικτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Μα εδώ ποιητές όπως ο Ελύτης δε μιλούσαν. Άνθρωποι πιο πνευματικοί. Δε περίμενα ποτέ από έναν Παπαμιχαήλ και έναν Κωνσταντάρα να μιλήσουν. Εξάλλου οι περισσότερες κωμωδίες της Φίνος Φιλμ γυρίστηκαν τότε (και παίζονται ακόμα...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να μας ακούγεται άσχημο, ο Ελύτης ήταν ένα πνεύμα συντηρητικό, δεν μου φαίνεται εξωφρενικό το ότι δεν ύψωσε ανάστημα. Όσο για τη Φίνος, αυτό ακριβώς λέω φίλε Γιώργο, η επταετία υπήρξε χρυσή εποχή για αυτήν, συνετέλεσε στην αποχαύνωση και για πολλά χρόνια, από πριν τη Χούντα κιόλας, λειτούργησε εις βάρος οποιασδήποτε απόπειρας ποιοτικού κινηματογράφου στην Ελλάδα. Δεν είναι περίεργο ότι ελάχιστοι από τους εμπορικούς αστερες της εποχής εξέφρασαν άποψη. Περίεργη είναι η αμηχανία μας τριάντα χρόνια μετά να παραδεχτούμε τα αυτονόητα. Πόσο ανάγκη για good old days που ήταν όλα ρόδινα...Ήμαρτον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Λίγα είναι τα διαμάντια του ελληνικού κινηματογράφου όπως οι Σακελάριος, Χόρν, Λαμπέτη, Καρέζη (κυρίως στο θέατρο), Αλεξανδράκης (αν κι αυτός παραστράτησε), Αγγελόπουλος, Κατράκης, Αβδελιώδης (λόγω πατρίδας). Σε αυτά τα επίπεδα δε θα φτάσουμε ποτέ ξανά όσο δήθεν Κυνόδοντες, Στρέλλες και Atteberg βγάλουμε... Αντιθέτως αν δεις κωμωδίες του Κωνσταντάρα (κυρίως) θα διαπιστώσεις πόσο πετυχημένα περνάει την προπαγάνδα της η δικτατορία. Ακόμα θυμάμαι ατάκα του ηθοποιού σε μία κωμωδία του που λέει γελώντας "αν με ακούσει ο Πατακός θα με κυνηγάει μια ζωή". Κι από κάτω τα πρόβατα γελάνε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα παλιά και αναγνωρισμένα διαμάντια, να προσθέσω σίγουρα τον Γιώργο Τζαβέλα. Από εκεί και πέρα, βγήκαν πολλοί αξιολογότατοι κινηματογραφιστές στην Ελλάδα, οι οποίοι δεν έτυχαν ποτέ της προβολής που έπρεπε και θάφτηκαν. Το παρατηρεί κανείς αυτό ακόμη και σήμερα, ρίχνοντας μία ματιά στο τι είδους ταινίες προβάλλονται στην τι βι. Υπήρχαν πάντως και άνθρωποι εντός του εμπορικού κυκλώματος, οι οποίοι είχαν απείρως περισσότερες δυνατότητες. Παράδειγμα ο Ηλιόπουλος. Σπάνια κωμική φλέβα, θα μπορούσε να κάνει διεθνή κωμική καριέρα, ενώ και στον "Δράκο" του Κούνδουρου, απλώς σε αφήνει άφωνο. Οι επιταγές της καριέρας ορίζουν πολλές φορές τη διαδρομή. Όσο για το τώρα, εξακολουθώ να πιστεύω στον κανόνα της εξέλιξης. Και ο καθείς οφείλει να κριθεί εντός του πλαισίου στο οποίο ζει και δημιουργεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Πράγματι ο Ηλιόπουλος μας είχε αφήσει όλους άφωνους στον "Δράκο". Ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Όσο για το σήμερα που αναφέρεις είμαι απαισιόδοξος. Ο εγωισμός και η γρήγορη επιδίωξη για αναγνώριση προσφέρουν ημιτελής έργα και δημιουργίες μέτριου επιπέδου, σχεδόν αδιάφορες... Ίσως μετά την καταστροφή να ξεπεταχτεί κάτι νέο...
ΑπάντησηΔιαγραφήegw pistevw oti h texnh einai asxeth oikonomikwn krisewn k hmerologiakwn epoxwn, oti legontai "hmitelh" ta egra (nai grafw etsi k kanw kritikh, thrasys), oti de drepun kamia dafnh poiothtas oi proanaferthentes sakelarioi k loipoi, oti elpizw na mh leme parastrathse o aleksandrakhs otan epaikse ston xristoforo! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήNi Pli
Στο πρώτο σκέλος συμφωνώ, το είπα και πιο πάνω, υπό την έννοια ότι θα είναι πάντα παρούσα, πάντα αναδυομένη. Στο δεύτερο να πω πως είσαι λίγο αυστηρός, ασε και κάτι να πέσει κάτω. Δεν είναι θέμα θρασύτητας, είναι απλώς αχρείαστο εξτρά στη διαφωνία με κάποιον ο ορθογραφικός και γραμματικός έλεγχος. Η εμπεριστατωμένη άποψή σου αρκεί. Δεν αναλαμβάνω ρόλο αυτόκλητου υπερασπιστή, ούτε moderator, απλώς κάνω μία επισήμανση. Στο τρίτο σκέλος, δάφνες ποιότητας δρέπουν (καλά, ο Σακελλάριος, ίσως και όχι), απλώς διαφωνώ με οποιαδήποτε τοποθέτησή τους σε κάποιο μακρινό και άφταστο πάνθεον. Στο τελευταίο σκέλος, να πω πως ο ρόλος του παππού των δύο φλωροcool μπέμπηδων που ζητούσαν συμβουλές για την ίδια γκόμενα έγραψε ιστορία. Ο όρος "παραστράτημα" είναι ούτως ή άλλως συγκεχυμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.