Μην κάνετε ήρωες τους αυτόχειρες

Όταν αυτοκτόνησε ο άνθρωπος στο Σύνταγμα είχα γράψει πως έφυγε τσάμπα (διαβάστε εδώ) και πως η στάση του Μ.Μ.Ε. καθώς και τον περισσοτέρων ιστολογίων θα κάνουν περισσότερο κακό.

Ο άνθρωπος τότε αυτοκτόνησε για να περάσει ένα μήνυμα ξεσηκωμού έτσι, πιστεύοντας πως είμαστε το ίδιο πολιτισμένοι όπως στην Τυνησία. Φυσικά ως Νεοέλληνες αμέσως τον κάναμε ήρωα, τον τιμήσαμε, γράψαμε χιλιάδες κείμενα για τις προθέσεις του και τα σχέδιά του και φυσικά επαναστατήσαμε μέσα από το facebook και τα blogs. Και μόλις πέρασε το πάθος αυτό αράξαμε πάλι στους καναπέδες μας. Όχι πως σηκωθήκαμε πριν...

Τότε είχα αναφέρει κάτι ακόμα. Η στάση των μέσων μαζική ενημέρωσης και των ιστολογίων ήταν τόσο επικίνδυνη που θα ωθούσε κι άλλους ανθρώπους στην αυτοκτονία.Είναι ένα σπρώξιμο παραπάνω και ένα κίνητρο ισχυρό το ενδεχόμενο να γίνει ήρωας κάποιος που είναι στο χείλος του γκρεμού και σκέφτεται σοβαρά να αυτοκτονήσει. 

Κάναμε ήρωα τον συνταξιούχο στο Σύνταγμα. Ήδη κάναμε τον δάσκαλο στη Ξάνθη. Πόσοι ακόμα θα πάρουν μία θέση στην λίστα των αυτόχειρων ηρώων;

Πριν με κρίνετε σκεφτείτε λίγο κάτι. Αυτοί οι άνθρωποι τι πέτυχαν; Τι κέρδισαν; Αν τους δινόταν μία ακόμη ευκαιρία να ζήσουν θα αυτοκτονούσαν ξανά;

Πείτε πως ο συνταξιούχος φοβόταν μη γίνει βάρος στα παιδιά του και πως οι προθέσεις του ήταν πιο αυθόρμητες. Οπότε αφήνουμε την ψυχούλα του ήσυχη και πάμε στον δάσκαλο. 

Τι κατάφερε με αυτό; 

Για δυο τρεις μέρες τα Μ.Μ.Ε. βγάλανε πάλι το ψωμί τους ρουφώντας το αίμα του νεκρού και μόλις τον στράγγισαν, τον άφησαν για να ασχοληθούν με άλλα θέματα ή με νέα θύματα...

Θέλετε να σας πω όμως τη συνέπεια αυτής της πράξης; 

Την πιο ανθρώπινη συνέπεια;  

Ο άνθρωπος αυτός ήταν 45 χρονών. Νέος ακόμα. Με δουλειά. 

Και αυτός ο νέος άνθρωπος με δουλειά άφησε πίσω του μία χήρα και δύο ορφανά παιδιά. 

Λυπάμαι αλλά όσο σκληρός κι αν ακουστώ, δε μπορώ να χαρακτηρίσω αυτόν τον άνθρωπο ως ήρωα. 

Ας αναπαυθεί η ψυχή του και ας σταματήσουμε αυτό το τραγικό παιχνίδι εύρεσης ηρώων για να μη κλάψουμε κι άλλους ανθρώπους. 

Ας προσέχουμε λοιπόν που βαδίζουμε...