Χούντα και εκκλησία

Ο σκοταδισμός των θεοκρατικών καθεστώτων και οι φιλοδοξίες παπάδων οι οποίοι προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την πολιτική δύναμη που κατέχουν καταντά ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην ιστορία της σκέψης και της διανόησης.
Στην Ελλάδα ο ρόλος της εκκλησίας που πλαισίωσε «το ραγιά», συνέβαλλε στη «διάδοση» της  γλώσσας, και «διατήρησε» τον ελληνικό πολιτισμό προβάλλεται εντελώς λανθασμένα ώστε να συνηγορεί στην απαράδεκτη ταύτιση της χριστιανοσύνης και της ορθοδοξίας με την πολιτισμική ευημερία –ή πνευματική ανωτερότητα- της ελληνικής κοινωνίας. Στην ουσία συνδέεται με έναν  εθνικισμό που απροκάλυπτα προωθεί η παρούσα διοίκηση της εκκλησίας της Ελλάδας αναπολώντας «διαφορετικούς» καιρούς και μελανές (αλλά τόσο φωτεινές για μερικούς) σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Η εκκλησία που «βοήθησε» -βουλιάζοντας στην αμάθεια- το έθνος με εξαίρεση ελάχιστους κληρικούς που διατέλεσαν κάποιο ανθρωπιστικό έργο συντάσσονταν ανέκαθεν στο πλευρό των ισχυρών και συγκεκριμένα στο πλάι της εκάστοτε νόμιμης ή αντιλαϊκής εξουσίας. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στα χρόνια του βυζαντινού σκοταδισμού, στην περίοδο της τουρκοκρατίας (σε καιρούς που το πατριαρχείο δεν παρέλειπε να εκδίδει ακόμα και έγγραφα «πατρικής διδασκαλίας» προτείνοντας ή επιβάλλοντας απόλυτη αφοσίωση στους Τούρκους), αλλά και στη σύγχρονη ιστορία κατά την διάρκεια της επταετίας. Καταλυτική δε, υπήρξε η παρουσία του «παναγιότατου» και «σεβάσμιου» αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος στα πολιτικά –παρασκηνιακά- δρώμενα κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών την οποία υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις από τη θέση του αρχιγραμματέα της ιεράς συνόδου. Κατά το έτος 1969 βεβαίως, γιατί το τέλος της δικτατορίας βρίσκει το Χριστόδουλο Μητροπολίτη Δημητριάδος!
Εν συνεχεία, ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης έθεσε και την πολυμάθειά του στην υπηρεσία της χούντας υποστηρίζοντας και με νομικά συγγράμματα το απεχθές και αιμοδιψές έργο της δικτατορίας. Ωστόσο στα ΜΜΕ κανείς δεν τολμά να αναφερθεί στο έργο του αρχιεπισκόπου «Γενική επισκόπηση του σχεδίου νόμου περί εκκλησιαστικών δικαστηρίων», (1972) όπου υποστηρίζονται ξεκάθαρα τα χουντικά νομοσχέδια και «νομιμοποιεί» με κάθε αυθαίρετο τρόπο την χουντική ιερά σύνοδο ("Ο θεσμός και το έργον της ΔΙΣ" , 1972).
 Το έργο του «αρχιεπίσκοπου» περιλαμβάνει και ιδιαίτερα λαμπρές περγαμηνές όπως την αξίωση να είναι ο μοναδικός ιεράρχης που παρασημοφόρησε έλληνα πολιτικό άρχοντα. Και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός πολιτικός άρχοντας που παρασημοφορήθηκε στην ελληνική ιστορία! Ίσως είναι ντροπή για ένα κράτος –κατ’ επίφαση έστω- δημοκρατικό να τιμά έναν άνθρωπο που όχι απλώς δεν αρνήθηκε κάθε παράβαση και κατάλυση του συντάγματος, αλλά στο πλευρό του Ιερώνυμου έπραξε τα μέγιστα για την εδραίωση του πραξικοπήματος και έφτασε σε σημείο να παρασημοφορήσει το υποκινητή του!
Επίσης, με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Χριστόδουλος συνέχισε να στηρίζει το ακροδεξιό καθεστώς υποτιμώντας την νοημοσύνη όλων μας και σνομπάροντας προκλητικότατα τους αντιχουντικούς αγώνες του ελληνικού λαού. Η αναφορά γνωστού δημοσιογράφου στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973 αποτέλεσε την αφορμή για τη δήλωση του «αρχιεπίσκοπου» πως δεν γνωρίζει τίποτα για το εν λόγω γεγονός καθώς και για τα βασανιστήρια στην ΕΑΤ – ΕΣΑ, εφόσον την συγκεκριμένη περίοδο «ήτο» απορροφημένος από τις μελέτες και τις σπουδές του! Τα λόγια του όμως, έχουν και ψήγματα αληθείας εφόσον, όντως διενεργούσε μελέτες και υπέγραφε έργα με αποκλειστικό σκοπό την εδραίωση του «κινήματος» της 21ης Απριλίου. Αρωγός σε τούτη την προσπάθεια και ο Χατζηφώτης. Το παρακάτω απόσπασμα στο χουντικό περιοδικό «Θέσεις και Ιδέαι» δίνει ένα μικρό δείγμα των απόψεων που κυριαρχούσαν στην εκκλησία, εν έτη 1968: «Καθήκον της Επαναστάσεως (δηλαδή της χούντας) επιβλημένον αποτελεί η αποκατάστασις των τρωθεισών από την προηγουμένως εκδηλωθείσαν ασταθή ιδεολογικήν πορείαν εθνικών φυσιογνωμιών» (...). (Ημείς οι νεότεροι) «έχομεν ιεράν υποχρέωσιν να διαφυλάξωμεν τας παραδόσεις της φυλής και να συμβάλωμεν παντί τρόπω εις την δημιουργίαν μιας Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών». (Χατζηφώτης 7/9/1968)
Η ιστορία άλλωστε γράφεται από το νικητή, και προσαρμόζεται στα μέτρα του. Κανένας δεν θυμάται πως ο παλαιών Πατρών γερμανός  ύψωσε τα λάβαρα της επανάστασης με το όπλο των αρματολών στον κρόταφο, ότι ο Μακρυγιάννης υπήρξε μεγαλοκτηματίας και τοκογλύφος της εποχής, ότι η επίσημη εκκλησία αφόρισε του φιλικούς το 1822 μαζί με πλήθος αξιόλογων προσωπικοτήτων αργότερα όπως ο Νίκος Καζαντζάκης και άλλοι.
Φυσιογνωμίες σαν το Χριστόδουλο και άλλες κατά καιρούς ηγετικές φυσιογνωμίες της εκκλησίας υποταγμένες στον πλούτο και την αστική συνήθεια, μόνιμα αρνούμενοι να αντικρίσουν τις ανάγκες του μέσου πολίτη και να αντιληφθούν τις πολιτικές προσταγές τις εποχής, μόνο εθνικιστικές κορώνες μπορούν να βγάζουν και να προτρέπουν σε προκλήσεις που εγκυμονούν εθνικές και κοινωνικές συμφορές. Στα πλαίσια της εθνικής φιλοδοξίας και της αστικής υποστήριξής τους, ισοπεδώνονται οι κοινωνικές ανισότητες και αποσιωπάται κάθε διαστρωματική κοινωνική εκμετάλλευση. Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν πως για ότι άσχημο αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ελλάδα υπαίτιοι είναι οι Τούρκοι οι Σκοπιανοί, η ιστορία, αλλά ποτέ η ίδια η «ελληνική», «αγία» κοινωνία. Θάβουν κάθε έννοια ταξικής πάλης και προσπαθούν να προβάλλουν μία «ενωμένη» εθνική οικογένεια ανώτερη όλων και εναντίων όλων. Τείνουν να νομιμοποιήσουν κάθε εκμετάλλευση στο εσωτερικό της κοινωνίας στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης και στην ενότητα απέναντι στον κατά φαντασία «κοινό εχθρό» που παίρνει τη μορφή οποιουδήποτε εξωτερικού κινδύνου. Αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη από τους στόχους της και τις διεκδικήσεις της, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις και φόβο. Με μια λέξη υποταγή.
 Τι άλλο όμως, μπορεί να περιμένει κανείς, από αυτούς που θεοποίησαν τον ιμπεριαλισμό (Βυζάντιο, μεγάλη Ελλάδα) και προσφώνησαν «Μέγα» ανθρώπους που σκότωσαν χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους συνανθρώπους τους;;; Ονόματα όπως «Μέγας» Κωνσταντίνος (σκότωσε την οικογένειά του για να αναλάβει το θρόνο), «Μέγας» Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος (σκότωσε και τύφλωσε παραδειγματικά εκατοντάδες χιλιάδες Βούλγαρους) και δεκάδες άλλοι έμειναν αθάνατα στην ιστορία ως εθνικοί ήρωες ενώ η κτηνωδία τους διδάσκεται στα σχολεία και μάλιστα υπό ατμόσφαιρα εθνικής έπαρσης και υπερηφάνειας… Ουδέποτε δόθηκε όμως ο χαρακτηρισμός «Μέγας» σε ανθρώπους που έσωσαν εκατομμύρια άλλους με τις ανακαλύψεις τους και το επιστημονικό τους έργο. Τα πολεμοχαρή εθνικιστικά πολιτικά σχέδια της εκκλησίας είχαν πάντα διαφορετικές φιλοδοξίες… Αποκοιμίζοντας το λαό. Αποτελώντας για πάντα το –κατά Μαρξ-  όπιο του λαού…