Σιωπή, ανοχή κι απάθεια, τα τρία υπόβαθρα του νεοναζισμού

Πριν μερικές βδομάδες, έχοντας παρακολουθήσει τα δυο συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα, εξέφρασα τον προβληματισμό μου πως ο απλός λαός που κατέβηκε στις συγκεντρώσεις με τα πιο αγνά πατριωτικά αισθήματα, έδωσε πάτημα στους νεοναζί να βγουν ξανά από τις τρύπες τους. Δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι ανησυχίες μου.
Η δολοφονική επίθεση των νεοναζί στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Φαβέλα, δεν είναι η πρώτη καθώς είχε προηγηθεί βομβιστική επίθεση με εκρηκτικό μηχανισμό τον περασμένο Αύγουστο. Λίγους μήνες μετά συνελήφθησαν τέσσερα άτομα τα οποία ανήκουν στην ακροδεξιά οργάνωση «Απέλλα». Το χτύπημα τότε ήταν τυφλό σε αντίθεση με τη δεύτερη φορά που είχε δολοφονικό χαρακτήρα καθώς οι νεοναζί εισέβαλλαν στο χώρο με στειλιάρια και πυρσούς. Το ίδιο βράδυ υπήρξε μία ακόμη επίθεση σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο χώρο στο Κουκάκι.
Σ’ όλη αυτήν την υπόθεση, τα συστημικά κανάλια προπαγάνδας παρουσίασαν την δολοφονική επίθεση των νεοναζί ως ένα απλό ακόμη επεισόδιο. Κάπως έτσι προσπάθησαν να παρουσιάσουν και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ωστόσο για τα συστημικά κανάλια γνωρίζουμε πως είναι όργανα του εκάστοτε κεφαλαίου, το οποίο παράλληλα ρυθμίζει την ύπαρξη και τη δράση του φασισμού. Όμως η στάση τους δε δικαιολογείται διότι με το να μη παρουσιάζουν την επανεμφάνιση των νεοναζί, όχι μονάχα τους αφήνουν στο απυρόβλητο αλλά τους κάνουν πλάτες για να συνεχίσουν ανενόχλητοι την δολοφονική τους δράση.
Όμως αυτό που εξοργίζει στην όλη υπόθεση είναι η στάση της ελληνικής δικαιοσύνης καθώς απ’ αυτές τις επιθέσεις σπανίως οι δράστες συλλαμβάνονται κι οι ποινές είναι αμελητέες καθώς οι δράσεις τους χαρακτηρίζονται ως πταίσματα. Μη ξεχνάμε πως οι πολλαπλές αναβολές στη δίκη της Χρυσής Αυγής, την έχει καταντήσει ως μια φαρσοκωμωδία μεγάλης διάρκειας. Η επικινδυνότητα της παραπάνω ανοχής φάνηκε με τη στάση των συνηγόρων υπεράσπισης που χαρακτήρισαν «ασθένεια» την αιτία απουσίας της δικηγόρου Ελευθερίας Τομπατζόγλου, η οποία ήταν ένας από τους τραυματίες της κυριακάτικης επίθεσης, ενώ το συμβάν το χαρακτήρισαν ως «ατύχημα». 
Συμπτωματικά, δυο μέρες πριν την επίθεση των νεοναζί στον Πειραιά και στο Κουκάκι, παρακολούθησα την τελευταία ταινία του Φατίχ Ακίν, «Μαζί ή Τίποτα», κάτι που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω περισσότερο πως η σιωπή της κοινωνίας, η ανοχή του κράτους κι η απάθεια της δικαιοσύνης απέναντι στον νεοναζισμός δίνουν περισσότερα περιθώρια δράσης στους δολοφόνους κι επειδή γνωρίζουμε πως κάθε δράση φέρνει κι αντίδραση, πολύ φοβάμαι πως η κατάσταση θα ξεφύγει επικίνδυνα…

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr