Συν τέσσερα...

Και να λοιπόν που έφτασα λίγο πριν την τελική στροφή, για να πατήσω στα μισά της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μου. Όμως αν το καλοσκεφτώ, θα δω πως κάθε χρονιά περιέχει κι από μία απότομη στροφή, με την οποία κλείνει κι έναν κύκλο. Και στο σημείο αυτό που γίνεται μια μικρή παύση, κοιτάζω όλα αυτά που εσωκλείονται στο χρόνο που πέρασε κι αμέσως βάζω μπρος για να χαράξω μια νέα καμπύλη.
Αυτή τη φορά όμως, το κλείσιμο του τριακοστού τέταρτου κύκλου έκρυβε μία δυσάρεστη στιγμή. Αναφέρομαι στον θάνατο της γιαγιάς μου της Καλλιόπης, ή αλλιώς Πίτσας όπως την φωνάζαμε όλοι χαϊδευτικά. Ζώντας δίπλα της, τις τελευταίες της στιγμές, αισθάνθηκα για πρώτη φορά την έλευση του θανάτου σ' ένα ανθρώπινο σώμα. Η παραμόρφωση, το πρήξιμο, τα κλειστά μάτια κι οι δύσκολες αναπνοές που προσπαθούσαν να γεμίσουν τους αδύναμους πια πνεύμονες της. Και πάνω από το κρεβάτι, οι παλμοί στην οθόνη να χαμηλώνουν με σταθερό ρυθμό.
Την παρακολουθούσα σιωπηλός και σκεφτόμουν την κατάστασή της. Αυτό το μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου. Η στιγμή που αφήνει κανείς για πάντα τα εγκόσμια, ενώ του αποκαλύπτεται η πολυπόθητη αλήθεια, για την οποία πολλές θρησκείες γεννήθηκαν για να την υπηρετήσουν (ή να την εκμεταλλευτούν) και πολλές φιλοσοφίες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν. Η στιγμή την οποία κάθε άνθρωπος φοβάται όσο τη ζυγώνει αλλά παράλληλα έχει την περιέργεια να μάθει. Σ' αυτή τη στιγμή που αιωνίως συζητιέται, βρισκόταν η γιαγιά μου κι αμέσως το πένθος μου αναμείχθηκε με θαυμασμό. Και τότε είναι που για πρώτη φορά ένιωσα τη συρρίκνωση του φόβου μου απέναντι στον θάνατο.
Την επομένη του θανάτου της, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο πατέρας μου. Ο άνθρωπος που για πολλά χρόνια ήταν αρκετά ψηλότερός μου, ήταν μαζεμένος σε μια πολυθρόνα παίρνοντας την όψη ενός ανυπεράσπιστου παιδιού, αποδεικνύοντας με τη στάση του πως όσα χρόνια κι αν κουβαλάμε στις πλάτες μας, όσα άσπρα μαλλιά κι αν εμφανίζονται στην κεφαλή μας, κι όσες ρυτίδες κι αν κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό μας, πάντα μέσα μας θα κρύβουμε ένα παιδί, στο οποίο γυρνάμε  να προφυλαχθούμε κάθε φορά που βρισκόμαστε σε δυσάρεστες και δύσκολες στιγμές.
Αυτό το παιδί επιδιώκω να προστατεύσω όσα χρόνια κι αν περάσουν, για να μπορώ να στέκομαι δυνατός στις επερχόμενες αντιξοότητες.