Όταν έπεσε στην αντίληψή μου η παραπάνω ταινία, υπέθεσα πως είναι ένα ακόμη κομεντί του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Ακόμη και το trailer επιβεβαίωνε αυτές τις εντυπώσεις, καθώς μου παρουσίαζε μία αδιάφορη ιστορία για την εφηβεία ενός κοριτσιού. Παρ' όλα αυτά κάτι με τραβούσε να το δω. Κι η αλήθεια είναι πως αυτό που παρακολούθησα δεν είχε καμία απολύτως σχέση με ότι είχα στο μυαλό μου, διότι η ταινία ήταν πραγματικά απολαυστική. Η πλοκή κυλάει ευχάριστα και γρήγορα χωρίς να δημιουργεί κοιλιές, ενώ το χιούμορ είναι αστείρευτο κι αρκετά έξυπνο.
Η ιστορία παρουσιάζει την ενηλικίωση ενός κοριτσιού που μεγαλώνει μέσα σε μία συνηθισμένη προβληματική οικογένεια και κάτω από τους περιορισμούς ενός εκκλησιαστικού σχολείου όπου φοιτά. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας υπάρχει ένα έντονο κατηγορώ στον τρόπο ζωής που πολλές φορές επιβάλλεται στους νέους είτε από τους γονείς, είτε από το σχολείο, ενώ για την εφηβεία μας την παρουσιάζει με ήπιο τρόπο ως μία τραυματική περίοδος, έτσι όπως την έχουμε βιώσει αρκετοί από μας, καθώς ζούμε το κάθε τι με ένταση. Συναισθηματική έξαρση, ανακάλυψη του σεξ, επιλογή φίλων και συντρόφων αλλά και πρώτες απόπειρες αποδέσμευσης από τον οικογενειακό μας κύκλο.
Ωστόσο έχουμε συνηθίσει το θέμα της εφηβείας να παρουσιάζεται στις ταινίες με χαρωπό τρόπο. Ο καθένας έχει το σύντροφο που θέλει, οι φίλοι είναι πάντα στο πλευρό του καθενός, οι γονείς δείχνουν κατανόηση στα θέλω των παιδιών τους και το σενάριο είναι γραμμένο από τον Κοέλιο καθώς το σύμπαν συνωμοτεί πάντα για να πετύχει ο πρωταγωνιστής αυτό που θέλει. Προς μεγάλη μου έκπληξη, δε συμβαίνει αυτό στο Lady Bird.
Η πρωταγωνίστρια δεν είναι ούτε ένα άβγαλτο και ντροπαλό κορίτσι αλλά ούτε κι η προσωπικότητα που τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω της. Η κανονικότητά της δημιουργεί μία απίστευτη οικειότητα με τον θεατή. Οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα που θέτει στέκουν με βάσιμα επιχειρήματα και αναδύουν ένα αίσθημα νοσταλγίας σε όσους από μας έχουν κάνει πανομοιότυπες σκέψεις. Ακόμη κι η επανάστασή της είναι ρεαλιστική. Ξεσπάει εκεί που χρειάζεται κι όσο την παίρνει αλλά ταυτόχρονα δείχνει κατανόηση όπου απαιτείται, ρίχνοντας τον εγωισμό της χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι ερωτικές τις απογοητεύσεις δεν την οδηγούν σε εσωστρέφεια ούτε την ωθούν στο να ρίξει ευθύνες σε άλλους. Αντιθέτως αναλαμβάνει τις συνέπειες των πράξεών της, τις ζυγίζει και με ήρεμη σκέψη παίρνει τις κατάλληλες αποφάσεις στη σωστή στιγμή. Όλα τα παραπάνω στοιχεία κατατάσσουν το Lady Bird στην κινηματογραφική λίστα ταινιών ειλικρίνειας και θάρρους.
Ένας λόγος που δέθηκα πολύ με την προσωπικότητα της ηρωίδας είναι οι τάσεις φυγής της. Αισθάνεται εγκλωβισμένη στο σπίτι της αλλά και στην πόλη που ζει, γι' αυτό επιθυμεί να φύγει μακριά με σκοπό να διευρύνει τους ορίζοντές της αλλά και για να αποφύγει όλα αυτά που της είναι βάρος και την κρατούν στάσιμη. Αυτά που μου άρεσαν πολύ πάνω της είναι ο παρορμητισμός της, το χιούμορ της, η αυθάδειά της που δε ξεπερνάει τα όρια της χυδαιότητας κι ο χαριτωμένος εγωισμός της. Εξαιρετική στον ρόλο της η Σίρσα Ρόναν, την οποία όσο παρακολουθούσα τόσο διαπίστωνα πως κάτι μου θυμίζει χωρίς να έχω ξαναδεί ταινία της. Την επόμενη μέρα κατάλαβα πως είχε παίξει στο "Loving Vincent" κάνοντας την κόρη του γιατρού που φρόντιζε τον ζωγράφο. Με είχε εντυπωσιάσει τότε το βλέμμα της όπως και τώρα. Είτε ζωγραφιστό είτε κανονικό, είναι γεμάτο συναισθήματα και δυναμισμό.
Εξαιρετική όμως στην ερμηνεία της είναι κι η μητέρα της πρωταγωνίστριας, την οποία κι ερμηνεύει καλά η Λόρι Μετκαλφ. Η ιστορία βασίζεται πολύ στη σχέση μάνας-κόρης καθώς η μάνα προσπαθεί να κόψει τα φτερά του παιδιού της, κυριευμένη από το φόβο της επερχόμενης αποδέσμευσης του. Εν μέρει η ταινία παρουσιάζει με καθαρό κι όμορφο τρόπο τα γονεϊκά συμπλέγματα που κουβαλούν τα παιδιά. Στο τέλος υπερισχύει η επιθυμία της κόρης κάτι που φέρνει τη ρήξη. Μία ρήξη που οφείλεται περισσότερο στην καταπάτηση του εγωισμού παρά στην εκδήλωση αγάπης. Κι εκεί που το παιδί αναπνέει πλέον ελεύθερα, συνειδητοποιεί εκ του ασφαλούς, την έλλειψη μιας σωστής κι αγνής επικοινωνίας με τον γονιό της. Αυτή η ανάγκη παρουσιάζονται με ένα γλυκόπικρο τρόπο, προσφέροντας ένα ειλικρινές και συγκινητικό φινάλε.
Το Lady Bird δεν παρουσιάστηκε ως αριστούργημα όπως συνέβη με τις φετινές αποτυχημένες κινηματογραφικές προτάσεις. Είναι όμως μία αξιοπρεπέστατη προσπάθεια ταξινόμησης της εφηβικής μνήμης και μία νοσταλγική διάθεση για μια περίοδο που δυστυχώς για πολλούς από μας πέρασε ανεπιστρεπτί. Η σκηνοθέτης Γκρέτα Γκέργουικ μας προσφέρει ένα γλυκό κι ειλικρινές δημιούργημα με μία ισορροπημένη πλοκή χωρίς πολλά λόγια και δήθεν διαθέσεις. Γι' αυτό και κέρδισε τις εντυπώσεις πολλών κινηματογραφόφιλων αλλά και της δικής μου.
Βαθμολογία: 7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου