Η Κρακοβία ανήκει στην κατηγορία των πόλεων όπου είναι τόσο μικρές που άνετα χαρακτηρίζονται ανθρώπινες και προσιτές στο περπάτημα αλλά παράλληλα και τόσο γεμάτες από μνημεία και μουσεία, που δε προλαβαίνεις να τα δεις όλα σε μία μόνο επίσκεψη.
Παρά το μέγεθός της, η πόλη είναι αρκετά πλούσια σε ιστορικά και πολιτισμικά θέματα. Υπήρξε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πρωτεύουσα της Πολωνίας (από το 1038 εως το 1569) και γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της κατά τη δυναστεία των Γιαγκελλόνων (1386 - 1572). Η πτώση ήρθε όταν ο Σιγισμούνδο Γ΄ Βάσα αποφάσισε να κάνει την Βαρσοβία πρωτεύουσα. Η πόλη κάποια στιγμή κατέβηκε από το άρμα της Πολωνίας κι έζησε και μία περίοδο δημοκρατικής ανεξαρτησίας κάτω από την ρωσική κυριαρχία ενώ στα τέλη του 19ου αι. έγινε κομμάτι της Αυστρίας. Πέρασε ξανά στην Πολωνία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πλούσια αυτή ιστορική πορεία, άφησε μία αξιόλογη πολιτισμική κληρονομιά, κάτι που οδήγησε στο να ανακηρυχθεί η πόλη ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς το 1978. Την ίδια χρονιά ο Κάρολος Ιωσήφ Βοϊτίλα, αρχιεπίσκοπος της Κρακοβίας, ανακηρύχθηκε πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ως Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄.
Τα αξιοθέατα της πόλης είναι τόσα πολλά που αποφάσισα να τα χωρίσω σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη παρουσίασα την εβραϊκή συνοικία Καζιμιέρζ, ενώ εδώ θα παρουσιάσω το βασιλικό παρελθόν της και στην τρίτη ενότητα θα επικεντρωθώ στην μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης.
Η φωτογραφική βόλτα ξεκινάει από τα νότια όπου περνάει ο ποταμός Βίστουλα (00:06-00:44). Τα ήρεμα νερά του και η φαρδιά του κοίτη προσφέρουν ξέγνοιαστους περιπάτους δίπλα στο νερό, με τους κύκνους και τις πάπιες να προσφέρουν μία παραμυθένια όψη στην πόλη, ειδικά όταν περπατάει κανείς αντικριστά από το κάστρο Βάβελ.
Στον ποταμίσιο περίπατο κάτω από το κάστρο, βρίσκεται το σιδερένιο άγαλμα ενός δράκου, το οποίο πετάει φωτιές από το στόμα σε τακτά χρονικά διαστήματα, προκαλώντας ένα αφελές ντελίριο στους τουρίστες που περιφέρονται κοντά του. Σ' εκείνο το σημείο, σύμφωνα με τον θρύλο, ζούσε ένας δράκος, ο οποίος απαιτούσε να το ταΐζουν αγελάδες ή πρόβατα, αλλιώς θα καταβρόχθιζε ανθρώπους. Αφού διάφοροι ιππότες απέτυχαν να το σκοτώσουν, ο τότε βασιλιάς Κρακ ακολούθησε τη λύση που πρότεινε ένας τσαγκάρης. Ζήτησε να γεμίσουν μια προβιά με θειάφι και την πέταξαν στον δράκο, ο οποίος την έφαγε. Όμως, για να ξεδιψάσει, ήπιε αχόρταγα νερό από τον ποταμό Βιστούλα και έσκασε. Μ' αυτόν τον τρόπο σκοτώθηκε ο τοπικός δράκος, προσφέροντας με τη θυσία του μία ακόμη ιστορία στα ευρωπαϊκά παραμύθια. Τουλάχιστον με τα χρόνια πήρε την εκδίκησή του καθώς μετατράπηκε σε σουβενίρ της πόλης.
Ακριβώς πάνω από την αυλή του δράκου, ορθώνεται το ιδιόρρυθμο κάστρο Βάβελ (00:46-02:40). Ένα σπάνιο σύμπλεγμα πύργων, οχυρώσεων, ανακτόρων και ναών αναπτύσσεται 200 μέτρα πάνω από την πόλη, προσφέροντας υπέροχη θέα τόσο εντός όσο κι εκτός των τειχών. Σημαντικότερο κτίσμα είναι ο καθεδρικός της πόλης. ο οποίος λειτούργησε ως χώρος στέψης αλλά και ταφής όλων των Πολωνών μοναρχών, ειδικά της περιόδου που η πόλη υπήρξε πρωτεύουσα της Πολωνίας. Τελευταίοι ένοικοι του υπήρξαν οι ναζί αξιωματικοί που διοίκησαν την πόλη. Μετά τη φυγή των Γερμανών, το κάστρο αποκαταστάθηκε και μετατράπηκε σε μουσείο.
Το κάστρο Βαβέλ υπήρξε το μοναδικό σημείο της πόλης όπου ένιωσα τουρίστας κάτι που οφειλόταν στα πολυεθνικά γκρουπ τα οποία είχαν γεμίσει τα τείχη, το ξέφωτο και το εσωτερικό του καθεδρικού. Παρόλα αυτά, στάθηκα κάτω από τον πανύψηλο πύργο με το καμπαναριό και προσπαθούσα να αναλογιστώ την τεράστια καμπάνια που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας. Η καμπάνα αυτή ζυγίζει 11 τόνους και είναι η μεγαλύτερη της χώρας. Στην πλάγια πλευρά του ναού αναπτύσσεται ένα σύμπλεγμα ναΐσκων που χτίστηκαν ως μαυσωλεία των μοναρχών. Όλα διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς το καθένα διατηρεί το ύφος και τις επιρροές του κάθε προσώπου, μ'αποτέλεσμα όπου και να κοιτούσες κάτι διαφορετικό κι ενδιαφέρον συναντούσες.
Από το κάστρο κατεβήκαμε στην γραφική οδό Kanonicza (02:54), όπου έζησε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος. Ένας ήρεμος και γραφικός πλακόστρωτος δρόμος με όμορφα σπίτια και με ένα ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο στο τελείωμά του. Εκεί βρήκαμε την εκκλησία του Αγίου Πέτρου κι Αγίου Παύλου (02:58-04:05). Ο προαύλιος γλυπτός διάκοσμος κι η κομψή είσοδος της εκκλησίας, την έκαναν ξεχωριστή. Προσωπικά όμως λάτρεψα την εκκλησία του Corpus Christi στην εβραϊκή συνοικία (03:21-03:44) για την οποία είχα αναφερθεί στη προηγούμενη ανάρτηση για την Κρακοβία.
Τα τείχη της παλιάς πόλης πλέον δεν υπάρχουν και στη θέση τους έχει δημιουργηθεί ένα μακρόστενο πάρκο, το οποίο περιβάλλει την Κεντρική Πλατεία και είναι γεμάτο μονοπάτια κι όμορφους χώρους ανάπαυσης και ηρεμίας (04:05-04:17). Απ' αυτά τα μονοπάτια, ανεβήκαμε στην βόρεια πλευρά της παλιάς πόλης όπου σώζεται ένα τμήμα των παλιών οχυρώσεων.
Η πύλη Florian (04:42-04:48) είναι το τελευταίο απομεινάρι άλλων εποχών ενώ έξω απ' αυτή ορθώνεται ακόμη το Μπάρμπικαν (04:49-05:04). Το Μπάρμπικαν χτίστηκε τον 15ο αιώνα, και τότε θεωρήθηκε ως το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό αμυντικό κτίριο του είδους του και είχε ως στόχο να υπερασπιστεί την Πύλη Florian από τις επιθέσεις του Οσμάν, ο οποίος αναμενόνταν να επιτεθεί στην Κεντρική Ευρώπη μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και των Βαλκανίων στα τέλη του Μεσαίωνα.
Ένα άλλο στοιχείο που μ' εντυπωσίασε στην πόλη είναι τα γλυπτά που βρίσκονται σε πλατείες και πάρκα. Όταν οι ναζί κατέκτησαν την Πολωνία, κατέστρεψαν τα περισσότερα απ' αυτά, διότι αναφέρονταν στις σλαβικές ρίζες των κατοίκων. Μετά το τέλος του πολέμου, οι Πολωνοί τα επανέφεραν στις θέσεις τους, δίνοντας μία συγκινητική αύρα στην καλαίσθητη παρουσία τους.
Η όψη της Κρακοβίας αλλάζει απίστευτα τη νύχτα. Η φωταγώγηση στα πάρκα είναι εξαιρετική, προσφέροντας ξέγνοιαστες νυχτερινές περιπλανήσεις ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα κι οι δρόμοι διατηρούν τα χρώματά τους. Το κάστρο Βάβελ σχεδόν αιωρείται πάνω από την πόλη κι οι ιριδισμοί στον ποτάμι αναδύουν μία ιδιαίτερη γαλήνη, κάνοντας την πόλη να διατηρεί την ανθρώπινη υπόσταση της τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου