Για ποιον εθνάρχη μιλάμε;

Αν λέμε εύκολα την λέξη εθνάρχης, τότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε με την ίδια ευκολία και την λέξη προδότης. Για μία ακόμη φορά δε θα παίξω το παιχνίδι του Νεοέλληνα. Δε θα ταχθώ σε μία από τις δύο ακραίες απόψεις. Εντύπωση όμως μου προκαλεί πως οι άνθρωποι που έχουν κατηγορήσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως προδότη, έχουν δώσει τη ζωή της για την Ελλάδα. Οπότε αξίζει λίγη προσοχή στα λεγόμενά τους...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα της εποχής και κυρίως την μεταπολίτευση για να γίνει μία μεγάλη προσωπικότητα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ήταν όμως μεγάλος ηγέτης; ήταν οραματιστής; πραγματικός ευρωπαϊστής;...
Καλό είναι να δούμε όλες της πτυχές αυτής της προσωπικότητας πριν τον χρίσουμε έτσι αυθαίρετα ως εθνάρχη.
Πως έγινε πρωθυπουργός; Όταν πέθανε ο Παπάγος το 1955 όλοι θεωρούσαν επόμενο πρωθυπουργό τον Κανελλόπουλο. Εκείνος έπρεπε να πάρει τη θέση του πρωθυπουργού. Εξάλλου αυτό ήθελαν οι οι βουλευτές και οι οπαδοί του. Όμως η Φρειδερίκη απαίτησε να πάρει τη θέση ο Καραμανλής. Μία πραγματική καταπάτηση του Συντάγματος.
Ο Καραμανλής δεν είχε παιδεία. Κακώς συγκρινόταν με τον Ντε Γκολ εκείνη την εποχή. Ήταν αντιστρόφως ανάλογη η εικόνα του Γάλλου πολιτικού με τον Έλληνα. Στην Ελλάδα δε θέλαμε τους πολιτικούς μας να συσχετίζονται με τις τέχνες, τον πολιτισμό και την σκέψη. Αυτό φάνηκε στα έργα που έκανε ο Καραμανλής στην Αθήνα. Την βίασε και την μετέτρεψε σε μία άχαρη τσιμεντούπολη που ζούμε τώρα.
Για να αντιμετωπίσει τους αριστερούς εκείνης της εποχής το έπαιξε επαναστάτης βγάζοντας (εικονικά) την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Όμως οι Τούρκοι πίεζαν για την υφαλοκρηπίδα και τον εναέριο χώρο. Όταν τα βρήκε σκούρα φοβούμενος μη χάσει το Αιγαίο, ο Καραμανλής υπέγραψε την ένταξη στην ΕΟΚ. Κανείς όμως δεν ήξερε πως το 1956 όταν ξεκινούσαν τα σχέδια της ίδρυσης της ΕΟΚ, ο υπουργός εθνικής οικονομίας της Γερμανίας είχε προτείνει στην Ελλάδα να γίνει ιδρυτικό μέλος της κοινότητας.
Ποιος αρνήθηκε την πρόταση αυτή;
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Γιατί;
Διότι ήθελε να εντάξει την Ελλάδα στην ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών) μίας ένωσης που μας ήθελε ως μέλος η Βρετανία. Η ένωση αυτή αποτελείτο από κράτη που δεν ήθελαν να μπουν στην ΕΟΚ.  Στην ΕΖΕΣ μείναμε μέχρι το 1961, μιας και δεν ωφεληθήκαμε καθόλου. Τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε την απόφαση να μπούμε στην ΕΟΚ. Αντί όμως να ζητήσει ένταξη, ζήτησε σύνδεση. Έτσι η Ελλάδα έμεινε δεκαπέντε χρόνια εκτός των ωφελειών που θα είχε αν ήταν ενεργό μέλος της ΕΟΚ.
Ως Νεοέλληνες που ξεχνάμε εύκολα και γρήγορα (διότι βαριόμαστε να μελετήσουμε την ιστορία) όχι μόνο συσχετίσαμε αυτήν την προσωπικότητα με την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ αλλά τον συνδέσαμε και με την ίδρυση αυτής της κοινότητας. Γελάει ο κόσμος εδώ.
Δεν ήταν όμως μόνο εκεί αρνητικός ο ρόλος του. Πρωταγωνιστή τον βρίσκουμε στα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, της Κύπρου αλλά και του ανοιχτού μετώπου της Θράκης. Θα αναφερθώ πρώτα στο νησί από το οποίο χάθηκε το 40% των εδαφών του.
Πρώτα απ' όλα έθαψε το Κυπριακό.Ήταν ο πρώτος που πρότεινε τον διαμοιρασμό της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το πρότεινε συγκεκριμένα στον Τούρκο υπουργό εξωτερικών. Υπάρχουν πολλές πηγές εκείνης της εποχής που το μαρτυρούν, ελληνικές, τουρκικές κι αμερικανικές. Η στάση του στο Κυπριακό ρυθμιζόταν από το παλάτι, το οποίο επιδίωκε να κατευνάσει τα πνεύματα στην Κύπρο πιέζοντας έτσι και τον Μακάριο. Σκοπός του παλατιού ήταν να δοθεί μία λύση που να βασίζεται στην ελληνοβρετανική φιλία. Ποια λύση και ποια φιλία;
Η λύση της ανεξαρτησίας. Ούτε καν ήθελαν να ακούσουν τη λέξη αυτή οι Κύπριοι οι οποίοι πάντα ονειρεύονταν την προσάρτησή τους με την Ελλάδα. Όμως τα όνειρά αυτά δεν έφταναν μέχρι τα αυτιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ποτέ του δεν ήθελε ν' αντιληφθεί πως η Κύπρος ήταν ένας προμαχώνας που έπρεπε να σταθεί όρθιος. Ποτέ δεν σκεφτόταν την συνοχή του ελληνισμού. Αντιθέτως αποφάσισε μαζί με τον Αβέρωφ να στείλει τον Άγγελο Βλάχο στην Κύπρο για να διασπείρει την ιδέα της ανεξαρτησίας, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση από τους Κυπρίους.
Δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι ποτέ του δεν πήγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Κύπρο...
Όσον αφορά τον εξευτελισμό της Κωνσταντινούπολης, ο διωγμός των Ελλήνων της Πόλης έγινε με τη συνέργεια του Ελληνικού κράτους, γεγονός που αποκρύπτεται από όλες τις ιστορικές μελέτες. Από το 1950 και μετά το δημοψήφισμα των γηγενών της Κύπρου που απαιτούσαν ένωση με την Ελλάδα, το Ελληνικό κράτος σε μια αγαστή συνεργασία με Βρετανία και ΝΑΤΟ παρείχε κάθε διευκόλυνση στη φίλη και σύμμαχο Τουρκία, αγνοώντας επιδεικτικά την καταπίεση και το λαϊκό αίσθημα που απαιτούσε στήριξη των μειονοτήτων.
Από το 1950 λοιπόν, η κατεστραμμένη Ελλάδα έδινε εως και χρηματική βοήθεια στην Τουρκία υπό τις επιταγές της Δύσης, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Οι αγωνιστές της Κύπρου βαπτίζονταν ως “αναρχοκομμουνισταί” από το επίσημο Ελληνικό κράτος και αφήνονταν έρμαιο στις ορέξεις Βρετανών αποικιοκρατών και Τούρκων παρακρατικών.
Το 1955 με πρόσχημα την έκρηξη στο Τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης (σπίτι που γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ), κατευθύνόμενος όχλος παρακρατικών που ο Μεντερές βάφτισε “κομμουνιστές” προκάλεσε πογκρόμ κατά των 100,000 Ελλήνων της Πόλης. Ζημιές υπέστησαν ακόμα και Νατοϊκές περιουσίες στη Σμύρνη που στέγαζαν Έλληνες στρατιωτικούς!!
Η αντίδραση του Ελληνικού κράτους, αρκούντως γελοία, αφού ήταν το μόνο κράτος που δέχτηκε τις γελοίες αιτιάσεις του Μεντερές. Η συνέχεια όμως κρύβει τη μεγαλύτερη σφαγή που διαδραματίστηκε σε ανοιχτή συγκέντρωση μετά το τέλος του εμφυλίου, γεγονός που αποκρύπτεται ακόμα και σήμερα. Το 1956 είχαμε τους πρώτους νεκρούς στην Κύπρο από τα "φιλικά" πυρά των Βρετανών. Στην Ελλάδα ξεσηκώθηκε ο κόσμος. Οι δρόμοι οδηγούσαν στην βρετανική πρεσβεία. Η μειοψηφική κυβέρνηση του Καραμανλή, με εντολές του παλατιού και της Βρετανίας προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα. Εκείνο το βράδυ, στις 9 Μαΐου 1965 είχαμε 9 νεκρούς και 265 τραυματίες από τα πυρά της αστυνομίας.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μία παύση στο παρακράτος εκείνης της εποχής. Δε θέλω να πω πολλά λόγια. Ένα όνομα κι ένα συμβάν αρκούν για να ξεμπροστιάσουν την σαπίλα της εποχής εκείνης. Η δολοφονία του βουλευτή της Ε.Δ.Α., Γρηγορίου Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη.
Οι ιστορικές μελέτες αποκρύπτουν τα 20ετή εγκλήματα του Καραμανλή.
Η εθνοκάθαρση της Κύπρου ολοκληρώθηκε το 1974 όταν ο Καραμανλής επανήλθε στην εξουσία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έμεινε στην ιστορία από τα δημόσια έργα. Το τσιμέντο που μας πνίγει σήμερα. Έργα όμως που βασίστηκαν στο Σχέδιο Μάρσαλ. Έργα που συνέβαλαν στην αυθαίρετη δόμηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σκοτώνοντας έτσι την αισθητική των πόλεων. Μπάζωσε όλα τα ποτάμια. Κατέστρεψε τα τείχη του Περικλή που πήγαιναν από την Αθήνα στον Πειραιά.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε τους Ευρωπαίους. Όμως ο τρόπος που τους έφερε ήταν λάθος διότι προτίμησε να σκύψει το κεφάλι και να πει "ναι" σε όλα προσφέροντας την Ελλάδα ως μία υπανάπτυκτη γωνιά της Ευρώπης. Ακόμα κι επί Τουρκοκρατίας, οι Οθωμανοί μας είχαν δώσει το ελεύθερο εξάσκησης της τέχνης, του εμπορίου και του ναυτικού. Γι' αυτό είχαμε προοδεύσει εκεί. Με τον Καραμανλή όμως ήρθαν οι ξένοι να μας σταματήσουν. Εισήγαγαν την δικιά τους τέχνη θεωρώντας την καλύτερη και μας πήραν το εμπόριο μιας κι αυτοί ήταν καλύτεροι τοκογλύφοι από μας.

Γιατί να τιμάμε ανθρώπους που δε πρόσφεραν τίποτα στον λαό παρά μόνο στον εαυτό τους;

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WNmIc27rImI#!