Η ευρωζώνη είναι παρελθόν

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένα νόμισμα δεν κατάφερε να κάνει τόσο κακό όσο έκανε τα τρία τελευταία χρόνια το δήθεν «κοινό» νόμισμα της δήθεν «ενωμένης» Ευρώπης. Το νόμισμα που «πέτυχε» μόνον να διχάσει και να αναιρέσει ουσιαστικά μια προσπάθεια ενοποίησης λαών και κρατών που κράτησε μισό αιώνα και που ήταν το αποτέλεσμα σκληρότατου πολέμου. Όμως, αυτή τη στιγμή, ακριβώς αυτό ζούμε: τον τρόπο με τον οποίο το ευρώ, λειτουργώντας ως «μεταμφιεσμένο μάρκο», όχι μόνον δεν οδηγεί τελικά σε βαθύτερη ένωση την Ευρώπη, αλλά, αντιθέτως, οδηγεί στη διάσπασή της.
Χθες, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Ασελμπορν επιτέθηκε σκληρότατα στη Γερμανία, λέγοντας ότι το μόνο που επιδιώκει πραγματικά το Βερολίνο είναι να αποκτήσει την ηγεμονία στην Ευρώπη. Η μικρή χώρα με τον τεράστιο τραπεζικό τομέα, έχει φοβηθεί από τα όσα συνέβησαν με την Κύπρο: και δικαίως, καθώς ο Ολλανδός πρόεδρος του eurogroup Ντάιζενμπλουμ έδωσε προχθές τον τόνο λέγοντας ότι το μοντέλο για την Κύπρο είναι κάτι νέο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά. Πολλοί πίστεψαν ότι πήρε πίσω μετά τις δηλώσεις του, αλλά δεν είναι αλήθεια: αυτά που είπε μετά, δεν αναίρεσαν τα πρώτα, απλώς τα «μαλάκωσαν». Αλλωστε και οι δηλώσεις του επιτρόπου Μπαρνιέ, κινήθηκαν στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση, όπως επίσης και του Φινλανδού πρωθυπουργού Κατάινεν. Την ίδια στιγμή, ο Monde έγραφε ότι η Γερμανία έχει θέσει ως στόχο την ισοπέδωση των χωρών του νότου της Ευρώπης: ίσως επειδή θυμήθηκε ότι η Γαλλία είναι κι εκείνη και χώρα του νότου…
Όταν γινόντουσαν όλα αυτά, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε εξηγούσε ότι η χώρα του είναι ο «καλός μαθητής» τον οποίοι ζηλεύουν οι άλλοι «κακοί μαθητές» στην Ευρώπη! Εκανε όμως δύο λάθη με αυτή τη δήλωσή του, που ξεπερνά πλέον κατά πολύ τα όρια, καθώς προσβάλει εξόφθαλμα τον ίδιο τον πυρήνα της έννοιας «Ευρώπη» χωρίζοντάς τη, και φυσικά αυθαίρετα, σε αυτές τις δύο γελοίες κατηγορίες.
Το πρώτο λάθος, είναι ότι η Γερμανία δεν είναι μαθητής: επιμένει να κάνει το δάσκαλο και μάλιστα εκείνου του παλιού τύπου που δέρνει τους μαθητές για να ικανοποιήσει τη διαστροφή του. Το δεύτερο λάθος, ακόμα μεγαλύτερο, είναι ότι η Γερμανία δεν είναι από κανέναν αξιοζήλευτη: είναι πια, ειδικά μετά την υπόθεση της Κύπρου, ας επιτραπεί ο όρος γιατί είναι πραγματικός, απεχθής σε πολλά εκατομμύρια ευρωπαίων, που τη βλέπουν πια ως βίαιη απειλή και ως τίποτε άλλο.
Με όλα αυτά, ένα είναι πια σίγουρο για όποιον δεν θέλει να κοροιδεύει τον εαυτό του: ότι το ευρώ, είναι στη διαδικασία της αποδόμησης του: ουσιαστικά, είναι ήδη παρελθόν. Η ζημιά που έχει γίνει είναι τόσο βαθειά και τόσο πολυεπίπεδη, που, πλέον, δεν διορθώνεται.
Καλά θα κάνει λοιπόν η Ελλάδα να το αντιληφθεί αυτό πρώτη απ’ όλους: το δίλλημα δεν είναι πια αν θα φύγει ή θα μείνει η χώρα στο κοινό νόμισμα. Το δίλλημα είναι το πώς θα προετοιμαστεί κατάλληλα για να σταθεί στα πόδια της όταν αυτό θα μπει στη φάση της αποσύνθεσης που αργά αλλά σταθερά έχει ξεκινήσει, όσο κι αν πολλοί δεν τολμούν ούτε να το σκεφτούν. Η ευρωζώνη, όπως τουλάχιστον την ξέραμε, είναι ήδη παρελθόν όχι φυσικά από δικές μας ευθύνες, όπως πολλοί μπορεί να θέλουν ακόμα και τώρα να πιστεύουν: είναι παρελθόν, επειδή οι Γερμανοί με την ηγεμονική μανία τους την έσπρωξαν στο γκρεμό. Κι η Ελλάδα πρέπει να σχεδιάσει το πώς θα επιβιώσει.

Μαλούχος Γεώργιος Π.

Το Βήμα