Κύριε Πανούση, επαγγελματίας αντισυστημικός με styling γίνομαι κι εγώ!

Υπάρχει ένα περίεργο μεταπολιτευτικό άβατο στην Ελλάδα όσον αφορά συκγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία κάνει τζιζ να τα αγγίξεις, μόνο και μόνο επειδή αντιπροσωπεύουν γενικά και αόριστα μια συγχισμένη ιδεολογικά αναρχική αντίδραση. Την ώρα που αυτά τα ίδια πρόσωπα, διατηρούν το δικαίωμα του να σατιρίζουν και να σχολιάζουν οποιονδήποτε και οτιδήποτε, πάντα με το αζημίωτο.
Δυστυχώς, στην περίπτωση του Τζίμη Πανούση όμως, το αστείο πλέον φαίνεται στην καλύτερη κουρασμένο, στη χειρότερη εκ του πονηρού και λαϊκίστικα δημαγωγικό. Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στον ραδιοφωνικό σταθμό Δίεση, ο Τζιμάρας τα έβαλε με όλα και με όλους, σε έναν αχταρμά με μελό φυματική μπορντούρα:
«Ήταν ένα ηλεκτροσόκ ρεαλισμού. Σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και φεύγουν όλα αυτά τα δήθεν τα οράματα που έχουν οι καλλιτέχνες. Το σημαντικό είναι ότι εκεί συναντάς ανθρώπους κανονικούς που στις δικές μας τις παρέες δυστυχώς δεν υπάρχουν. Και βλέπεις τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, να μην κοιμούνται καθόλου, να παίρνουν 800 ευρώ και αυτά να τους τα χρωστάνε. Εκεί όμως, στον πόνο και στον θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι» περιέγραψε σπαραχτικά την εμπειρία του από επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο ο Άγιος Τζιμάκος των φτωχών, τσεκάροντας το styling του στον καθρέπτη να δει αν πείθει, μεταδίδοντας συγκινησιακά ντεσιμπέλ στις παρανυχίδες των ευαίσθητων αστών.
Συνεχίζοντας με ένα πραγματικό ντελίριο, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν οι πάντες. Το ΚΚΕ, ο Σαμαράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή και οι «εβραιοναζήδες», όπως τους αποκαλεί. Χωρίς να τον απασχολήσει ούτε στιγμή το γεγονός του ότι με τον παραπάνω χαρακτηρισμό, αναπαράγει ένα πολύ συγκεκριμένο ρατσιστικό στερεότυπο απέναντι σε μια φυλή ανθρώπων κι ένα θρησκευτικό πιστεύω. Γιατί να τον απασχολήσει; Όλη η καριέρα του κου Πανούση στηρισμένη πάνω στην εκ του ασφαλούς πρόκληση είναι. Αυτό είναι το ζητούμενο κι αυτό συζητάει με τους λογιστές του (οι οποίοι υποθέτω πως δεν τον ενδιαφέρει αν είναι ή όχι εβραίοι). Με φετινό του εύρημα, την αφίσα στην οποία ο αγκυλωτός σταυρός μπλέκεται με το άστρο του Δαυίδ.
Προφανώς για τον αντιεξουσιαστή Τζίμη Πανούση, δε σημαίνει τίποτα η λέξη ολοκαύτωμα. Και φαντάζομαι πως θα βρίσκει ιδιαίτερα διασκεδαστικά τα ανέκδοτα για μαύρους και πούστηδες. Αν όχι τώρα, σίγουρα θα τα βρει διασκεδαστικά αν έρθουνε στη μόδα.Κάπως έτσι λειτουργεί η ακριβοπληρωμένη αντίδραση. Που να τα βάζει τώρα με μαύρους και gay, και να χάσει το γενικώς και αορίστως, αριστερό, αντιρατσιστικό, προχώ κοινό του. Ενώ με τους Εβραίους μπορεί. Γιατί στο επιλεκτικής ευαισθησίας σύμπαν του, το να κατηγορήσεις ένα γκρουπ ανθρώπων, χρησιμοποιώντας το φυλετικό και θρησκευτικό τους χαρακτηριστικό, όταν αυτοί είναι Εβραίοι, δεν είναι πρόβλημα. 
Δυστυχώς για μένα, το να χαρακτηρίσω όλους τους υπέρβαρους, μεσήλικους, λιπαρούς μουσάτους ως απωθητικούς είναι. Δεν μου φταίνε όλοι τους, εξ' αιτίας ενός προβληματικού επώνυμου χοντρού, όπως ο ίδιος.

Ένα αντισυστημικό άρθρο του Τάσου Θεοδωρόπουλου που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.

www.kamarinia.gr