Requiem for a tooth

Ένας απλός καθαρισμός-ρουτίνα στον οδοντίατρο, μετατράπηκε σε ταινία τρόμου. "Δυστυχώς πρέπει να σου αφαιρέσω τον φρονιμίτη".
Έγινα άσπρος σαν πανί. Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε. "Δε μπορούμε να το αποφύγουμε ρε Θανάση;" Μου έδειξε με τον καθρέφτη την κατάστασή του. Είχε δίκιο, σκέφτηκα. Μου άφησε λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτώ. Εξάλλου ήταν σίγουρος για την απόφασή μου.
"Ας το βγάλουμε..." του είπα.
"Πίστεψέ με, μόλις έκανες την πιο σωστή επιλογή".
Όσο ετοίμαζε την ένεση και τα εργαλεία πάνω στο τραπεζάκι, σκεφτόμουν όλες τις εμπειρίες που μου είχαν περιγράψει φίλοι, οι οποίοι είχαν περάσει το ίδιο μαρτύριο. Τότε τους έλεγα πως δε θέλω ποτέ μου να το ζήσω αυτό. Ποτέ δε θέλω να τους βγάλω. Το ίδιο έλεγα και παλιότερα όταν έλεγα πως δε θέλω ποτέ να βάλω βίδα σε κάποιο οστό (δυστυχώς το είχα ζήσει κι αυτό).
Η διαδικασία κράτησε έναν αιώνα αλλά μόλις ολοκληρώθηκε διαπίστωσα πως είχαν περάσει μόνο δέκα λεπτά. Πάνω σε μία κόκκινη τανάλια στεκόταν ηττημένος και αιματοβαμμένος ο φρονιμίτης μου.
Τον κοίταξα με δέος. Ώστε αυτό το πραγματάκι μου προκάλεσε τόσο πόνο και φόβο;
Τον τοποθέτησε πάνω σε μία χαρτοπετσέτα. Σηκώθηκα και τον κοίταξα. Σαν μία άλλη οντότητα ξεψυχούσε.
Φεύγοντας σκεφτόμουν πως μου έλειπε κάτι. Έφευγα πιο υγιής από το οδοντιατρείο αλλά μέσα μου ένιωθα πως κάτι άφησα πίσω. Ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ο εγωισμός μου ήταν έντονος. Σκεφτόμουν  το δόντι αυτό, μόνο του πάνω στο τραπέζι, έτοιμο να πεταχτεί στα σκουπίδια κι εγώ να απομακρύνομαι με σταθερά βήματα από τον τόπο του εγκλήματος...
Λογικό να μου λείπει ο φρονιμίτης.
Μαζί τρώγαμε τόσα χρόνια...