Ήταν η πρώτη φορά που η γενιά μου έζησε τον όρο "καταστολή".
Ήταν η πρώτη φορά που πίστεψα πως οι αστυνομικοί είναι άβουλα όντα που τους έχουν εμποτίσει το μυαλό με μίσος για τους ανθρώπους νιώθοντας ένα κόμπλεξ κατωτερότητας είτε επαγγελματικό είτε προσωπικό.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται, που πίστεψα πως αυτός ο τόπος είναι καταδικασμένος, πως η ζωή είναι αλλού...
Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον κόσμο ενωμένο (η δεύτερη και πιο έντονη ήταν τον Φλεβάρη) κι αποφασισμένο να διεκδικήσει και να κυνηγήσει τα δικαιώματά του. Να φτύσει αίμα γι' αυτά.
Ευτυχώς η αστυνομία και το παρακράτος δε μας χάλασαν το χατήρι. Πολλά ανοιγμένα κεφάλια, πολλά σπασμένα κόκαλα, πολλοί μώλωπες, πολύ βρισίδι, πολλά δακρυγόνα. Πολύς τρόμος...
Ένα χρόνο μετά τίποτα δε θυμίζει στο Σύνταγμα τις μέρες αυτές...
Μία άλλη γενιά είχε μία "Χαμένη Άνοιξη".
Η δικιά μου γενιά έχει ένα "Χαμένο Καλοκαίρι".
ωραιο βιντεο. τις δυο τελευταιες προτασεις δεν καταλαβαινω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Έλληνες είχαν μία "χαμένη άνοιξη" την χρονιά του 1965 μ' αποτέλεσμα να χουμε μετά από δύο χρόνια δικτατορία. Εμείς πέρσι ηττηθήκαμε από το παρακράτος της αστυνομίας και από την ασύστολη βία της. Μία αντίστοιχη ήττα που είχε ο λαός τότε (το 1965).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που οι νέοι νιώθετε έτσι! Υπάρχει και η στάση όμως: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ και ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (ή ΑΝΟΙΞΗ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΟ. Φαντάσου να μην είχε γίνει και η κίνηση αυτή, τότε τι θα λέγαμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΆννα Νατάρ
Τότε δε θα νιώθαμε την απογοήτευση που νιώθουμε τώρα. Μία κίνηση ξενόφερτη έγινε πανηγύρι και χώρος φλερτ. Φτάσαμε στο σημείο να αδειάσει η Σκουφά και το Γκάζι επειδή το Σύνταγμα μετατράπηκε ως την πιο must περιοχή του Λεκανοπεδίου. Δεν έχουμε κανένα μέτρο και καμία παιδεία. Κάποτε (το 1965) υπήρχαν βάσεις για κάτι καλό. Τώρα όλα είναι σάπια...
ΑπάντησηΔιαγραφή