Δημοκρατία...

Σαν σήμερα πριν από 38 χρόνια αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα.
Πως ορίζουμε την δημοκρατία όμως;
Με ποιο σύστημα και με ποιες μεθόδους;
Μπορούμε να θεωρήσουμε την δημοκρατία που ζούμε στην χώρα μας, ως υγιής;
Φυσικά μπορούμε να μιλάμε άφοβα, να λέμε και να γράφουμε την άποψή μας ελεύθερα (όπως κάνω εγώ τώρα), να ψηφίζουμε όποιους θέλουμε (ή όποιους μας βολεύουν) και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στους δρόμους (κι ας τρώμε ξύλο και δακρυγόνα).
Είμαστε όμως ευχαριστημένοι;
Νιώθουμε όντως ελεύθεροι;
Πιστεύουμε πως ζούμε σε μία κοινωνία δίκαιη;
Ας αρχίσουμε με την παιδεία. Μαθαίνουμε παπαγαλία. Με λίγα λόγια να κάνουμε copy-paste όπως λέμε στο νησί μου, ένα κείμενο που διαβάζουμε. Κανένα ίχνος κρίσης κι αναζήτησης. Μας δίνουν έτοιμη τροφή σε σημείο που δε μας νοιάζει το τι τρώμε... Η προπαγάνδα στο σχολείο είναι έντονη. Ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο της ιστορίας μπορείς να βρεις αρκετές ανακρίβειες και λάθη. Και μ' αυτά τα λάθη πορεύεται ο άνθρωπος. Από εμφύλιο και μεταπολίτευση δε μάθαμε τίποτα. Μέχρι πρωτοετής πίστευα πως η χούντα έπεσε εξαιτίας του πολυτεχνείου. Ήταν σοκ για μένα όταν έμαθα όλη την αλήθεια.
Ας συνεχίσουμε στον φύλακα της δημοκρατίας, τον στρατό. Τι μάθαμε εκεί; Πως να φιδιάζουμε, πως να ρουφιανεύουμε, πως να το παίζουμε μάγκες οι παλιοί στους νέους κτλ κτλ. Ούτε μας έκανε άντρες, ούτε μας ανάγκασε να τρώμε απ' όλα (πολλοί από μας ακούγαμε την εξής ατάκα μικροί όταν δε θέλαμε να φάμε ένα φαγητό, "πως θα το φας στο στρατό;"), ούτε πιστεύω πως θα τρέξουμε στη γραμμή του πυρός όταν τύχει κάποιος πόλεμος (ακόμα θυμάμαι παιδάκι τους άνδρες του νησιού να τρέχουν με τα αυτοκίνητά τους στα βουνά για να αποφύγουν την επιστράτευση εξαιτίας των Ιμίων). Άρα ο στρατός δεν είναι φύλακας της δημοκρατίας. Μάλλον είναι η πηγή της λαμογιάς και των μελλοντικών σκληρών καθεστώτων.
Ας πάμε στην κοινωνία. Τις προάλλες έξω από την Μακρυγιάννη ένας γιατρός πάρκαρε το αμάξι του πάνω στην αναπηρική ράμπα του πεζοδρομίου. Ήμουν με έναν φίλο μου και μάρτυρα του συμβάντος. Ενοχλημένοι του εξηγήσαμε πως δεν επιτρέπεται να παρκάρει πάνω στα πεζοδρόμια, πόσο μάλλον πάνω σε αναπηρικές ράμπες. Οι δικαιολογίες του πολλές. Είναι ράμπα για τα ενοικιαζόμενα αμάξια ενός γραφείου που ήταν στο σημείο εκείνο. Φυσικά κατάλαβε το πόσο τραγική ήταν η δικαιολογία αυτή. Σε δεύτερη προσπάθεια μας είπε πως αν δε κάνει τη παραβίαση αυτός θα την κάνει κάποιος άλλος. Δεύτερη τραγική γκάφα. Εμείς επιμέναμε πως δεν είναι σωστός και πως το αυτοκόλλητο του γιατρού πάνω στο τζάμι μάλλον τον έχει σώσει από την τροχαία. Λογικό ήταν να νευριάσει και να φύγει ξεσπώντας πάνω μας πως έχουμε νεύρα και θέλουμε να κάνουμε φασαρία. Ο κλασσικός νεοελληνικός "ωχαδελφισμός". Για ποια δημοκρατία ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιλάμε λοιπόν;
Θα μπορούσα να πιάσω κι άλλους τομείς αλλά θα γίνω κουραστικός.
Σήμερα όμως μπορώ να πω ότι ο Παπούλιας σκέφτηκε ορθά. Είναι τραγικό οι αλήτες που μας έφεραν στην σημερινή εξαθλίωση να γιορτάζουν τη μέρα της δημοκρατίας. Μία δημοκρατία που δεν υφίσταται πουθενά.
Οι ίδιοι οι δημιουργοί της μεταπολίτευσης κατάφεραν μέσα από την προπαγάνδα τους να βαφτίσουν το καθεστώς της λαμογιάς και της απάτης, ως δημοκρατία.
Ζούμε σε μέρες που βιάζουμε τις λέξεις και τους όρους, όπως τον όρο Έλληνας, Δημοκρατία, Ήθος και άλλα πολλά που αν είχαμε τα μισά από αυτά θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση.
Η δημοκρατία γιορτάζεται κάθε μέρα στους δρόμους και στις δουλειές, όχι σε μέγαρα με γραβατομένους, σαμπάνιες και χαβιάρι.