Αγαπημένο θερινό σινεμά

Παρακολουθώντας την νέα ταινία του Άντερσον, "Ο έρωτας του φεγγαριού" (αποτυχημένη μεταγλώττιση του τίτλου), διαπιστώνει κανείς πως κάποιες ταινίες γυρίζονται για να παιχτούν στα θερινά σινεμά. 

Και η απόλαυση γίνεται μεγαλύτερη αν την βλέπεις με καλή παρέα πάνω σε ξαπλώστρες. 

Όσοι έχουν παρακολουθήσει ταινίες του Άντερσον, θα χουν διαπιστώσει πως όλοι οι ήρωες έχουν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία τους μετατρέπουν σε ανθρώπους ακοινώνητους, με φοβίες κι ανασφάλειες αλλά και με έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο βρίσκουν καταφύγιο για να σωθούν από την πραγματικότητα. 

Έτσι κι εδώ το νεαρό ζευγάρι αποτελείται από δύο προβληματικά παιδιά, τα οποία κρύβουν μία απίστευτη γλυκύτητα. Αρκετοί από μας νιώσαμε την τάση τους να φύγουν κάπου μακριά για να ζήσουν τον έρωτά τους. Έναν έρωτα αγνό και μαγικό, όπως ήταν εκείνα τα χρόνια. 

Η μουσική της ταινίας εξαιρετική. Δένει όμορφα με την εποχή που αναφέρεται η ταινία. 

Οι δεύτεροι ρόλοι των Μπρους Γουίλις (!), Έντουαρντ Νόρτον  και Μπίλ Μάρει, καθώς κι άλλων ηθοποιών - έκπληξη στη ταινία, είναι εξαιρετικοί. Σαν να προσπαθεί ο ένας να κλέψει την παράσταση από τον άλλον, όμως όλοι μαζί δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. 

Ένα πράγμα που μ' έχει εντυπωσιάσει στις ταινίες του Άντερσον είναι τα έντονα χρώματα. Του αρέσει να παίζει μ' αυτά. Σαν να θέλει να κρατήσει τα βλέμματα στραμμένα στην οθόνη σε όλη τη διάρκεια του έργου. Και το καταφέρνει.

Αξίζει να δει κανείς την ταινία όσο ακόμα έχουμε καλοκαίρι...