Ένας χρόνος μετά από μία ιστορική συναυλία!

Όταν ανακάλυψα στα εφηβικά μου χρόνια τους Pink Floyd, και εισχωρούσα στη ψυχεδελική μουσική τους, είχα ένα παράπονο. Δε θα τους έβλεπα ποτέ σε συναυλία...
Πολλές φορές έλεγα πως σε λάθος εποχή γεννήθηκα. Μεγάλο λάθος ως σκέψη. Τις εποχές τις φτιάχνουμε εμείς. Η νοσταλγία σε παλιότερες μας δίνει απλά την ώθηση να δημιουργήσουμε εμείς καλύτερες...
Αυτό όμως το παράπονο εκπληρώθηκε πριν από ένα χρόνο ακριβώς. Ο Roger Waters μας πρόσφερε ένα υπερθέαμα που τουλάχιστον για μένα, είναι το καλύτερο μουσικό γεγονός της ζωής μου.
Οι μέρες ήταν περίεργες τότε. Είχαμε ζήσει μία άσχημη καταστολή στην πλατεία του Συντάγματος κι ο κόσμος ακόμα έβραζε από οργή. Η οργή αυτή μετατράπηκε σε κραυγή ενθουσιασμού και ξεσπάσματος όταν στο τραγούδι "Mother", γράφτηκε πάνω στον τοίχο η φράση "ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ". Το ξέσπασμά μετατράπηκε σε παλμό και ο παλμός αυτός σε χειροκρότημα όταν έπεσε ο τοίχος.
Η ανυπομονησία μου για την συναυλία αυτή φαινόταν από τις ημερήσιες αναλύσεις του κάθε τραγουδιού από το άλμπουμ "The Wall" τους μήνες του Μαΐου και του Ιούνη.
Το ντελίριο της εκπλήρωσης αυτού του ονείρου συνοδεύτηκε με ένα ευχαριστήριο γράμμα που θα ήθελα να το διάβαζε ο Roger Waters (μπορείτε να το διαβάσετε http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2011/07/blog-post_11.html) καθώς και στην ανάλυσή μου για την "Μετά The Wall εποχή" (μπορείτε να τα διαβάσετε http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2011/07/wall_13.html και http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2011/07/wall_14.html).
Οι βραδιές αυτές ήταν ονειρικές και σπουδαίες για μένα. Πόσο μάλλον η δεύτερη που την έζησα μαζί με τον "ραδιοφωνικό" μου φίλο Τάκη Γιαννούτσο.
Πλέον δύο μεγάλα κάδρα στο καθιστικό μου, μου θυμίζουν τα υπέροχα βράδια της 9ης και 12ης Ιουλίου του 2011.