Ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος μιας ιστορίας

Μία καναδέζικη ταινία, που δε την γνώριζα ενώ ήταν υποψήφια για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, μου πρότεινε μία φίλη μου κι αποφάσισα να την δω χθες το βράδυ. Αναφέρομαι στο "Incedies" ή αλλιώς στα ελληνικά "Μέσα από τις φλόγες". 

Από την αρχή η ταινία σε προετοιμάζει πως θα δει ο θεατής κάτι διαφορετικό. Σε ένα ορφανοτροφείο στη Μέση Ανατολή ξυρίζουν κάποια παιδάκια ενώ ένα από αυτά σε κοιτάει επίμονα στα μάτια καθώς στο βάθος ακούγεται η μελαγχολική μουσική των Radiohead (την σκηνή αυτή μπορείτε να την δείτε στο youtube πατώντας εδώ). 

Η ιστορία ξεκινάει αμέσως. Ο θάνατος της μητέρας δύο δίδυμων παιδιών τα αναγκάζει να αναζητήσουν τον πατέρα τους και τον άγνωστο αδελφό τους στη Μέση Ανατολή. Πρώτα φεύγει η κοπέλα και στη συνέχεια την ακολουθεί ο αδελφός της. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σε μία γη γεμάτη ανοιχτές πληγές από τους πολέμους, τα αδέλφια θα αρχίσουν να μαθαίνουν πολλά για την μητέρα τους. Εικόνες και πλευρές μίας μάνας που δε τις ήξεραν διότι τις κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό. 

Η κορύφωση στο τέλος της ταινίας σου κόβει την αναπνοή. Φυσικά και κατά την διάρκεια της ταινίας υπάρχουν πολλές δυνατές στιγμές, όπως η σφαγή μουσουλμάνων άμαχων από χριστιανούς. 

Και πάλι επανερχόμαστε στη θρησκεία. Η θρησκεία και τα σύνορα σηκώνουν τείχη, μίση και πόνο. Θρησκείες που μιλάνε για αγάπη και παραδείσους ενώ παράλληλα διψάνε για αίμα. Η σκηνή με το λεωφορείο μ' έκανε να σφίξω τα χέρια μου από οργή.

Οι ερμηνείες ήταν εξαιρετικές. Τα μάτια της κοπέλας είναι από τα καλύτερα που έχω δει. Μάτια πεντακάθαρα και στρογγυλά που σου περνάνε όλα τα συναισθήματα που νιώθει εκείνη τη στιγμή η ηρωίδα. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, σε κάθε σκηνή που βρίσκεται εκείνη το βλέμμα μου να εστιάζει μόνο στα μάτια της. Ειδικά στην αρχή της ταινίας όπου στέκεται έξω από μία ανοιχτή πισίνα. Το πρόσωπό της είναι καλυμμένο με κασκόλ και σκούφο (λες και το κάνει επίτηδες) αφήνοντας μόνο τα μάτια της ξεσκέπαστα. Και μόνο με τα μάτια αυτά καταλαβαίνεις τι σκέφτεται και πως νιώθει εκείνη τη στιγμή.

Τέλος θα ήθελα να πω πως μέσα από αυτές τις ταινίες (π.χ. Persepolis, Το βαλς του Μπασίρ, Λίβανος κτλ) διαπιστώνεις πως οι κοινωνίες στην Μέση Ανατολή δεν ήταν μόνο κλειστές και συντηρητικά παραδοσιακές αλλά υπήρχε και μία πολιτικοποιημένη νεολαία που πολεμούσε για τα δικαιώματά της, την ελευθερία της και για ένα καλύτερο μέλλον.

Αυτά να τα βλέπουμε κι εμείς.

Όσο για την ταινία; 

Να την δείτε οπωσδήποτε!