Να που τελικά προέκυψε ένας νέος κινηματογραφικός θεσμός καθώς τα τρία τελευταία χρόνια η σεζόν κλείνει με μία ταινία Star Wars. Η αρχή έγινε με το The Force Awakens το οποίο με απογοήτευσε αλλά ήρθε το Rogue One να με ξεσηκώσει, καθώς μου πρόσφερε μία εντυπωσιακή αστροπολεμική ιστορία. Με το The Last Jedi ο πήχης ανέβηκε ακόμη ψηλότερα, κλείνοντας με θεαματικό τρόπο μία άκρως απολαυστική κινηματογραφική χρονιά.
Θεωρώ τα Star Wars ως μια ευχάριστη κινηματογραφική διασκέδαση, καθώς θεωρώ πως είναι το ομορφότερο παραμύθι της γενιάς μου. Γι' αυτό το λόγο τα κρίνω με τα συναισθήματα που μου προκαλούν και το πόσο απολαυστική είναι η προβολή τους. Στις δύο αυτές απαιτήσεις μου, το The Last Jedi ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Επέλεξα να απολαύσω την ταινία στην μεγάλη αίθουσα sphera των Village, την οποία κι επισκέφθηκα πρώτη φορά και πραγματικά η κινηματογραφική εμπειρία που μου πρόσφερε ήταν μοναδική. Επίσης ενώ ήμουν προκατειλημμένος με την κινηματογραφική παιδεία του κοινού που επιλέγει αυτές τις κινηματογραφικές αλυσίδες, εξεπλάγην με την ατμόσφαιρα που επικράτησε μέσα στην αίθουσα. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας κυριαρχούσε απόλυτη ησυχία ενώ σε αρκετές σκηνές δράσεων κι ανατροπών, το κοινό ξεσπούσε σε χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς λες και βρισκόμασταν σε κερκίδα γηπέδου, γεγονός που όχι μόνο δεν ενοχλούσε αλλά πρόσφερε περισσότερη ζωντάνια στην προβολή.
Για την ταινία δε χρειάζεται να γράψω πολλά. Αν κι αντίθετος με την εμπορική εκμετάλλευση μιας τριλογίας που έγινε θρύλος, δε μπορώ να αντισταθώ στις νέες ταινίες του συγκεκριμένου αστρικού έπους. Όμως το The Last Jedi κατάφερε να ξεχωρίσει. Μπορεί να θυμίζει λίγο το The Empire Strikes Back όπως το The Force Awakens θύμιζε αρκετά το A New Hope αλλά η ατμόσφαιρά του είναι αρκετά σκοτεινή και καθόλου συνηθισμένη με τις παλιότερες ταινίες, προσφέροντας μια υποτιθέμενη σοβαρότητα σε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Ένα ακόμη θετικό στοιχείο της ιστορίας είναι οι πολλαπλές ανατροπές που επιφυλάσσει στους θεατές. Γι' αυτόν τον λόγο αποφεύγω να αναλύσω το σενάριο, σεβόμενος όσους δεν έχουν δει ακόμη την ταινία. Αυτό όμως που μπορώ με σιγουριά να πω είναι πως η εξέλιξη αλλά κι η δράση είναι με αρκετά έξυπνο τρόπο απλωμένη στην δυόμισι ωρών διάρκειας ταινία, κάτι που την βοηθάει στο να μην κάνει κοιλιά.
Οι μάχες στο διάστημα, στους πλανήτες αλλά και μεταξύ των ηρώων είναι ανατρεπτικές κι απολαυστικές, μπορεί να μην αποφεύγονται τα γνωστά κλισέ των ταινιών αυτού του είδους αλλά προσφέρονται με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο, μ' αποτέλεσμα να συγχωρείται ή κάθε εύκολη λύση που δίνεται.
Τα εφέ στην ταινία είναι εντυπωσιακά και η 3D εκδοσή του ήταν αρκετά πετυχημένη, προσφέροντάς μου μία έντονη αίσθηση διαστημικής αιώρησης. Επίσης τα πλάνα των μαχών ήταν εκπληκτικά και πλούσια σε ένταση, με μία σκηνή που πραγματικά μου προκάλεσε δέος και σίγουρα θα μείνει χαραγμένη γι' αρκετό καιρό στο μυαλό μου.
Ωστόσο ένα γεγονός που με ξάφνιασε στο συγκεκριμένο Star Wars ήταν η πολιτική του χροιά, η οποία δε ξέρω κατά πόσο πέρασε απαρατήρητη στο κοινό. Κι ενώ στο διάστημα στήνονται τα πιόνια για έναν ακόμη μεγάλο πόλεμο, σε έναν μακρινό πλανήτη κάποιοι "τυχεροί" τζογάρουν τα κέρδη που βγάζουν από το εμπόριο όπλων σε πολυτελή καζίνο και σε κούρσες ταχύτητας. Με έξυπνο τρόπο παρουσιάζεται η κομπίνα της πρόστυχης αγοράς όπλων καθώς οι πλούσιοι επιλέγουν να προμηθεύουν και τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές κάτι που προσφέρει μεγαλύτερη διάρκεια στον πόλεμο, η οποία αντιστοιχεί σε περισσότερα κέρδη. Κι αν αυτό το γεγονός ακούγεται υπερβολικό, μπορούμε να το συναντήσουμε σε πολλές πτυχές της νεώτερης ιστορίας μας, εγχώριας και παγκόσμιας. Μπορώ να φέρω ένα παράδειγμα όσον αφορά την Ελλάδα, όπου κατά τη διάρκεια του πολέμου λειτουργούσαν καζίνο στα οποία οι μαυραγορίτες έπαιζαν τα βρώμικα κέρδη τους.
Πάντως ότι και να πούμε για την συγκεκριμένη ταινία αλλά και τις υπόλοιπες του σειράς της, είναι απερίγραπτη η αίσθηση που έχουμε όταν ακούγεται το εντυπωσιακό μουσικό χαλί της έναρξης με μία οθόνη γεμάτη άστρα και με τη γνωστή πλέον γραμματοσειρά του Star Wars. Ένα μούδιασμα κυριεύει ολόκληρο το κορμί μας, οι τρίχες του σβέρκου σηκώνονται στον αέρα, τα άκρα συσπώνται ανεξέλεγκτα κι η συγκίνηση γίνεται εμφανής στα βλέμματά μας καθώς η διάθεσή μας κυριεύεται από μία παιδική νοσταλγία.
Στην προβολή της Πέμπτης στάθηκα τυχερός έχοντας δίπλα μου έναν άγνωστο συνομήλικό μου, ο οποίος ζούσε σε υπέρτατο βαθμό την ταινία. Χειροκροτούσε με πάθος σε κάθε δικαίωση και συγκινούταν βαθύτατα σε κάθε δυνατή σκηνή, κάτι το οποίο επηρέαζε και μένα κάνοντας με να ζω κι εγώ έντονα την ταινία.
Το The Last Jedi ήταν μία θεαματική υπερπαραγωγή που δύσκολα θα ξεχάσω, κλείνοντας με τον πιο όμορφο τρόπο μία χρονιά που ήταν πλούσια σε καλές ταινίες και κινηματογραφικές στιγμές.
Κι αν η φετινή χρονιά μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία ικανοποιητική κινηματογραφική συνουσία, το τελευταίο Star Wars ήταν ο καλύτερος κινηματογραφικός οργασμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου