Λίγες μέρες έμειναν για να φύγει ένα ακόμη έτος πολιτικής, κοινωνικής κι οικονομικής κρίσης. Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια δεν θεωρείται φτωχότερο από εξελίξεις κι εντάσεις, αλλά σίγουρα υπήρξε ύποπτα ήρεμο, κάτι το οποίο μου δημιουργεί αρκετούς προβληματισμούς για το τι μας περιμένει στο νέο έτος.
Γιατί όμως κρατάω μία τόσο πεσιμιστική τάση απέναντι στα τεκταινόμενα;
Κυρίως λόγω της εδραίωσης της ακροδεξιάς πολιτικής στην Γηραιά Ήπειρο, η οποία επισφραγίστηκε πριν από λίγες μέρες με την πρώτη επίσημη ακροδεξιά κυβέρνηση σε ευρωπαϊκή χώρα, την Αυστρία.
Κι αν κάποιοι νομίζουν πως το πρόβλημα αυτού του φαινομένου περιορίζεται μόνο στις χώρες που το υιοθετούν, κάνουν μεγάλο λάθος. Για να το αποδείξω αυτό θα φέρω για παράδειγμα μία από τις πρώτες αποφάσεις της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Αυστρίας, η οποία υποσχέθηκε αυστριακή υπηκοότητα στους γερμανόφωνους κατοίκους του Νότιου Τιρόλο. Φυσικά ο όρος Νότιο Τιρόλο δεν υφίσταται καθώς οι Αυστριακοί αναφέρονται στην αυτόνομη περιφέρεια της βορειοανατολικής Ιταλίας Τρεντίνο-Άνω Αδίγη, η οποία προσαρτήθηκε στους Ιταλούς μετά τη διάλυση της Αυστροουγγρική Αυτοκρατορίας με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως διαπιστώνουμε δεν είναι μόνο ο Τούρκος πρόεδρος που έχει βλέψεις προς το Αιγαίο και τη Θράκη αλλά κι Ευρωπαίοι εταίροι μεταξύ τους.
Φυσικά αυτό το φαινόμενο δεν εμφανίστηκε εν μία νυκτί, καθώς η πολιτική λιτότητας των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, κλωσούσε το αυγό του φιδιού από το 2008. Το αυγό τελικά έσκασε και πολλά φασιστικά φιδάκια ξεχύθηκαν κι έπιασαν φωλιές σε διάφορες γωνιές της Ευρώπης. Κάποια αιματοκύλισαν μία χώρα, την Ουκρανία και κάποια άλλα έγιναν η επίσημη ακροδεξιά φωνή της Γερμανίας στην Ευρώπη, αναφέρομαι στις χώρες του Βίσεγκραντ στις οποίες πλέον προστίθεται κι η Αυστρία.
Κι ενώ η ακροδεξιά πολιτική εδραιώνεται στην Ευρώπη, οι πυλώνες της Ε.Ε. κλονίζονται επικίνδυνα καθώς το 2018 θα βρει μία Γαλλία που έχει κάνει μία απότομη στροφή στον νεοφιλελευθερισμό και μία Γερμανία ακυβέρνητη εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησε μέχρι σήμερα, ενώ την ίδια στιγμή η Αγγλία περνάει επιτυχώς το πρώτος στάδιο του διαζυγίου της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έχοντας λοιπόν υπόψη τους κραδασμούς της Ευρώπης, τις απειλές της Τουρκίας και το κάλεσμα για νέα ιντιφάντα στην Παλαιστίνη, ήρθε ο καιρός να αναλογιστούμε ποια στροφή πήραμε λάθος προτού πέσουμε σ’ ένα γκρεμό που αρχίζει πλέον να γίνεται ορατός.
Στο ερώτημα αν υπάρχει κάποια διέξοδος σ’ αυτήν την κατάσταση θα επέλεγα την κοινή μας μνήμη, την απόκρυφη ιστορία μας κι όπως συμβουλεύει ένα αγαπημένο άσμα στο να ακούσω έναν ποιητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου