Εγώ, ο Κολοκυθάκης

Σε κάθε κινηματογραφικό έτος υπάρχει κι ένα animation που μου κλέβει την καρδιά σε σημείο να το λατρεύω πολύ περισσότερο κι από την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μετά λοιπόν από την μαγευτική Κόκκινη Χελώνα του 2016 και το άκρως συγκινητικό Με τα Μυαλά που Κουβαλάς του 2015, ήρθε φέτος ο υπέροχος Κολοκυθάκης να γεμίσει με αμέτρητα συναισθήματα τη ψυχή μου. 

Το εντυπωσιακό της συγκεκριμένης ιστορίας είναι πως ενώ το σενάριο είναι δακρύβρεχτο και στενάχωρο, μας παρουσιάζεται με τόσο όμορφο τρόπο που μας προκαλεί μία απερίγραπτη χαρμολύπη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της ταινίας, ένα χαμόγελο να μένει μόνιμο στα χείλη μας κι ένας πόνος να γίνεται όλο και πιο αισθητός στην καρδιά μας. 

Ο μικρός Ίκαρος, ή αλλιώς Κολοκυθάκης όπως ο ίδιος επιθυμεί να τον αποκαλούν, είναι ένα εννιάχρονο παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας. Ο πατέρας του είναι απών, δε γνωρίζουμε αν έχει πεθάνει ή αν έχει χωρίσει με τη γυναίκα του, ενώ η μητέρα του είναι μία αλκοολική γυναίκα που ξεσπάει την οργή της πάνω του. Ο μικρός εξακολουθεί να χει τον πατέρα του ως πρότυπο, σχεδιάζοντάς τον ως υπερήρωα πάνω σε έναν χαρταετό. Την ίδια στιγμή πονάει που βλέπει την μητέρα του να λιώνει στο αλκοόλ και στην τηλεόραση. Γι' αυτό κι επιλέγει να ζει μες στη φαντασία του, σχεδιάζοντας έναν ονειρικό κόσμο στη σοφίτα του σπιτιού τους. Σε μία όμως κρίση της μητέρας του, προκαλείται από τον ίδιο ένα ατύχημα που την σκοτώνει. Αυτό έχει ως συνέπεια ο μικρός να οδηγηθεί στο ορφανοτροφείο. Εκεί θα γνωριστεί με παιδιά παρόμοιων οικογενειακών καταστάσεων. Μέσα από τις καθημερινές τους στιγμές θα γνωριστούν και θα δεθούν μεταξύ τους, καθώς μαθαίνουν ο ένας τον άλλον μέσα από εντάσεις, καβγάδες και ζήλιες. Στη πορεία όμως συνειδητοποιούν πως όλοι μαζί ενωμένοι μπορούν να πραγματοποιήσουν όλα τα θαύματα του κόσμου. Παράλληλα ο μικρός δένεται με τον αστυνομικό που τον συνόδευσε στο ορφανοτροφείο, μιας και βρίσκει σ'αυτόν την γονεϊκή θαλπωρή που του έλειπε κι ερωτεύεται ένα δυναμικό κορίτσι, την Καμίλ.

Θέλω πολλά να γράψω για το συγκεκριμένο animation αλλά δε ξέρω από που να ξεκινήσω. Οι σκέψεις πολλές και τα συναισθήματα περισσότερα. Η ιστορία περνάει ξεκάθαρα τον σκληρό κόσμο των παιδιών. Την συναίσθηση που έχουν στο ότι είναι ευάλωτα κι άβουλα σε κάποιες αποφάσεις μεγαλυτέρων. Αυτό τα μετατρέπει σε αγρίμια καθώς εφαρμόζουν το νόμο της ζούγκλας για να επιβιώσουν. Την ίδια στιγμή όμως ξέρουν να κρύβουν την κάθε τραγωδία με το να βυθίζονται στη δικιά τους φαντασία. Κι αν νοητά το καταφέρνουν, ψυχολογικά εγκλωβίζονται σε διάφορα αδιέξοδα κάτι που τα μετατρέπει σε αντικοινωνικά κι αντιδραστικά πλάσματα. Μόνη τους σωτηρία είναι το σπάσιμο του καβουκιού τους, ο εναγκαλισμός με τους φίλους τους κι η ανταλλαγή συναισθημάτων, σκέψεων κι εμπειριών. Για παράδειγμα, ο Κολοκυθάκης έπρεπε πρώτα να πλακωθεί με τον νταή του ορφανοτροφείου, για να διαπιστώσουν στη πορεία πως κι οι δυο κουβαλούν παρόμοια συμπλέγματα από τις οικογένειές τους. Μέσα απ' αυτόν τον διάλογο μαθαίνουμε το ιστορικό του κάθε παιδιού που φιλοξενείται εκεί κι αμέσως σου βγαίνει η επιθυμία να τα πάρεις όλα από μια ζεστή αγκαλιά μέχρι να βγάλουν από μέσα τους όλον τον πόνο που κουβαλούν. 

Επίσης, η ταινία περιγράφει με όμορφο τρόπο την συναισθηματική ιδιοφυΐα των παιδιών σε αντίθεση με το στειρωμένο τρόπο ζωής των μεγάλων. Ηχηρό χαστούκι ήταν η σκηνή σε ένα χιονοδρομικό κέντρο όπου ένα άγνωστο κορίτσι, δανείζει τα γυαλιά σκι σε ένα από τα αγοράκια του ορφανοτροφείου. Αμέσως η μητέρα του, ξεσπάει στον μικρό αποκαλώντας τον κλέφτη και ψεύτη, χαρακτηρισμοί που τον σοκάρουν διότι αμέσως θυμάται τον ψυχολογικό πόλεμο που είχε βιώσει από τους γονείς του. Συνειδητοποιώντας το κοριτσάκι, τη λάθος συμπεριφορά της μητέρας της, του χαρίζει κρυφά τη μάσκα γεμίζοντας την οθόνη χαμόγελα και τους θεατές με δάκρυα. 

Ένα ακόμη στοιχείο που με γοήτευσε στην ιστορία είναι η ανακάλυψη του έρωτα από τους μικρούς ήρωες. Ο τρόπος που τον φαντάζονται είναι πράγματι ευφάνταστος κι ονειρικός ενώ διασκεδαστική είναι η αντίδραση των μικρών απέναντι σε κάθε τι χυδαίο. Γέλασα με τη ψυχή μου, στη σκέψη τους πως όταν φιλιούνται δυο άνθρωποι, ο άνδρας πάντα εκρηγνύεται. Όταν λοιπόν ετοιμάζονται για ένα ταξίδι με το σχολικό λεωφορείο, τα πιτσιρίκια κρυφοκοιτάζουν ένα ζεύγος καθηγητών που φιλιέται περιμένοντας με ανυπομονησία την έκρηξη του δασκάλου τους. 

Τέλος, θέλω να σχολιάσω ένα στοιχείο της ταινίας που πραγματικά λάτρεψα, κι αυτό είναι η παρακάτω εικόνα. Η (συναισθηματική) μετεωρολογία των παιδιών, στην οποία κάθε πρωί εξέφραζαν την συναισθηματική τους φόρτιση με τον συγκεκριμένο πίνακα. Ότι πιο όμορφο κι έξυπνο έχω δει με θέμα τον ψυχικό κόσμο των παιδιών. 

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ και σε ένα ευαίσθητο θέμα που παρουσιάζει η ταινία, τον "θάνατο" του γονέα. Η μοναδική σωτηρία της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του καθενός μας είναι ο απογαλακτισμός από τους γονείς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται με βίαιο τρόπο, αλλά μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ξεκάθαρα. Μόνοι μας οφείλουμε να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να κυνηγήσουμε το όνειρο. Ενδεικτικό σημείο στη ταινία είναι η συμπεριφορά ενός μικρού κοριτσιού που το εγκατέλειψε η μητέρα του για να πάει στην Αφρική. Η μικρή έκτοτε ζει με την ελπίδα πως η μητέρα της θα ξαναφανεί. Έτσι, κάθε φορά που ακούει αμάξι να μπαίνει στο ορφανοτροφείο, τρέχει πρώτη στη πόρτα φωνάζοντας "μαμά" αλλά πάντα απογοητεύεται. Όταν όμως η μητέρας της γυρνάει για να την πάρει, η μικρή δηλώνει φοβισμένη πως "δε θέλει να φύγει", διότι πολύ απλά έμαθε να επιβιώνει μόνη της. 

Σκηνοθετικά, η ταινία είναι γεμάτη υπέροχα χρώματα τα οποία παίζουν το δικό τους ιδιαίτερο ρόλο στην αφύπνιση των ναρκωμένων παιδικών μας συναισθημάτων. Αυτό όμως που με μάγεψε πιο πολύ στην ταινία, είναι τα τεράστια μάτια στα ήδη μεγάλα κεφάλια των ηρώων. Είναι εντυπωσιακό πως ένα άψυχο αντικείμενο, όπως είναι οι κούκλες του έργου, αποκτά τόση εκφραστικότητα. Καρφώνεσαι στα μάτια του καθενός κι αμέσως βλέπεις ολόκληρο τον ψυχικό του κόσμο. Και μ' αυτόν τον τρόπο δένεσαι με όλους τους χαρακτήρες. 

Ένα δεύτερο δυνατό στοιχείο της ταινίας είναι οι φωνές. Είναι τόσο πετυχημένο το δέσιμο των φωνών με τις κούκλες που μεμιάς ξεχνάς ότι βλέπεις ένα animation. Γι' αυτό και προτείνω να παρακολουθήσετε την ταινία με υπότιτλους κι όχι μεταγλωττισμένη διότι χάνει πολύ από την μαγεία της. 

Ο Κολοκυθάκης λοιπόν για μένα είναι ένας ύμνος στο πείσμα των ανθρώπων να κυνηγούν το όνειρο ακόμα κι όταν η ζωή δεν τους τα φέρνει βολικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι φαντασία, αγνότητα, ανιδιοτέλεια κι αγάπη. Και το κυριότερο είναι να πάψουμε να πιστεύουμε πως "κανείς δεν μας αγαπάει".

Το "Εγώ, ο Κολοκυθάκης" είναι από τις σπάνιες περιπτώσειε που τις προτείνω λέγοντας "να την δείτε οπωσδήποτε". 

Βαθμολογία: 9/10