Σαν χθες θυμάμαι αυτήν την μαγική βραδιά που έζησα τέλη Ιουνίου του 2017 στο Καλλιμάρμαρο. Λίγο πριν το τέλος της ιστορικής συναυλίας που ήταν αφιερωμένη στον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη, κάτι με ώθησε να ανέβω πάνω από τις κερκίδες και να σταθώ πίσω από το μεγάλο πέταλο, θέλοντας να απολαύσω το μεγαλείο της στιγμής έχοντας μπροστά μου όχι μόνο την πολυάριθμη χορωδία αλλά και το κοινό που παρακολουθούσε εκστασιασμένο. Δεν ξέρω τι με παρακίνησε να πάρω την απόφαση αυτή. Όμως με αυτήν μου την πράξη συνειδητοποίησα ότι κάποιες στιγμές της ζωής μας κάτι μας φωτίζει και μας ωθεί ασυνείδητα να βρεθούμε στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή.
Λίγα μόλις λεπτά αφότου είχα γείρει πάνω στη δροσερή μαρμάρινη επιφάνεια του τοιχίου που περιστοιχίζει περιμετρικά το στάδιο, έγινα μάρτυρας μιας έντονα φορτισμένης σκηνής, καθώς ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης με την βοήθεια κάποιων ανθρώπων του ανέβηκε πάνω στη σκηνή κι από το καροτσάκι του διηύθυνε την ορχήστρα για τελευταία φορά στη ζωή του με το πολυαγαπημένο μουσικό κομμάτι "Άρνηση".
Με έναν απροσδιόριστο τρόπο ένιωσα να αιωρούμαι πάνω από τον σπουδαίο συνθέτη, μαγεμένος από τις αέρινες κινήσεις των χεριών του καθώς χόρευαν με τον δικό τους γνώριμο τρόπο στο ρυθμό της μελωδίας. Κι ενώ είχα παρασυρθεί από την αρμονία της στιγμής σιγοτραγουδώντας τους στίχους του τραγουδιού, ξαφνικά είδα τα δύο του χέρια να κρύβουν τρυφερά το συγκινημένο του πρόσωπο την στιγμή που από την ορχήστρα ακουγόταν ο σπαρακτικός στίχος "πήραμε τη ζωή μας λάθος...".
Αμέσως κυριεύθηκα από ένα πρωτόγνωρο δέος συνειδητοποιώντας πως απέναντί μου είχα έναν άνθρωπο που κατακτούσε εκείνη τη στιγμή την πολυπόθητη αθανασία εν ζωή. Αυτή η στιγμή χαράκτηκε για πάντα στη μνήμη μου και τέσσερα χρόνια τώρα την θυμάμαι πεντακάθαρα σαν να την έζησα χθες, βέβαιος πως δε θα μου δοθεί ξανά αυτή η ευκαιρία καθώς ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν από τους τελευταίους των μεγάλων όλης της οικουμένης, για τον οποίον νιώθω τυχερός που πρόλαβα να τον ζήσω.
Είχα την τύχη να βρεθώ άλλες δυο φορές κοντά στον σπουδαίο άνθρωπο Μίκη Θεοδωράκη. Η πρώτη ήταν στην ομιλία του στα Προπύλαια το 2011 κι η δεύτερη ήταν σε εκείνη την φλεγόμενη μέρα του Φλεβάρη του 2012 στο Σύνταγμα, όπου βρισκόμουν στην αλυσίδα που κάναμε με άλλους συντρόφους ανοίγοντας δρόμο για τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο που απαιτούσαν να μπουν στην Βουλή για να παρακολουθήσουν το ξεπούλημα της χώρας μας πιστεύοντας πως με την παρουσία τους θα ασκούσαν κάποια πίεση στους βουλευτές ώστε να μην ψηφίσουν το δεύτερο μνημόνιο. Στην προσπάθειά τους αυτή συνοδεύονταν από τον Απόστολο Γκλέτσο, ο οποίος στη συνέχεια φυγάδευσε με καροτσάκι τον σπουδαίο συνθέτη μετά την άνανδρη επίθεση των ματατζήδων με χημικά στα δυο αυτά ιστορικά πρόσωπα.
Τα παραπάνω γεγονότα τα αναφέρω διότι από το πρωί ακούω μαρτυρίες ανθρώπων στο ραδιόφωνο και παρατηρώ πως όλοι μας στον ατέρμονο αυτόν αγώνα που δίνουμε στους δρόμους, έχουμε βρεθεί συνοδοιπόροι με αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο είτε με την φυσική του παρουσία είτε με την μουσική του συνοδεία. Ειδικά εκείνην την μέρα του Φλεβάρη που κάναμε την αλυσίδα για να μπει στην Βουλή, τραγουδούσαμε όλοι μαζί με μια φωνή το "Θα σημάνουν οι καμπάνες".
Ο σπουδαίος Μίκης Θεοδωράκης έφυγε σήμερα από την ζωή αλλά όχι από τις συνειδήσεις μας. Αποδεσμεύτηκε από το φθαρμένο του θνητό κορμί αλλά η αιωνίως νεανική του ψυχή θα συνεχίσει να φτερουγίζει εντός μας. Τα δυναμικά του και γεμάτα ζωή κι ελπίδα τραγούδια θα εξακολουθούν να μας συντροφεύουν στους αγώνες που δίνουμε ενάντια στον φασισμό, ο οποίος έχει εδραιωθεί ξανά στο τιμόνι της χώρας.
Ας πάρουμε το παράδειγμά του. Στο χέρι μας είναι.
Ας είμαστε κι εμείς μια παρουσία της πρώτης γραμμής απέναντι στις τρέχουσες εξελίξεις μέχρι να πέσει το καθεστώς που μας καταπατά κάθε δικαίωμα και κάθε ελευθερία αλλά και σε κάθε καθεστώς που θα προκύψει στο μέλλον.
Ας μην σιωπούμε σε κάθε αδικία αλλά και σε κάθε έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας αλλά και στη διεθνή σκηνή. Ο ίδιος μας έχει δώσει πολλά παραδείγματα μέσα από την πλούσια δράση του.
Ας είμαστε παρόντες στην ίδια μας την ζωή.
Σπουδαίε Μίκη Θεοδωράκη σε χαιρετούμε και σ' ευχαριστούμε για όλα όσα μας έχεις προσφέρει.
Καλό σου ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου